“Inyankuni 6%, Umzingwane 12%, Upper Ncema 18%, Lower Ncema 13%, Khami dam 22%”,… dit was het weerbericht anno 1987. Dat jaar regende het tweemaal.  Twee keer hevig, tropisch. De mieren vlogen op en masse, de sprinkhanen en andere insekten konden eindelijk een leven bovengronds beginnen en op zoek gaan naar licht en lucht. Proteinen voor de mensen.

De voorbije maand regent het dagelijks. Het is dertien, volgens sommigen dertig jaar geleden, dat het nog zoveel regende. De dammen vullen. Gelukkig! Want de aanhoudende droogte zorgde voor problemen in de watervoorziening. Nu staan ze stilaan op een normaal niveau. Tussen de 50 en 60% van hun max. capaciteit gevuld, kunnen ze de stad gedurende drie jaar nat houden. In Harare lopen de dammen al over. Hier is alleen de Malemedam aan’t spillen. Mooi voor de natuur, de toeristen en de vissers. Een dikke maand geleden waren ze daar de meervallen, die lagen te sterven in de modder, nog aan’t redden.

Een echte goeie belgische zomer moet er zo ongeveer uitzien, stel ik me voor. De temperaturen variëren dag en nacht tussen de 18 en de 25 graden. Het regent dagelijks. Vaak warme, malse regen, af en toe een stortbui met donder en bliksem en heel soms druilerig nat en grijs, zoals nu. Het groen begint pijn aan de ogen te doen en de zware nachtelijke regens verstoren de slaap. Lekt het of lekt het niet, het dak!  De haatliefdeverhouding, weet je wel, ook wel PBSS genoemd.

Het Post Belgian Stress Syndroom treedt op bij individuen die langer dan 25j zijn blootgesteld aan natte en koude weersomstandigheden. Ze hebben  te lang de kleur grijs op het netvlies gehad  en vertonen een trage, gestage aftakeling van de frontale hersenkwab door voortdurende stemmingswisselingen. De symptomen van dit niet te onderschatten syndroom zijn o.a. roken als een Turk, drinken als een Duitser, eten en leven als een Bourgondiër, lopen naar zonnecentra en verstijven in spieren en gewrichten die door de voorgaande activiteiten belast worden. Dus ook, in angstzweet badend wakker worden als de oorzaak van dit alles, nl. regen, zich aanhoudend aandient.

Vannacht had ik de tijd en waren de omstandigheden optimaal om bij mezelf de eerste tekenen van PBSS waar te nemen. De dag erop ziet er dan als volgt uit: 6h. de geest constateert  het geroffel van de regen op de metalen golfplaten, één oog(het slechtste en rechtse) oefent zich in opengaan, scherpstellen en opnemen van het ochtendlicht. Blijven liggen is de boodschap. Je kan ook het syndroom te lijfgaan door een vroege plons in het water, gevolgd door een korte yogasessie voor spieren en gewrichten, om dan terug te vertragen met een half uurtje meditatie, sappen en thee drinken. Afronden doe je met een lekker licht ontbijt van seizoensfruit (mango’s en papaja’s) en granen. Met een beetje geluk en wat psychische wil is de PBSS naar de achtergrond gedrukt of in diezelfde achtergrond verdwenen en kan de dag alsnog aangevat worden. Nog 334 te gaan.

Maak je geen zorgen.  Om echt depressief te worden hebben ze hier wel andere redenen. Het weer!? Alhoewel, de boeren klagen ook hier als het te droog is en nu het een maand dagelijks regent is het weer te nat. Slecht voor de patatten in de grond en de maïs, die hier een heel kort seizoen kent naar volle rijping van de kolven, groeit te hoog en wordt geel door de aanhoudende regens. Ondertussen is het weer een aangename 25°C en baden we in een lekker zonnetje en ademen we zuivere, helblauwe lucht.
Welkom in Antwerpen!