Het regent oude wijven als we de wildernis doorrijden richting hoofdingang van Mpilo (spreek uit als Ma Pillow) Central Hospital. Ik kan me geen regen herinneren toen we hier dagelijks in-en uitreden op weg van  en naar het werk.

Mpilo was oorspronkelijk het zwarte hospitaal van Bulawayo. Het is gelegen aan de rand van Mzilikazi High Density Suburb, één van de oudste townships, en Barbourfields, het voetbalveld van Highlanders FC. Ooit begon Bruce Grobbelaar hier zijn carriére als keeper. De Grabbelaar, zoals hij in zijn hoogdagen honend werd genoemd om zijn onorthodoxe stijl van ballenvangen, werd daarna wereldberoemd bij Liverpool.

We bezoeken de Children’s Rehabilitation Unit en willen met eigen ogen het functioneren ervan vaststellen. Passion, onze vroegere Principal Physio, had ons al verklapt dat het er vrij goed uitziet en redelijk draait. En dat zien we ook. Een vrij mooi uitgeruste oefenzaal, moeders en kindjes, enkele kinesisten. Einde mei komen een paar net afgestudeerde therapeuten van bij ons gedurende een maand stage lopen. Hier kan je kennismaken met omstandigheden, pathologieën e.a. die in onze regio’s niet meer bestaan.

Aan de andere kant van de stad, waar de Low Density Suburbs liggen, stappen we het stijlvolle, oud koloniale gebouw van het vroegere blanke hospitaal binnen. Sinds kort hebben ze ook hier een kinderrevalidatie opgestart en elke woensdag is er een klompvoetkliniek. 6 kinesisten lopen hier rond in de iets te kleine oefenzaal. Patienten zijn er niet te bespeuren. “Door de regens”, zeggen ze, “geraken de mensen uit de rurale gebieden niet in de stad”. Gisteren zagen we beelden van overstromingen op de hoofdweg naar Beitbridge. De Physio van Mpilo vertrouwde ons toe dat het eigenlijk een geldkwestie is. Vroeger werden de klinieken in de rurale gebieden zelf gedaan. Daar is echter transport voor nodig en die is er momenteel niet. Zonde! In de jaren tachtig reden we wekelijks met de grote, blauwe Landcruisers van PMD naar de brousse en de afgelegen clinics om nieuwe risicogevallen op te sporen. Sommige moeders stapten twee dagen, sliepen langs de kant van de weg en bereikten uiteindelijk, uitgeput en hongerig, de regionale kliniek. Bussen raken niet in de afgelegen dorpjes en het bezit van een auto is enkel voor de rijkeren weggelegd. Roadblocks liggen overal op de loer en het minste mankementje aan je voertuig kost je algauw 10 of 20$. Maandelijks geef je makkelijk tussen de 20 en 50$ uit aan boetes voor ditjes en datjes ik weet niet watjes. Meestal correct maar ongelooflijk ergerlijk. Reken daar nog bij dat de benzine 1.40$ per liter kost en je begrijpt waarom er zo weinig verkeer op de wegen rondrijdt. Reken maar uit, ruik aan mijn reet!, zei Wilfried zaliger in sappig Antwaarps. En gelijk heeft hij!