Ook flamingo’s hebben een haatliefdeverhouding  met nattigheid. Komen ze of komen ze niet dit jaar. Het water mag net tot boven hun enkels staan. Niet hoger. Met hun lange nek en kromme bek hangen ze ondersteboven in het ondiepe, brakke water te sabbelen naar lekkers. Staat het water te hoog, dan verdrinken ze gewoon en heeft het water onvoldoende zoutconcentratie om hun optimale voeding te voorzien.

Een lepelaar staat eenzaam in een plasje zigzaggend met zijn platte lepelvormige bek naar visjes en ongewervelden te lepelen. Iets verder steltloopt een koppeltje geelbekooievaars(Afrikaanse Nimmerzat of Mycteria Ibis). Ze zijn op paddenjacht. In de achtergrond pikt een groepje struisvogels zaadjes van het hoge gras. Wildebeesten vervolledigen het plaatje. Lekker vlees moet dat zijn, pré-salé!  Zoals de schapen in de Monding van de Somme, grazen ook deze dieren gras en kruiden op een brakke bodem. Bij droogte schittert de vlakte van de zoutkristallen en lijkt het op een ijsvlakte. Leuk om over te rijden, funest voor het koetswerk. Geen flamingo’s te bespeuren. Naakt stap ik in het water. Honderd meter verder sta ik kniediep met de kop in het water. Ongedwongen vul ik het zoutgehalte aan. Nog steeds geen flamingo’s. Terug uit het water leg ik me te drogen op het uitkijkplatform en wacht tot er zoutkristallen op mijn huid beginnen te vormen.

De Rhodesian Railways hadden prachtige treinstellen tot ver in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Ze werden ook nog voortgetrokken door een stoomlokomotief, waarvan er hier in het Railway Museum in Byo nog enkele prachtexemplaren staan. Trouwens het treinstel dat door Cecil John Rhodes werd gebruikt zou er ook nog te bezoeken zijn. Hijzelf had een standbeeld op Main Street. Nu staat dat incognito in het hoge gras achter het Natural History Museum. In de jaren tachtig lag het daar met nog enkele andere in brons gegoten pioneers op een hoopje. Zimbabwe was toen net onafhankelijk geworden en in sneltempo werden alle relikten uit de koloniale tijd weggeveegd uit het straatbeeld. De straten kregen namen van vrijheidsstrijders. Selborne werd Takawira, Main werd Nkomo, Rhodes werd Silundika…

De Shongololo Express komt net aan in Vic Falls. In Out of Africa-stijl word je door de mooiste stukjes Afrika gereden. Van Kaapstad tot Vic Falls, van Bulawayo tot Dar Es Salaam,… Stoppen doet de trein in wildparken of op plaatsen met een historische betekenis.

Spoorwegen zijn recht en zo vlak mogelijk. Ze leiden je van A naar B via de kortste weg en met zo weinig mogelijk moeite. Landschappen kijken en tuinhuisjes. De lelijke kant van een stad of vervallen industrie. Niet hier! Of dat proberen ze toch niet!

De Shongololo doet de mooiste plekjes aan en rijdt s’nachts langs de andere kant van Afrika. Een shongololo is een miljoenpoot en leent zijn naam aan alles wat lang en kronkelend wormachtig van vorm is. Dus ook een lange trein…of een slurf van een olifant. Vandaag is het Trumpdag! Ook zo’n smurf met een slurf van een shongololo en miljoenpoot! Tomorrow another day!