Letterlijk en figuurlijk…Wakkerworden uit een droom kan ongelooflijk leuk zijn. Een nachtmerrie eindigt gelukkig als ’s morgens de ogen opengaan. Uit een zalige droom gerukt worden met de gedachte  dat de eerste schooldag begint en even later tot het besef komen dat het nog een week vakantie is!? Oef en opluchting!                                                         Vaker speelt het omgekeerde zich af. Weer een leuke dag en uit je bed springen met de energie van een Morrisje van 7j en evenzoveel fietsen om de krant mee te gaan halen, is niet altijd vanzelfsprekend. Stijve spieren, krakende gewrichten, dikke ogen,  een houten kop en lamme lenden worden niet wakker, maar moeten wakker gemaakt worden. Er is een proces voorafgaand aan het fris en monter de dagelijkse besognes kunnen beginnen. Werk vóór het eigenlijke werk. Arbeid die gelijkgesteld kan worden aan het ontlasten, het spijsverteren, het nadenken over onbenulligheden,… s’Morgens rol je uit bed, doe je snel een paar Klapp-oefeningen en kun je zo zonder al teveel problemen tot aan het WC kruipen om daar de achteruitgang  aandacht te geven. Volgens Dirk, een professionele hulpverlener en goede vriend, wordt het ochtendhumeur van een bejaarde bepaald door de kwantiteit en kwaliteit van zijn stoelgang! Je bent nu halfweg en je hoeft nog enkel de benen te strekken. Zonder het te beseffen staar je jezelf aan in de spiegel.  Herkenning is al voldoende, denk ik. Jezelf niet herkennen kan ook een oplossing zijn. Het werkt sowieso op de lachspieren.  Het lachen zet dan weer wat chemische processen op gang en laat toffe hormonen in je systeem los. Al lopend duurt het minimum een halfuur voor de endorfines hun uitwerking beginnen krijgen en je euforisch en welgemutst de dag kan aanvangen. Fietsend heb je daarvoor zelfs enkele uren nodig. Lachen dus. Veel efficienter!

Door de mist verschijnt nu een vaag beeld van jezelf of iets dat daarvoor zou kunnen doorgaan.  Tijd voor wat praktische dingen zoals tandenpoetsen en douchen. Komt het of komt het niet, het water? That’s  the question!  Als in het lagergelegen dorp in de Marokkaanse Atlas de hotelbezoekers massaal de douchekraan opendraaien om gelijktijdig frisgewassen aan de ontbijttafel te verschijnen, zien we hier honderd meter hogerop hooguit een paar druppels uit de nochtans mooie douchekop verschijnen. Te weinig om de doorstroomgasboiler te laten aanslaan. Wat rest is een straaltje koud water op je halfwakkere lichaam. Waterboarding! Een foltering voor geest en lichaam.

Hier in Bulawayo zijn de nachten warm in de maand voor de regens. Geen afkoeling, AC onbetrouwbaar en Missus verdraagt geen waaier boven haar hoofd. Een vroege koude douche maakt je dag. De lange droogte genoodzaakt het stadsbestuur af en toe de kraan dicht te draaien. Het enige onmiddellijk bruikbare water komt via de zonneboiler op het dak. Welgeteld 30 sec. krijg je en dan is het kokend heet. Mengen met koud leidingwater kan niet. De ekologische voetafdruk vaart er wel bij en wordt alleen maar kleiner. Laat de vuilspuiters maar betalen. Of nog beter, laat Afrika de vervuilers beboeten en sancties opleggen als ze het niet beter doen het jaar daarop. Vlug naar de klimaattop in Marrakesh hollen of fietsen met een voorstel dienaangaande. Te laat!

Ze hebben de stad een poetsbeurt gegeven, alle ezelskarren uit het straatbeeld verwijderd, de soukhs bijna motorvrij gemaakt en de grote toegangswegen van nieuw asfalt voorzien en met witte strepen afgerand zodat het verkeer nu min of meer gescheiden verloopt. Voetgangers lopen nog wel in de weg van alles wat zich op twee of vier wielen voortbeweegt. In de tijdspanne van een half uur wordt ik tweemaal van links in de flank gereden, mijn dode hoek! De eerste keer  door een brommertje dat zich naast de file een nieuwe weg baant en dat iets te letterlijk neemt. Ik voel een klap, zie een djellabah voorbijvliegen en hoor blik over asfalt schuiven. Nog maar net hersteld van de schok, zie ik iets bewegen in het stevig stuk stof. Een man  kijkt beschuldigend in mijn richting. Bezorgd om zijn lijf en leden, reik ik hem de hand en  krijg een klap terug. Een beetje van mijn stuk zet ik mijn voettocht verder richting stadscentrum. De straten zijn overhangen met lichtjes als bij een vroege kerst (de klimaattop, krijg ik later te horen van een taximan). Rustig en ondertussen redelijk gaargestoofd, steek ik het centrale plein over. Aapjes aan touwen, slangenbezweerders en ander fraais passeert. Ik zit net in een wolk als ik opnieuw van links wordt aangereden. Het is een fietser, die net als de motorrijder verwacht dat ik voor hem stop, die in een rotvaart gevaarlijk afwijkt richting cobra’s en in zijn val de emmer slachtafval op zijn bagagedrager verliest. Darmen, magen e.a. vliegen in het rond en mengen zich met de vettigheid van het plein. Ik word een gevaar voor het verkeer en/of vroeg of laat rijden ze mijn benen eraf. By the way, Marrakesh is het eerste Afrikaanse land dat de vervuilende, westerse landen ontvangt voor een klimaatconferentie. Benieuwd wat dat weer heeft opgebracht of gekost! Happy Xmas!