Baba ligt op 26km van de mooi geasfalteerde weg die Benguela(zeg Bengeila) met Namibe verbindt. Zelden zie je een landschap zo snel veranderen. Lobito is een mooi subtropisch groen, portugees aandoend kustplaatsje en even verder, net als je het iets rommeligere Benguela bent gepasseerd, begint de woestijn. Zuidelijk Afrika is bereikt. Je ruikt het, voelt het en ziet het. Een beetje thuiskomen toch. De nachten zijn iets koeler en de dagen droger. We besluiten niet naar Baba te rijden, want Google Earth vertelt ons en laat ons zien dat het een kleine pescaria is met een paar huizen eromheen. Langs de kust hier zijn er zo wel meer.

Het besef dat Bulawayo niet zo veraf meer is, begint te groeien. Een kleine 2500km scheidt ons van het einddoel. Afhankelijk van de gekozen weg kun je er nog 3000km van maken, maar ergens moet je sowieso landinwaarts draaien en ligt het op de weg. Byo ligt in het centrum van zuidelijk Afrika en welke richting je ook uit wil rijden, je moet er altijd passeren!

Angola heeft zich het voorbije decennium duidelijk overkocht. De olie mag dan wel uit de zee spuiten en infrastructuurwerken rijzen als paddestoelen uit de grond. Het kan verkeren. De olieprijzen zijn gekelderd en de staat moet blijven draaien. De prijs van de benzine is ondertussen verdubbeld en het onderhoud van gebouwen en wegen laat op zich wachten. Nergens zoveel kapotte asfalt gezien als hier. De mensen lijden eronder en laten dat merken. De ontevredenheid is groot. Voor ons wordt het leven er alleen goedkoper op. Voor één US$ krijg je tot 390 Kwanza langs de straat. Dat is meer dan het dubbele van de officiële koers!

Ondertussen genieten we met volle teugen van dit mooie land. Het verbindt tropisch Afrika met het veel drogere zuiden. Landschappen veranderen voortdurend. Eten is er in overvloed. Het is jaren geleden dat er een gemarmerde, donkerbruine steak met die smaak op ons bord werd gelegd. Extensieve veeteelt, enkele koeien per hectare en droog gras als voeding. Volgens Carlos, de veeboer die bereid was ons zijn huis, tuin met vijver en krokodil, en zijn huispersoneel ter beschikking te stellen, komen er geen chemicaliën in de buurt van zijn vee. Ik wil hem geloven als ik het stuk vlees voel  wegsmelten tussen mijn tanden, de smaak van goudgeel gras en a touch of herbs  mijn smaakpapillen beroert en de geur van een verre bushfire en verse regen langs mijn neus voorbijglijdt. Sergio?! Ik heb me zelfs de moeite bespaard om de gaartijden te checken. Dit is vlees van de bovenste plank en dat loopt hier in Angola bij de duizenden rond. Carlos exporteert niets. De hele productie is voor de lokale markt en hij gaat alleen op vakantie naar Portugal. Een Angolees in hart en nieren. Al drie generaties lang wonen, leven en werken ze hier.

Het visum voor Angola bedraagt 30 dagen en de toerist in ons zegt dat we daar gebruik moeten van maken. Momenteel zitten we op het strand in Namibe. Deze stad ligt zo ver van de bewoonde wereld dat je er enkel paravion naartoekomt. Het is de zoveelste parel in dit onmetelijk groot land. Layback, proper, een beetje slapend in het grote niets verstopt. We stay another day! Or two if that matters…