De Ambassade van Congo Kinshasa wordt voor de zevenendertigste keer bezocht. We zijn ervan overtuigd dat we een visum kunnen vastkrijgen, hier in Brazzaville. Naast de deur van de inkomhal staat nochtans duidelijk en in grote letters geschreven, dat niet-residenten géén visa krijgen. Soms zijn er dingen die je niet wil lezen, emoties eromtrent verdringt en gewoon vol overtuiging het noodlot tegemoetgaat.

Vandaag twijfelen we. We draaien terug en gaan richting La Mandarine. La Mandarine is een patisserie/snackbar, die zo uit de Provence zou kunnen weggeplukt zijn. Dieulefît, met het leuke terras in het dorpscentrum. Ze verkopen er pralines en dat zou wel eens dé manier kunnen zijn om de stugge chef op de Ambassade van de DRC om te kopen.

We staan voor de toonbank en kijken met grote ogen naar de mooigevormde stukjes chocola. We kwijlen bij de aanblik van zoveel lekkers. Zeven maanden is het geleden dat we pralines zagen. We laten een doosje vullen, maar vragen eerst of er voldoende percentage cacao is gebruikt in de preparatie van hun chocola. We vragen ons tevens af hoeveel percentage België in die pralines verwerkt zit. Uiteindelijk besluiten we gewoon een ontbijtje te eten en de Ambassade te vergeten. Wat ons betreft mogen ze hun visa houden!

Opgelucht stappen we terug! Congo Brazzaville is warm en vochtig. De regens zijn begonnen en er is slechts één geasfalteerde weg die van oost naar west door het land loopt. De president heeft ook nog een privéweg aangelgd in de richting van zijn geboortedorp zo’n kleine 300km naar het noorden. Gbadolite was ook zo’n plek. Ondertussen opgevreten door het tropische oerwoud, maar ooit het Disneyland van Mobutu. Ondertussen hebben we ons natgewandeld. Geen enkele blanke doet hier ook maar één stap in niet-gekoelde ruimtes. Ze stappen van de ene frigo in de andere. Wat bij ons de centrale verwarming is , is hier de airco.

Wat Brazza voorheeft op Stanley is dat zijn naam er nog staat en dat er zelfs een mausoleum voor hem is gebouwd. Leopoldstad, Stanleystad, Elisabethstad,…allemaal vergeten en enkel nostalgici verzamelen postzegels.

Net nog een enveloppe gekocht met de beeltenis van Poetin naast de huidige president. Of hij het gaat halen, weten we morgen of overmorgen. Hij wou enkele weken terug de grondwet nog wijzigen om de verkiezingen in één ronde te laten verlopen. Nattigheid!

In Gabon wint Ali Bongo met de vingers in de neus in één stemronde en haalt hooguit 15% van de stemmen. Elders in Afrika wil de entourage van de machtshebbers aan de vetpotten blijven zitten  en wordt de democratie op zijn afrikaans toegepast. Vaak zijn de mensen al blij dat er eens een tijdje vrede is. Zoals hier in Cabinda. Na meer dan twintig jaar burgeroorlog en nog wat recente opflakkeringen van de vrijheidsstrijders, zijn ze blij dat er eens een tijdje geen doden vallen en dat ze terug een min of meer normaal leventje kunnen leiden.

De Spar hier in Cabinda om de hoek van de Igreja Espirito Sancto, waar we nu verblijven, verkoopt Côte D’Or chocolaatjes voor bij de koffie. We maken ons nog altijd wijs dat dit een puur Belgisch product is , maar de Zwitsers weten wel beter. Ze smelten terwijl je ernaar kijkt. We stellen ons de vraag hoeveel procent cacao ze bevatten en zetten ons op het terras met zicht op de oceaan. De priester, onze buurman, vertelt  dat daar aan de overkant Brazilië ligt. Wij vragen hem of hij er dan al geweest is. Toch niet, maar hij zou ons wel willen volgen op onze reis. OK dan, morgen DRCongo.