Zo nu en dan, af en toe , soms smelten bevroren tranen langs je kaken en lopen druppelsgewijs naar je mondhoeken. Zout op je wang van zoveel schoonheid, af en toe menselijke gruwel! Het nieuwste en laatste liedje van John Lennon en de krekels klinkt zo vertrouwd dat het ontroert. Vintage John Lennon ook al is zijn stem een beetje ijzig. 50 jaar ingevroren en bewaard, nu terug tot leven gebracht door Paul en Ringo en een stukje slide gitaar van George Harrison. Alhoewel, het lijntje bas van Mc Cartney mag er ook wel zijn. De hele ochtend blijft het in mijn hoofd spelen en zo af en toe zing ik de eerste vers of strofe zachtjes mee: Now and then I miss you,… I love you…., I kiss you…., I wish you…. zou voor altijd mijn levensmotto kunnen zijn!

Soms is er ook gruwel! De journalist die wanhopig zijn kogelvrije vest en helm live afdoet en de wereld toespreekt dat het een vals gevoel van veiligheid geeft, maar in realiteit niks betekent in een niets ontziende oorlog. Bevroren tranen smelten en stromen langs de kaken van het nieuwsanker die voelt dat dit echt is en geen professioneel verslag van iets gruwelijks dat zich voor haar ogen afspeelt. Beelden wennen, hoe afstotelijk en inhumaan ze ook zijn. Plots worden ze terug menselijk, herkenbaar en voelbaar. Alleen rede is in staat tot zoiets onredelijks. Dieren, voor zover ik weet, doen dit niet!
Arrividerci and never again!