Categorie archief: Africalia

Africalia, Bab Afrika, Back to Africa, De Avonduren van Baba Frika

Voorruit achterruit

Een reactie plaatsen

Tang, net zoals Hoelang, is een Chinees. Ik ontmoet hem voor het eerst tijdens een wedstrijdje golf aan één of ander kasteel langs de Schelde niet zo ver van Oudenaarde. Het doet de ronde dat je vanop de golfbaan de renners tijdens de Ronde VV aan de overkant van de Schelde de Kwaremont en Kluisberg kunt zien opvlammen.
Ik wordt opgedeeld in een groepje met Rayon, een slechtziende maar technisch begaafde golfer, ikzelf, beginner met veel beperkingen waaronder een handicap 34 en Tang, Chinees met een handicap 10! Deze laatste stelt voor de leiding te nemen over de vorderingen van het golfspel, de regeltjes, de puntentelling,… Wij, de slechtziende en de gehandicapte, volgen gedwee. Rayon speelt met volle concentratie vrij zuiver consistent. Tang struggelt en heeft moeite met de baan, de wind, de Schelde, de Kwaremont! Ik vind maar moeizaam de balans tussen het eigen spel, de puntentelling, de fascinerende omgeving en mijn beperkingen.
De vooruitgang van de achteruitgang is een concept dat naargelang de ouderdom meer en meer in de schijnwerpers komt te staan. Het wordt ook alsmaar moeilijker om het te objectiveren, ook al krijgt het onderwerp net veel meer aandacht. Misschien wel teveel! Af en toe kan het geen kwaad om daar een beetje nuance in te brengen….over knoken en botten en alles wat zich tussen de oren afspeelt?!…

Op hole 3 zwaait Tang’s afslag in een grote bocht de struiken in. Hij gaat op zoek naar zijn balletje en vindt het gelukkig niet te ver van de green.
Mijn verantwoordelijkheid ligt in het tellen van Tang’s strokes en het correct invullen van zijn scorekaart. Het vraagt al mijn aandacht en ik kan me maar moeilijk op mijn eigen spel concentreren. Hole 6 is weerom een serieuze afzwaaier en ik besluit Tang te helpen bij het zoeken naar zijn verloren balletje. Gevonden, roept Tang me even later toe en wonderwel ligt ook dat balletje perfect in de lijn van de green!

Ik ben gisteren 67 geworden en het glijdt van me af als water van een eend. Alhoewel de achteruitgang en wat daarmee aan te vangen wel een uitdaging en interessante denkpiste blijft, zowel mentaal als fysiek. Deze evolutie gaat lijnrecht richting dood en is de natuurlijke progressie van de regressie! Voor sommigen is dit laatste de enige en betekenisvolle vooruitgang maar sowieso lijkt dit in de meeste gevallen de minst wenselijke. Wie gaat er nu graag achteruit! Maar als pijn en verlies van functies de standaard wordt, spreekt men toch over iets totaal anders dan waar ik het hier wil over hebben.
De vooruitgang van de achteruitgang kan ook gewoon een scheet zijn!
De flatulatie en vooral de al dan niet ermee gepaard gaande stoelgang maakt de morgen! Als ik welgemutst aan tafel zit, heeft dat alles te maken met wat voorafgegaan is aan!
Wakkerworden is een ritueel. Het alarm van de buren gaat af, hond(en) blaft/blaffen, één oog (het beste) gaat open en checkt het ochendlicht, maag en darmen draaien zich op gang… tot uiteindelijk de blaas en/of de aars bepalen of er wordt opgestaan, naar toilet gegaan, koffie gezet, het nieuws beluisterd, de krant gelezen, naar de vogels geluisterd,…kortom bewust worden van een dag die zich voor je uitstrekt.

Weer een nieuw biertje! De Jakke meldt me net vanuit Kopenhagen dat hij die Kingfisher wel ziet zitten. Een IPA, bitter van de hop op water uit de Okavango, bruin en rijk aan organisch materiaal. We hebben het getest en het was zeker bitter genoeg, maar toch iets te fruitig. De Delta Lager op basis van malt daarentegen heeft iets meer body! My favorite en waarschijnlijk ook beter voor de vooruitgang van de achteruitgang!

Op Hole 7 ben ik attent en wakker, maar trekt toch vooral het spel van mijn medespelers de aandacht. Tang blijft een handicap 10 onwaardig spel afleveren. Zijn scores op de kaart blijven desondanks redelijk. De wind pakt nog maar eens een balletje mee in zijn vlucht en dropt het verweg in de struiken. Volgens mij onvindbaar, maar dat is buiten mijn vriend gerekend. Op zoek naar het witte kleinood volg ik in zijn voetspoor. En dan merk ik voor het eerst wat ik al vermoedde, nl. dat Tang het spel wel meer dan een handje helpt.
Ik zie zijn linker hand in zijn broekzak verdwijnen en er weer uitkomen met een balletje verstopt in de handpalm. Even verder gaat diezelfde hand richting gras en roept hij enthousiast dat hij zijn balletje gevonden heeft…. toevallig weer in het zicht van de green en de hole. Het Tangeske is geboren en bij insiders gekend als dé truck om snel een handicap 10 te verwerven.
Hijzelf is dood, maar zijn naam is sindsdien voor eeuwig in het golfjargon ingeburgerd! Zelfs The Butler, mijn golfmaatje in Bulawayo, vraagt of het een Tang is, als hij weer een balletje met de hand beroert!?

Als je ouder wordt, wat ook effectief gebeurt en kan vastgesteld worden aan cellen, spieren, botten, organen,…, is het toch nog mogelijk vooruitgang te boeken.
Stel…je hebt nog nooit gefietst. Je komt uit een maatschappij of cultuur waar geen fietsen bestaan of waar fietsen not done is en je belandt in pakweg Nederland, je krijgt een damesfiets tussen je benen geduwd en je krijgt een lichtdalende weg voor de wielen, dan kan je op de pedalen trappend na enige tijd de winkel of de kapper bereiken. Ondertussen ben je wel misschien vijftig of ouder, is de achteruitgang de vooruitgang allang voorbijgerend en heb je toch iets geleerd wat er daarvoor niet of in mindere mate was.
Wij kunnen natuurlijk allemaal fietsen. Maar als er één sport is die door een ouder wordende populatie met tijd zat beoefend wordt, is het wel golf! Hoe slecht, onhandig, verziend of gehandicapt je ook bent, er zal altijd vooruitgang geconstateerd worden! Voorruit, achterruit….het is maar in welke richting je kijkt!

Het is bovendien de enige sport waar een handicap als vooruitgang wordt gezien. Work in progress! En niet altijd even correct, want af en toe een ‘tangeske ‘ is nodig om je op je zestigste aan een respectabele handicap te helpen!

Africalia, Bab Afrika, Back to Africa, De Avonduren van Baba Frika

An English Patient

2 reacties

Er draait een helikopter van een waaier boven mijn hoofd om een beetje koelte te geven. De lakens en het hoofdkussen plakken van het zweet. Het is midden op de dag, de zon staat in het zenith en de temperatuur stijgt boven de 30°C. De koorts heeft me te pakken en duwt het zweet met vlagen door mijn huid. Een hamer beukt tegen de binnenkant van mijn schedel en als ik mijn ogen open, krijg ik priemen terug.
Vorige zaterdag reden we een leuke MTB-rit door Matopos. Rotsen, platteland, hutjes en leuke mensen op de weg. De paadjes kronkelen tussen en over de rotsen, langs loslopende koeien, door met water gevulde vleien en hoog gras. Het is volop regenseizoen en de natuur vaart er wel bij. Ook de mensen, want iedereen loopt er welgemutst en gelukkig bij! Al fietsend schraap je de huid van je armen en benen aan de centimeterslange acaciadoornen en het scherpe hoge olifantsgras. Het is genieten, maar ook afzien bij deze temperaturen. Voldaan en zalig vermoeid ploft de groep zich na de rit rond de braai vol braadworst en matabelesteak en laaft men zich aan een frisse Zambezi Lager.
Hier lig ik dan als the English patient. Een week later. Gebeten door een teek, met een reactie van mijn lichaam die kan tellen na vijf dagen incubatie. Wijselijk ga ik naar de dokter en op haar advies wordt een antibioticakuur gestart. Het had vroeger gekund, maar hoe gaat dat. Een beetje afwachten en uitzieken om dan gaandeweg te ontdekken dat er weinig uitgeziekt wordt en er na 5 dagen nog geen keerpunt bereikt is?! Nu plat, uitgewoond en overgegeven aan de medicatie is mijn mentale keerpunt bereikt. Enough is enough! Mathieu VDP heeft het WK gewonnen en de week is herbegonnen. De verveling slaat toe, vooral omdat ik nog niet zolang geleden nog eens een week heb platgelegen met een voedselvergiftiging en we aan iedereen die het wil weten al jaren verkondigen dat dit zowat de gezondste en veiligste plek is op aarde met uiteraard het beste klimaat en ook nog eens de zuiverste lucht!

Ondertussen kabbelt het leven hier rustig verder, is, buiten de antibiotica, de tropische tekenkoorts bijna vergeten en komen vrienden terug als vanouds aan en af met nieuwtjes allerhande. De zotte honden van de buren lijken ook wel iets te mankeren. Één of andere tropenkolder heeft zich van hen meester gemaakt. De aandoening uit zich in een crescendo gaand geblaf, gejank, gehuil overgenomen door de ganse roedel en dat dag en nacht en het liefst onverwacht! We hebben al wel wat ervaring met de keffercollie van de buren in Hove en de wilde honden in de Ounilavallei in Marokko, maar dit overtreft alles! Maar ook alles went!?

Africalia, Bab Afrika, De Avonduren van Baba Frika

Swahili spinach

2 reacties

De laatste jaren van zijn leven zag je hem nog wel eens wankel op een gammele fiets rondrijden. Vroeger was hij een fiere, clevere en welbespraakte anachoreet. Een man die zich bewust terugtrok van elke vorm van gezag. Hij recycleerde alles wat herbruikbaar was op het maniakale af, decoreerde zijn weelderige tuin met paspoppen en bedekte de bodem met Perzische tapijten tegen het onkruid. Alles wat nog eetbaar was werd verzameld bij bakkers, kruideniers op markten en uit de afvalcontainers van supermarkten gehaald. Als je de bladeren van een biet kunt eten, waarom dan de biet zelf uittrekken en opeten. Soms liep het wel eens fout als een te éénzijdig dieet van kaas en nog eens kaas tot oedeem in zijn onderbenen leidde en een iets gevarieerdere voeding zich opdrong. Het is duidelijk dat Gamel zijn tijd voor was en dat net de jongeren van nu in tijden van overvloed maar dreigende tekorten, wanhopig op zoek zijn naar een levensstijl, waar hij waarschijnlijk niet de uitvinder maar dan zeker toch een extreem voorbeeld van was.

Snijbieten sieren met hun mooie gekleurde stengels de biologische moestuin van vandaag. De jonge blaadjes en stelen worden geoogst en rauw in slaatjes of gestoofd in een quiche, soep of als spinazie gegeten.
Eind jaren tachtig verbleven we met onze twee kindjes in een in koraalstenen gebouwd huis op Lamu. Het gebouw was open, zonder deuren en ramen, en keek uit op het vasteland van Kenya en de Indische oceaan. Nyamba Giovanna, het huis van…,is de plek waar we onze eerste oesters ooit aten en waar de huiskok ons het recept van Swahili spinach leerde. Paprika, patatjes, champignons, ajuin, look, spinazie, kokosmelk, daarbovenop een omelet en mogelijk nog een geheim kruid zijn de ingrediënten van het ondertussen beroemdste exotische gerecht in Hoof en omstreken.

Zo nu en dan worden hier wel eens overschotten en volledige maaltijden gewisseld. Koken voor twee als er dertig jaar een roedel uitgehongerde wolven aan tafel heeft gezeten, is niet simpel! Temba is de chef van de sadza met nsima. Kris maakt haar Swahili spinach met bladeren uit de moestuin. Ubuntu! Het teveel of de overschotten worden gedeeld. De stengels en bladeren van wat op snijbiet lijkt wordt hier spinazie genoemd, maar lijkt veeleer op voederbietenloof. Het is nauwelijks te verteren en het effect op je spijsvertering ruikt naar wat Seppe Van Groeningen beschrijft in’t Aards Paradijs wanneer zijn ouders uit pure noodzaak soep van gras als maaltijd voorschotelen.

Het onverteerbare zootje (zie bovenstaande foto) wordt dan ook nog eens klaargemaakt en geserveerd in een uit een oude motorblok gerecycleerde stoofpot. En voor ze hier een motorblok opofferen om gesmolten en terug gegoten te worden in een tweede leven als kookpot, moet er al aardig wat vuil olie gepasseerd zijn. Kris gaat dit niet graag lezen, maar er is niets zo erg als een nacht krullen en kreunen van de krampen na het eten van loof van voederbieten klaargemaakt in een motorblok!
Experimenteren met vreemde ingrediënten, exotische kruiden, gistings-en fermentatieprocessen is in dit land met een vrij stabiel klimaat, lage vochtigheidsgraad en relatieve hoogte een leerrijk tijdverdrijf geworden. De zuurdesembroden zijn een succes bij buren en vrienden. De kefiryoghourt een must bij elk ontbijt. En de fermentatie van de kobi-zwam in groene thee en daarna met lychees op de fles voor een tweede gisting, is een waar godendrankje. Deze lycheekombucha demi-sec balanceert tussen een zuur witbier en een appelcider! Misschien bevat het voor de echte drinker een iets te laag alcoholpercentage, maar het ziet er alleszins wel straf bier uit! Schollekes!

Het is voorlopig nog onduidelijk of we de pot en zijn inhoud gaan kontroleren op restanten van dioxine zoals men momenteel de uitwerpselen van grensoverschrijdende Chinezen op een COVID -variant gaat testen! Puur pesterij!

Africalia, Bab Afrika, Bad Afrika, De Avonduren van Baba Frika

Over koper en goud

Een reactie plaatsen


Onophoudelijk valt wel ergens in een buitenwijk van de stad de stroomtoevoer weg omdat de koperen bovengrondse leidingen gestolen worden. Het duurt dan vaak weken voor dit mankement hersteld wordt. Hoe verder buiten de stad hoe erger! Vaak is je buur, al dan niet (invloed)rijk of aktief in de juiste politieke partij, een voldoende reden om zelden of nooit langere periodes zonder electriciteit te zitten. Wat dat betreft hebben we het hier wel getroffen.

In België gebeurt het ook dat bovenleidingen van Infrabel gepikt worden. De prijs van koper op de internationale markt moet vrij hoog liggen om deze handel en wandel te verantwoorden. Zambia met al zijn kopermijnen in het noorden zal er wel bij varen. Hoognodig, want het land leeft al langer op de rand van het bankroet en de infrastructuur is al decennia verwaarloosd. Zimbabwe is met enige vertraging dezelfde weg aan’t bewandelen. Infrastructuur kan hersteld worden en nog eens en nog eens tot het op de draad versleten is en beyond repair kapot wordt achtergelaten. De enige nieuwe werken in onze buitenwijk, Suburbs genaamd, zijn huizen bouwen en 5G internet aanbrengen. Verder ligt alles op apegapen, stroomt het leidingwater meer over de straten dan door de leidingen, hangt straatverlichting los aan verroeste palen te bengelen en staat de helft van de electriciteitskasten onder water!
In The Chronicle van vorige week stond een gouddiefstal gemeld in Heyman Rd ! Een grote lading goud werd s’nachts uit een privé-woning langs Heyman in Suburbs ontvreemd, schrijft de krant. Huisnummer ontbreekt. Eens iets anders dan koperen draden meegraaien of zoals vorig jaar toen we een groepje dieven over de vloer kregen dat zich als hongerige en dorstige leeuwen op de inhoud van de ijskast stortte. Ondertussen haalden ze rustig onze ganse inboedel uit het huis en kieperden alles over de 3m hoge muur langs Heyman Rd. Gelukkig schoot de neighbourwatch net op tijd wakker en knalde hen met veel machtsvertoon van de eigendom. Verdeling van de rijkdom! Behalve deze keer want achteraf werd alles, behalve de dieven zelf, op straat teruggevonden.

Todd, buurvrouw en schrijfster, vertelt me vanmorgen dat ze regelmatig langs haar vaders huis wandelt en eens kijkt wat ze met de eigendom van plan zijn. Ze heeft het ouderlijk huis, ook langs Heyman Rd gelegen, vorig jaar verkocht. Het werd afgebroken en vervangen door een immense, lelijke betonnen constructie. Recentelijk merkt ze dat er zich een shopping center met Woolworth’s heeft gevestigd! Nieuwsgierig wandelt ze op de eigendom, maar ziet geen aktiviteit. Achter de gebouwen hangen een aantal security-uniformen te drogen en ze vraagt zich af wat die daar doen als er blijkbaar niets te beschermen of te beveiligen is. Tenzij?!

Neighbourwatch

De laatste jaren is er in Matabeleland een echte goldrush aan de gang. Elke tuinier, onderbetaalde werkman en werkloze schooier is de stad uitgetrokken met schop en houweel om zijn geluk elders te beproeven. Overal zie je putten uitgegraven en bergjes stenen langs de kant van de weg liggen in de hoop een streepje goud te ontdekken. Het zit overal, zeggen ze ons hier. Raap een kwartsklok op en de kans dat er goud in zit is groot, zelfs in je eigen tuin! Onderweg kom je wel eens iemand tegen die een klein zakje opendoet en enkele korreltjes van het hele edelmetaal toont. Hiermee betaal ik mijn flessen bier in de shebeen een eindje verderop, zeggen ze dan met een grijns. Ik zie vooral een stel rotte tanden en een paar met bloed doorlopen oogjes! Het is niet al goud wat blinkt!

De grotere goudmijnen rekenen op minimum 5gr per ton! How Mine haalt 8 tot 10gr en is daarom een van de rijkste en productiefste uit de regio. Onze buren zijn gouddelvers en laten het merken! De ene krib naast de andere verrijst in dit decennialang slapende stukje buitenwijk. Suburbs werd opgericht door de eerste pioniers die in de voetsporen van C.J.Rhodes en BSAP op zoek waren naar grondstoffen in de binnenlanden van Afrika en ondertussen een spoorlijn van de Kaap tot Caïro aanlegden. Tot dan verzorgden de diligences van de Zeederbergs het transport van mensen en goederen doorheen het onherbergzame en gevaarlijke gebied tussen Johannesburg en Bulawayo. Het huis waar we nu verblijven werd in 1896 door één van de broers gebouwd en de laatste postkoets staat tentoongesteld in het Natural History Museum. Omdat dit de eerste buitenwijk was, hoefde men het ook geen naam te geven. Het was gewoon de Suburbs van Bulawayo en is dat tot op de dag van vandaag gebleven.

Veel is er niet veranderd! Met de goldrush is ook het grote en snelle geld in velerlei zakken beland en met een inflatie die niet te volgen is, heeft helemaal geen zin om al die rijkdom op een bankrekening te deponeren. Wat we het laatste jaar in België aan geldontwaarding meemaken, vermenigvuldig dat met tien en je hebt een idee van wat ze hier continu ondergaan. ‘Make a plan’ is de vaakst gehoorde raad die ze je meegeven als het over geld gaat! Gevolg is dat al die meer dan honderd jaar oude Edwardiaanse, Victoriaanse en Cape Dutch huizen worden afgebroken wegens te oud en dus niet meer mee met de tijd. Het ene na het andere pareltje gaat onder de sloophamer en in de plaats komt iets nieuw! Groot, groter, grootst!


Ondertussen loopt de linker achterband van de Landy, die ondertussen de kaap van de 300.000km is gepasseerd (nog 700.000 te gaan), al voor de vijfde keer leeg. Telkens wordt hij hersteld of toch weer niet! Enkele dagen later staat hij gewoon weer plat tot op de velg!
De tijd dat ze handjes moesten afhakken om voldoende rubber voor de bandenindustrie te produceren is gelukkig voorbij. Toch blijven excuses uit! Onbegrijpelijk als je beseft dat mensenrechten en persoonlijke vrijheden bovenaan de agenda staan van elke grote wereldwijde instantie. Quo vadis?!




Africalia, Bad Afrika, De Avonduren van Baba Frika

Voodoo Soutpiel Du Pouvoir et de la Force

2 reacties

Er is macht in de benen nodig om een col van 24km aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7% te bedwingen. De kracht die je vind om diezelfde berg nog maar te willen beklimmen, zit ergens anders. Niet in de motorische cortex want daar gebeurt de besturing. Veelvuldige en lange trainingen zorgen ervoor dat er voldoende kracht in quadriceps en hamstrings ontwikkeld wordt om de pedalen 1,5 uur te laten wentelen. Mentale kracht is van een heel andere orde. Soms domweg met de kop tegen de muur botsen, dan weer door de muur gaan, af en toe berekend, soms intuïtief en met veel goesting of is het adrenaline en wordt het een freaky compulsief uitvoeren van iets dat al te lang obsessief tegen je hersenpan ligt aan te beuken. Noem het maar gezonde goesting. De drang om iets te doen dat je uitdaagt of het onbekende dat aantrekt.

Gezag is iets dat je uitstraalt. Een natuurlijke hiërarchie die sommigen laat zeggen en anderen laat luisteren. Een kracht die sommigen laat uitvoeren en anderen laat beslissen. Een drive die sommigen leider maakt en weer anderen beperkt tot volgen. Meestal is dit positief en zijn de gevolgen dat ook. Soms wordt het negatief …. slechte energie, zwarte magie, een duister ritueel!

Een Britse vriend zit momenteel verweven in een ware voodoo battle! Wie heeft macht over wie en welke middelen worden er aangewend om invloed op de ander uit te oefenen. Hij is een echte soutpiel, staat met één voet in Engeland en de andere in zuidelijk Afrika. De uit het Afrikaans afkomstige uitdrukking wijst ironisch naar de piemel die ergens halverwege in een brede spreidstand tussen Engeland en zuidelijk Afrika in de oceaan (het zoute water)hangt.
Hij is artiest en houdt hij zich kreatief bezig met verf.

Vermits hij dus lange tijd afwezig is hier, heeft hij zijn personeelskwartier met aanpalend stuk land verhuurd. Een win-win-situatie met de bedoeling de tuin te laten onderhouden en de huurder de grond te laten opbrengen als extra inkomen. Goed op papier maar de realiteit draait enigszins anders uit. De huurder vind dat huis en land nu gewoon van hem zijn, stopt met het betalen van de huur en weigert de grond te verlaten. Een huisuitzetting via een deurwaarder is wat volgt en enkele dagen later zien we huisraad en spullen dan ook met de kinderen erbovenop aan de overkant van de straat staan.
Nu moet je eens komen kijken, zegt Colin, als we door de tuin en langs het nieuw aangelegde maisveld passeren. We zien een reus van een cactus als een boom zo groot met daarin een dolk geplant. Waar de dolk in de cactus is geramd hangt een rode vod en net daarboven is een aangezicht in de bast gekerfd! Jezus allemachtig! Dit is pure voodoo! Met een slechte boodschap bovendien en wat doe je daarmee!?

Voodoo Chile is, wat mij betreft, het mooiste nummer van Jimi Hendrix. Vooral het gitaarspel is uitzonderlijk en onnavolgbaar. Een beetje psychotisch kan ook zo slecht niet zijn. Een wilde ruk, ongecontroleerde slag, uitbarsting van wat overtollige opstapeling aan energie of emotie…maakt muziek en kunst tastbaar en uitzonderlijk. Geen schade hier! Tenzij je zoals Van Gogh je eigen oor van je schedel snijdt of je beslist zoals Jimi Hendrix, Kurt Cobain en nog een rits anderen het tijdelijke voor het eeuwige te ruilen en het net daardoor voor altijd wordt!

Een rode vod, een zelfgemaakte dolk, een in een cactus gekerfd aangezicht…meer is er niet nodig om een wel krachtig ‘piece of art’achter te laten! Het maakt indruk en voelt raar. Niet beangstigend, tenzij de boodschap aankomt en voor jou bedoeld is natuurlijk!

Voodoo en zwarte magie is eigenlijk een vrij simplistische, beetje naïeve manier om iets of iemand iets aan te doen. Een eenvoudige reading op dit beeld vertelt ons dat de huurder/tuinman zijn baasje wenst de nek af te snijden met een dolk. De details van Colin’s verhaal met de tuinman gaan we jullie hier besparen. Het feit dat er een ‘ Messenger of Court’ bij te pas is gekomen en het hele gezin op straat is gezet, zegt genoeg. De rode vod rond de stam van de cactusboom zou kunnen betekenen dat onze vriend schilder een dikke nek heeft, een beetje stekelig is van karakter en dat er duidelijk bloed gaat vloeien! Het hoofd moet eraf! Hij liever dan ik! Die cactus overleeft dit wel en wat Colin betreft….dat zal de toekomst uitwijzen! Voodoo kan jaren, zelfs decennia later nog zijn uitwerking hebben?!

Africalia, Bab Afrika, Back to Africa, De Avonduren van Baba Frika, Diario de un turegrino

Vloerekes

Een reactie plaatsen

Een gat is snel gevuld, verzekert onze ’ Amerikaanse’ vriend ons bij een dinertje in The Smokehouse. Het is één van de hipste bars in Bulawayo en serveert, prijs-kwaliteit in acht genomen, het beste eten van de wereld! Een Lazy Aged Matabele Steak(vrij vert. een stuk vlees van een oude koe uit de savanne hier rond de stad) is te vergelijken met een gerijpte Wagyu bij De Schone van Boscoop of een Angus-Piemonte van bij de Slappe Uier, maar dan wel veel veel beter. De Brahman Stud is een kruising tussen een Indische stier en een Britse koe, kan tegen droge, warme omstandigheden, eet taai gras en dorre blaadjes van struiken en heeft een hectare leefruimte voor zich alleen. Extensieve veeteelt noemen ze dat. Wat een luxe!

Amerikaans is niet helemaal correct, want, zoals ik al eerder meldde, zou het net zo goed Zimbabweaans, Israëlisch, Brits en binnenkort misschien zelfs Italiaans of Portugees kunnen zijn, wat de nationaliteit van die vriend betreft. Hij zit nu ‘Confieso que he vivida’ Van Pablo Neruda te lezen op exact dezelfde locatie waar ‘Il Postino’ gedraaid werd. Zoals hij denkt, ben je nooit honderd procent zeker waar je leven je brengt. En, zoals wij braafjes doen, niet-resident blijven en maandelijks het paspoort laten afstempelen bij immigratie en driemaandelijks de auto buitenrijden om te bewijzen dat je wel degelijk rondreist en niet definitief in Zimbabwe resideert, is niet altijd de makkelijkste optie.

Nu er door de eeuwigdurende lockdown of een semi-met-maatregelen -die- nergens-op-slaan, veel tijd vrijkomt en nieuwe plannen worden gemaakt voor projectjes allerhande…een gat is snel gevuld nl., zijn we een oude liefde terug uit de kast gaan halen. Bakken en braden! Brood bakken in een houtoven en vlees braden op de grill. Het wordt stilaan kouder en de buitenvuurtjes zorgen voor de nodige warmte in deze bizar barre, donkere tijden van sociale isolatie, coronamoeheid , wandelmanie en bezigheidstherapie.

Eerste pizza uit de oven

Recht van bij de boer: stro voor de kippen en de schaapjes en in één moeite nemen we een oude mazouttank mee op de aanhangwagen. We slijpen de ene zijde eraf voor een vuurschaal/barbecue. Het andere deel is twee meter lang en roestig. De prijs van ijzer schommelt rond de 20Cent per kilo, dus eigenlijk niks! Andere ideëen dringen zich op, want weggooien zou gewoon zonde zijn. Twee schalen kan ook zoals vroeger. Eentje laag tegen de grond om de voeten op te warmen, de andere op tooghoogte om de handen te warmen. Twintig jaar lang hebben ze feestjes en apero’s versierd bij familie, buren, vrienden. Andere tijden, andere prioriteiten. Een pizzaoven is IN en zelfs Dunaldi geeft ze gratis bij aankoop van een zak bloem en twee blikken tomatenpuree. Dat moet beter kunnen! Na veel overleg en wat denkwerk beginnen we te slijpen, hameren en boren en ontstaat er een open vuur/pizzaoven/broodoven uit de roestige tank. Het geheel wordt voorzien van enkele patrijspoorten, een dubbele bodem en nadien opgevuld met 400 vuurvaste stenen als isolatie. Ons broodje is gebakken!

Marokkaanse platte broden. The best!
Africalia, Bad Afrika, De Avonduren van Baba Frika, Diario de un turegrino

BIAFRA(1967-1970)

1 reactie

De Landy kruipt oververhit over smeltend asfalt, tussen toxische gassen uitstotende auto’s, die, van hun roetfilter ontdaan, in autoboten van Europa naar WAfrika als afdankertjes een tweede of is het derde of vierde leven beginnen. Hoe noem je een eindeloze rij stilstaande auto’s omgeven door een dikke smog waartussen af en toe wezens opduiken met fruitmanden op hun hoofd, ruitenwissers in de hand, snoepgoed aan de armen op een achtergrond van doorslaande boxen die godsboodschappen allerhande uitbraken!? Only in Africa! We staan toch al een uur stil, dus tijd om de ogen de kost te geven aan dit surrealistische spektakel. Op de hoek staat een man met enkele boeken in de hand. Ik lees ‘Biafra‘ op de rug van een exemplaar gedrukt en krijg een beeld van uitgemergelde kindjes met vliegen in de ooghoeken. Uitstekende ribben en knokige beentjes ondersteunen wat een kind van vlees en bloed is geweest. Voor vijf dollar is het van mij, het boek!

File in Ghana

De komende dagen op het strand van Cape Coast verdiep ik me in dit stukje geschiedenis van Nigeria. Duizenden inlanders werden hier aan de Goudkust in de negentiende eeuw gevangen genomen en geboeid in slavenschepen vanuit Ghana naar de Nieuwe Wereld getransporteerd. De relikten zijn een bezoekje meer dan waard.

Maar het boekje gaat over iets heel anders. Het speelt zich af in een nog niet zo ver verleden. Biafra werd geboren in 1967 en stierf, uitgedroogd en verwaarloosd, in 1970. De Igbo, voor even de inwoners van Biafra, die in de Nigerdelta leven en het centrale bestuur vanuit Lagos beu zijn, worden door enkele westerse mogendheden gesteund in het realiseren van hun droom om een onafhankelijk land te worden. Eerst slagen ze daar vrij makkelijk in maar gaandeweg verandert het spel, worden in het Westen de belangen gewikt en gewogen en belandt het jonge Biafra in een strijdtoneel dat één van de gruwelijkste is uit onze hedendaagse geschiedenis. Alle toegangswegen vanuit het land en de zee worden afgesloten zodat broodnodige voeding en medisch materiaal onbereikbaar blijven en de bevolking letterlijk wordt uitgehongerd. Tergend traag tot uiteindelijk de vrijheid hen wordt ontnomen, de Delta opnieuw Nigeriaans grondgebied wordt en de olieontginningen door Shell en andere BP’s kunnen herstarten of verdergezet worden. Door de rivierdelta stroomt nu meer olie dan water en de regio is regelmatig het schouwspel van ontploffende pijpleidingen en brandende smurrie. Olie en vuur!

Een tweede vlucht…

De WE Standaard van 21 nov. toont op blz 28 een andere delta. Eentje die ons heel nauw aan het hart ligt, nl. De Okavangodelta. Sinds de jaren tachtig doorkruisen we dit natuur-en wereldwonder. Ontsprongen in de bergen van ZAngola stroomt deze rivier van de Atlantische oceaan weg om in een breed uitwaaierende delta in de Kalahariwoestijn te verdwijnen. Een zegening voor fauna en flora hier, die in een onmetelijk, droge woestenij een overvloed aan water en dus leven vindt.

KazaNP geraakt in het hart

Maar niet voor lang meer, zo blijkt. Vroegere plannen om de Okavango af te dammen werden steeds met succes gedwarsboomd. Nu komt het gevaar van over de Namibische kant van de grens. De Caprivistrip trekt zich als een brede autostrade een paar honderd kilometer door het potentieel grootste NP van de wereld. Het Kavango Zambezi Transfrontier NP (KAZA) strekt zich uit over de grenzen van Angola, Namibië, Botswana, Zambia en Zimbabwe. De Okavangodelta ligt daar middenin en is als kruispunt voor migratiestromen van levensbelang. Begin dit jaar volgden we nog de zebra’s op hun tocht van de Kalahari door de Makgadikgadi richting Chobe en Zambezi. Ook olifanten, buffels, wildebeesten en vele anderen kennen geen grenzen en zien omheiningen als een onmogelijk te nemen hindernis op weg naar water en eten.

Okavangodelta vanuit de lucht

Olie en vuur! Proefboringen, fracking, vervuiling van rivieren stroomafwaarts en een mogelijke vernietiging van een uitzonderlijk ecosysteem. De Okavango is de Nigerdelta, het Alaska, de Noordpool, … van zuidelijk Afrika.

Tweede leven van een mazouttank

Africalia, Back to Africa, De Avonduren van Baba Frika, Diario de un turegrino

Fedexpiry date

Een reactie plaatsen

Van Jagter tot Wildbeschermer, is een boekje dat me werd aangeraden door een goeie ‘Amerikaanse’ vriend. Alhoewel, wat zijn nationaliteiten betreft, is er een keuze tussen de Britse, Israëlische, Zimbabweaanse en misschien binnenkort ook de Italiaanse. Wereldburger en filantroop! Een goeie vriend gewoon!

Heyman Rd

Paul Jones is ook een Amerikaan en tevens wilde weldoener. Hij kocht hier in het zuidoosten van zimbabwe een enorme lap grond en maakte er zijn privé wildpark van. Hij kocht 100 neushoorns en zette ze uit in wat lijkt op een klein jurassic park. Paul heeft net als Jones een verleden op Wallstreet. Het geld dat hij daar verdiende investeert hij nu in de bescherming van deze uiterst bedreigde diersoort. Dag en nacht worden ze bewaakt. Het zijn dan ook heel kostbare dieren! En daar wringt het schoentje. Neushoornpoeder is voor de Chinese mannelijkheid, wat de kaviaar en de truffel is voor de Vlaamse industrieel. Ondertussen kweken die beestjes als konijnen en zitten er al zo’n driehonderd in zijn privétuin met aanpalende luxe resort waar klanten van over de hele wereld worden ingevlogen. Ongeveer gelijktijdig wordt er in zuidelijk Afrika zwaar gelobbyd met corrupte politici en ambtenaren om ‘legaal’ de afgezaagde hoorn te kunnen vermalen en verkopen. Hun opslagplaatsen puilen ondertussen uit en zijn een potentiële rijkdom waar de geldstromen van Wallstreet bij verbleken.

Op de terugvlucht vanuit Bulawayo komen we weerom enkele Amerikanen tegen. Dit keer lopen ze verkleed in een camouflagepak. In een soortig Engels met een zwaar Texaans accent zitten ze tegen mekaar op te scheppen over hun voorbije reis in Zimbabwe. De oudere van de twee slaat nonchalant zijn iPhone open en scrollt langs de herinneringen van wat blijkbaar een heel boeiende reis moet geweest zijn. Tussen de rugleuningen van de zetels voor mij zie ik de ene gruwelijke na de volgende nog wansmakelijkere foto passeren. Het stel, vader en zoon zo blijkt, gehurkt achter een geschoten zebra, zittend naast een zeldzame, doodgeschoten eland, liggend in een vermoorde krokodil,… Kotsmisselijk word ik ervan en vooral de arrogantie waarmee dit ‘en public’ wordt gedeeld?! Walgelijk!

Schoon chacoche

Het boekje, Van Jagter tot Wildliefhebber, is al een halve wereld door FedEx rondgevoerd en ligt ondertussen, twee weken later, nog altijd netjes ingepakt bij de douane in Harare. Er moet een waarde op gezet worden en de invoertaksen dienen berekend. Ik stap binnen bij het FedEx office op Takawira Av. in Bulawayo City Centre, geef hen de tracking code en krijg even later te horen dat een schatting niet zo éénvoudig is en er een specialist ter zake werd aangesteld om de papperasserij errond af te handelen. Het boek wordt geschat op $5, de touwen, die bestemd zijn voor Ron de garagist, rond de $100 en zijn ereloon op $20. Na vijf bezoeken en evenveel afwijzingen, vertel ik hen dat de Fedexpiry Date bereikt is en ze het exemplaar mogen houden of …

Geloven of niet! Een maand later( Feb.2020) krijg ik bericht uit België dat het boekje daar is afgeleverd en via een omweg zijn eindbestemming dan toch bereikt heeft. Je zou voor minder gewoon het geweer uit de kast halen en terug jager worden. Nu wij nog in België geraken en het lezen kan eindelijk beginnen.

ZAfrikaans voor beginners

De Morris Minor staat al zes maanden in de garage met een platte batterij en een haperende benzinepomp. Als de auto tien minuten draait, slaat het pompje tilt door de hitte en vervolgens vergast de benzine waardoor het 900CC motortje zich verslikt en we naast de weg even moeten afkoelen, of was het afwarmen, voor we onze weg kunnen verderzetten. Niet heel handig en ook niet goed voor het vertrouwen in deze oldtimer uit 1964. We bestellen een originele pomp bij Charles Ware’s Morris Minor Centre aan de overkant van het Kanaal en hopen dat de Brexit nog even op zich laat wachten. Want ook hier kunnen hindernissen opgeworpen worden door douane of andere instanties. België en andere westerse landen beginnen meer en meer te lijken op een doorsnee Afrikaans land. Kafka in beleid en administratie zorgen voor ongeziene taferelen in tijden van Corona, waarbij het achterblijven van een tweedehands boek of een benzinepomp klein bier is!

Morris Minor Van 1964 model
Africalia, Back to Africa, De Avonduren van Baba Frika, Diario de un turegrino

Hiv positief

3 reacties

De geur van paraffine dringt door mijn neusgaten, passeert de voorhoofdsholtes en bereikt, of ik het nu wil of niet, mijn olfactorisch centrum ergens vooraan in de schedel. Ik zie een grijze, plakkerige zwabber traag van links naar rechts over de stenen trappen glijden. Een spoor van ikzounietwetenwat wordt meegesleept. Af en toe gaat de vuile brij in een emmer en er dan weer uit, even grijs en glibberig.

Maskerplicht

De groene repen Paraffinezeep, tot een halve meter lang, zijn overal in Afrika te vinden. De geur is doordringend flauw, kruipt in de kleren en laat je niet los. Ik wandel de trap verder op. Ik passeer de zwabber en de man die hem bestuurt. Ik open de deur naar de kinderafdeling van Mpilo Central Hospital voor de dagelijkse ronde. Bij één van de eerste babies, waarschijnlijk Hansdsome of Lovemore of Everrest met dubbele r, neem ik het dossier van het bankje naast het kleine bed en zie in rode viltstift omcirkeld bovenaan Hiv+ staan. Als een verbodsteken voor ‘Niet aankomen’! Ik vroeg me al af waarom het hier zo stil is en het kindje, dat al twee weken voor een pneumonie behandeld wordt, nog altijd onaangeroerd, ongewassen met opgedroogde mucus rond neus en mond in zijn vuile lakens ligt?! This is Afrika en dus warm genoeg om onbedekt in bed te liggen. Maar wat de voorbije dagen intensief aangeraakt en behandeld, ingespoten, getappoteerd,… werd, nu plots als radioactief of besmet te beschouwen, is een raadsel.

Alomtegenwoordige repen paraffinezeep.

Vanmorgen ontwaak ik als uit een coma. De tijd staat stil. Lig ik hier een nacht, een week, een maand?! Subcomateus tast ik in het rond. Een kussen, lakens van een bed, wazig licht uit een raam. Drie dagen geleden liet ik me testen op Covid19. Met een beetje fantasie heb je hoofdpijn. Spierpijnen zijn er op mijn leeftijd bij bepaalde activiteiten altijd wel. Een derde symptoom is een hoest die diep vanuit één van de onderste longkwabben oprochelt. Voldoende dus om zelfs in tijden van testschaarste te weten te komen hoe je ervoor staat en wat de consequenties zijn voor je directe leefgenoten.

Madonna met masker

Het gepland krijgen van de test duurt twee dagen. Het resultaat is er binnen de vierentwintig uur. Niet slecht voor een systeem dat al een half jaar met haken en ogen aan mekaar hangt, zich als een vervaarlijk vehikel door onze maatschappij jaagt en een spoor van vernieling achter zich laat. Niet eens overdreven, denk ik uit mijn halve coma ontwakend.

Sterk positief, een potentiële superverspreider!, wordt me gemeld. Onmiddellijk lijdt ik aan een dodelijke mix van Pest, Ebola, Lepra, Aids en straal ik een onwaarschijnlijk hoge dosis radioactiviteit uit. Isolement, chirurgisch mondmasker, scheiding van tafel en bed en ballingschap in de torenkamer, vanwaaruit ik dit schrijven de wereld probeer in te sturen, is mijn (hopelijk) tijdelijk lot.

Veilig leveren van pakjes

Het enige positieve aan het negatieve van het positieve resultaat op de test is het besef dat een natuurlijke besmetting de hoogst mogelijke beschermingsgraad achteraf geeft. Meer dan het Pfizer-vaccin dat voor 90% effectiviteit waarborgt! Voor hoelang? Hoe Lang is een Chinees… en die zijn met veel, weten ook veel meer en maken al decennialang veel virussen die zich jaarlijks in westelijke richting verspreiden.

Tot zover Het nieuws! En Sabine?… die doet Het Weer…of misschien ook weer niet!

Africalia, Bab Afrika, Back to Africa, Bad Afrika, De Avonduren van Baba Frika

Zwerm of hoe het coronanieuws de pandemie is geworden.

Een reactie plaatsen

Het boek staat al jaren in de boekenkast. Het valt op met zijn dikke, witte rug. In grote letters is Zwerm gedrukt. Het boek leest van blz 365 naar blz 1. of zoiets. Zover ben ik echter nooit geraakt. Het is onduidelijk wat er zich in het verhaal afspeelt. Virussen hebben de wereld overgenomen en mensen kruipen weg in een surrealistisch leventje.

De meest vermaarde diamantduikers van SA.

De Landcruiser staat geparkeerd achter een sanitaire blok op een camping in het zuiden van Afrika. De exacte lokatie ga ik hier niet verklappen om mogelijke samenscholing van hopeloos verloren lotgevallen te vermijden. Wat er zich voor de toiletten afspeelt weten we niet echt. Bij aankomst, een week geleden, zagen we het strand, de zee, de blauwe lucht. Nu zien we een lichte nevel en een halve maan. De auto zit tot het dak gevuld met WC-papier, muesli, rijst, spaghetti, ….80L drinkbaar water en 240L diesel in de tank. Enkele dagen geleden reden we nog onbezorgd door onbewoonde, onmetelijke landschappen. Geen vuiltje aan de lucht. Gravel and dust! In een niet nader vernoemd stadje zetten we ons op een camping en openen de mails en berichten op onze IPhone en Pad.

zonsONDERGANG

Ik scheur blz 264 en blz 263 uit het boek en steek er het vuur mee aan. Het is hier al vier jaar kurkdroog in Namaqualand en alle organische afval brand alsof het met benzine is overgoten. Het boek heb ik mezelf beloofd uit te lezen. Het stond al zolang tussen al die andere, vaak eveneens ongelezen boeken in de kast. Een gezonde dosis koppigheid en veel vrije tijd leidden ertoe dat ik het toch in de auto stopte net voor het vertrek op onze grote reis. Een ijzige wind en het meegevoerde vocht uit de zee maakt het aangenaam zitten rond een vuurtje. Achter de sanitaire blok is de wind trouwens niet zo sterk.

WC-pot met zicht op de Fish River Canyon.

De berichten overspoelen ons. Het lijkt of een tsunami het strand overspoelt en we met vuilbakken, douchen, toiletten en al worden weggevaagd. Mensen, gezondheid, politiek, economie of is het omgekeerd. Hoe meer paniek, hoe minder economische belangen primeren, zo blijkt. Collateral damage noemen de hollanders de slachtoffers van hun enigszins afwijkende aanpak. Toch blijft het raar dat al die kleine landjes in Europa verschillende op wetenschap gebaseerde opvattingen hebben en ook uitvoeren. België altijd te laat en vol compromissen, Nederlanders recht voor de raap, …. we zien op het einde van de rit wel wie het bij het rechte eind had, voegt een bekende epidemiologe er op het laatste Nieuws aan toe. Tof!

In het boek hebben de virussen de mensen in hun macht. Machteloos stoppen ze zich weg in een wereldje zo klein mogelijk. Met mijn smetvrees is het nochtans leuk rondlopen hier in de winkels en restaurants, die vooralsnog open zijn. Overal staat handzeep, ontsmettingsmiddel,… ik laaf mijn handen in het frisse goedje zoveel en zo vaak ik wil. Geen vuiltje aan de lucht ook al barst mijn huid en kloven de toppen van mijn vingers als nooit tevoren.

Rara

We are stuck in paradise, meld ik mijn vrienden online. Er zijn ergere plekken om dit mee te maken. België bv. waar je sinds vanmorgen niet meer ongewettigd de straat op mag. De publieke ongehoorzaamheid wordt gestraft. Binnenblijven!

Even de hoek om een plasje doen en nog een paar pagina’s uit Zwerm verwerken en dan duiken we ons Million Star Hotel in. Tot…