Een bijklussende pastoor brengt ons van Paternoster naar de luchthaven van Kaapstad. Hij wordt per mis betaald en heeft zijn laatste service op zondag gedaan. Dus is hij ’baie’ gelukkig als hij ons naar de airport mag brengen. De Westcoast Highway kronkelt zich door een prachtig duinengebied. Plots zie je de Tafelberg en Lion’s Head aan de rand van Kaapstad in de verte voor je opduiken. De wegen zijn quasi leeg en de luchthaven is dood. SA gaat in lockdown en de laatste toeristen verlaten het land. Een groepje Duitsers en Fransen lopen als kippen zonder kop in paniek naar de incheckbalie. De laatste dagen moeten heel stresserend geweest zijn. Grijsgroen draaien ze rond hun bagage in een lege ruimte. Vrijwel alle vluchten zijn afgelast. Een Lufthansa- vlucht wordt nog bediend. Onze Ethiopian Airlines, gepland voor kwart voor twee, staat verlaat. Belgen spreken ons ongerust aan en informeren hoe het ons de voorbije dagen is vergaan. ‘Goed.’ ‘De sfeer was er wat af. ‘en ‘Er zijn ergere plekken op de wereld om vast te zitten!’, zijn onze standaard antwoorden. Enkelen onder hen zitten al tien dagen in een klein kamertje op hotel, een koppeltje boekt nu al voor de vierde keer (fingers crossed) en een paar vrienden hebben net ticketten last minute voor meer dan het dubbele van de prijs bemachtigd.

Ethiopian Airlines! Is dat niet die maatschappij met een vloot Boeing 737 Max vliegtuigen die aan een mysterieuze vallende ziekte lijden. Het onze is wel degelijk een Boeing 737 ! Ik ga snel op zoek naar MAX op de romp, vind het niet direkt, er staan ook wel wat tankwagens en trappen rond het toestel, en besluit dan toch maar mee met de bende, als ratten in de val, op te stappen. Hoeveel krijg je er in een blik gepropt?! Dit moet de laatste vlucht zijn. Nokvol, proppedevol… alle nationaliteiten, een beetje van overal toegestroomd, worden hier bij mekaar geduwd. Nog geen derde draagt maskers. Een enkeling heeft handschoenen. Afstand houden is onmogelijk. Een koppel kranige tachtigers wandelt traag voorbij en knikt vriendelijk. Vermoedelijk komen ze net uit hun wijnkasteel ergens in Paarl, weg van de wereld, en heeft de ambassade hen met drang aangeraden snel het land te verlaten. Net zoals bij ons gebeurde trouwens. Wat opvalt is dat ze nulkommanul bescherming dragen! Hallucinant tafereel en totaal onverantwoord.

Vliegen, overstappen in Addis Abeba, vliegen. Na een lange nacht worden we in Zaventem nog een uurtje op het vliegtuig gehouden omdat het medisch team met een andere vlucht bezig is. Die bezigheid, zo ondervinden we later, is het uitdelen van pamfletten met richtlijnen in vier talen.

Nu start de veertien dagen zelf opgelegde quarantaine. Wat kun je zoal in die zee van tijd ZELF doen, buiten je zelf in de problemen brengen. Gisteren in het paradijselijke Paternoster plukten we nog zelf mosselen, bakten we zelf frietjes, gingen we zelf het strand op, namen we zelf het initiatief om te vertrekken. Dat laatste toch niet helemaal. De Belgische ambassade had er meermaals op aangedrongen de voorbije weken en dreigde met ‘eigen verantwoordelijkheid’ en ‘hier in Afrika wil je niet in een ziekenhuis belanden,… Eerlijk gezegd in Spanje of Italië nu best ook niet. Het Afrika van Europa. Trouwens zestigplussers mogen daar ook ZELF genezen. Ze mogen de intensieve zorgen op hun buik schrijven en zelf toedienen. Da’s pas straf! If it doesn’t kill you, it makes you stronger!

Toen we gisteren de dag wegspoelden met een glaasje lichtroze, sprankelende Groote Post Rosé Brut, begonnen we spontaan twee liedjes te zingen in het restaurant aan het strand. De zon staat rood en bol aan de horizon. De ondergang nabij. Rondom ons zitten mensen van verschillend allooi en op respectabele afstand. Blanke ZAfrikanen zijn gedisciplineerd en nog meer als er ongerustheid heerst.

‘Should I stay or should I go!’ en ‘With a little help from my friends’(Joe Cocker’s versie uiteraard), twee nummers die perfect weergeven wat onze dag gevuld heeft. En de zachte, fruitige rosé brut heeft het juiste gevoel eraan toegevoegd. Beide kunnen of misschien ook niet! Toch is er een keuze en dat maakt beide nummers nog gepaster. De Groote Post kan dit gevoel alleen maar versterken. De reacties uit ons thuisland zijn tof en verschillend. Het officiële nieuws daarentegen is negatief en repressief. Dat mensen in groep worden gemanipuleerd en zoet gehouden, wisten de Romeinen al met hun Brood en Spelen. Net dat schijnen ze weg te pakken in onze westerse manier van de zaken onder controle te houden. Wat overblijft is repressie en een informatieapparaat dat gestuurd wordt om het systeem te laten functioneren. Een beetje paniek zaaien, maar ook niet teveel. Als er chaos dreigt, blijf binnen! Een beetje van dit en een beetje van dat!

Wat men vergeet is dat mensen verslaafd zijn aan onze moderne vorm van Brood en Spelen. Euro2020, voetbalcompetitie, F1, Giro, Ronde van Vlaanderen,… afgelasten?! Een vergissing van wereldformaat! Gewoon laten doorgaan. Capteren en uitzenden. Geen publiek in de stadions uiteraard. Maar dat is ook niet nodig! 99,9% van de bevolking volgt dit spektakel toch op TV, raakt sowieso niet aan een ticket of kan het niet betalen. Nu zit iedereen thuis, gebrainwashed door steeds weer herhaald en al lang achterhaald nieuws, vanuit het raam te kijken naar lege straten en brengt georkestreerd in koor even de handen op mekaar om de zorgenden een hart onder de riem te steken. Heel tof en het brengt mensen op een andere manier samen en hopelijk duurt dat dan langer dan die enkele weken in quarantaine.

Laat de spelen beginnen! Graag zou ik de mening van Jacques Rogge hierrond horen. Als er één man is die de oude Romeinse gedachte en de geest van De Coubertin verenigde, is hij het wel! ‘Deelnemen is belangrijker dan winnen’ en ‘brood en spelen’ om het plebs zoet te houden.

De oesters en de lobsters hebben zich volledig gegeven en we hebben ze met dank aanvaard, de rekening betaald, niet cash, de handen ontsmet en ons Million Star Hotel opgezocht. Er zijn ergere plekken om vast te zitten en geduldig te wachten op wat komt.

De ronkende generator van de buren slaat af, een alarm niet veel verder doet de omgekeerde beweging en begint te loeien, de filterpomp van het zwembad begint te slurpen. Ik open één oog en zie de rode schakelaar oplichten. Het is tien uur s’avonds en er is terug stroom. Sinds Nieuwjaar leven we van de ene stroomonderbrekingen naar de andere. Kris begint brood te bakken zoals een echte, oude warme bakker, dus s’nachts. De administratie en online-aktiviteiten hervatten als er electriciteit voorzien wordt. S’morgens om 5 of 6 slaat het systeem gewoon terug af en is de ijskast en diepvriezer net voldoende afgekoeld om de volgende onderbreking te overbruggen. Een leven ziet er anders uit voor en na, tussen en rond de stroomonderbrekingen. Aktiviteiten en de graad ervan veranderen naarmate er energie door dunne koperen draadjes wordt gestuurd. En zelfs die worden geviseerd. Vooral op het platteland worden kabels meegenomen, maar ook in de stad hoor je af en toe van een koperdiefstal.

De prijs van het goud staat dan weer historisch hoog en dat zal de vele gouddelvers een hart onder de riem steken. De zoektocht naar metalen en andere grondstoffen is zo oud als de mensheid. De honger naar lijkt alleen maar groter te worden. De grote naties verdringen zich op de weg naar wat broodnodig is om hun economieën van zuurstof te blijven voorzien. En daar is het nu net dat het schoentje wringt. Zuivere lucht wordt een probleem en ook dat gaan we dan maar importeren. Waar geld is, is voor alles een oplossing. Toch nog eens even de speechen van Greta Thunberg erop nalezen!?

Krokodillen zijn reptielen en heel oud. Een kop met een lange staart of een lange nek. Het is maar van welke kant je ze bekijkt en welk stuk je het meest interesseert. Onze Hollandse krokodillenvleesleverancier net over de grens in Botswana vertelt dat de staart naar kip smaakt en de fillet naar vis. Voor mij is het dier één lange ruggengraat en zie ik niet direkt een overgang. Onbelangrijk eigenlijk want het beest smaakt gewoon naar wat het elke dag te eten krijgt, nl. dode kip. Als smakeloos vlees goed gekruid wordt kan je er alle kanten mee uit. Toch zie ik vooral dode kippen met hun poten aan een touwtje aan de tak van een acacia hangen, als ik weer een stukje tussen mijn tanden steek. Het is een curry van krokodil en Kris zet het pruttelende potje met enige fierheid op Instagram. Croccurry! Zo hoort dat of je het nu liket of niet!

Een dak van de ene heuvel naar de andere en de baai van Fishhoek is het beste bejaardentehuis ter wereld. Dit zijn voor één keer niet onze woorden, maar die van Joanna. Ze is een gepensioneerde ZAfrikaanse die vanuit Joburg naar de zuidelijkste punt van Afrika is verhuisd om daar eerst haar zieke moeder te verzorgen en dan te ontdekken dat het hier makkelijker en comfortabeler oudworden is dan in het noorden. We komen oorspronkelijk uit Grahamstown, boerengebied en onveilig door het huidige politieke klimaat van ZA, voegt ze er duidelijkheidshalve aan toe.

Vishoek, Fishhook, Fishhoek,…en misschien nog een paar andere plaatsnamen werden voorgesteld bij het ontstaan van deze stad in False Bay, de achterkant van Kaapstad. Een beetje Afrikaans en Engels aan mekaar geplakt en het werd Fishhoek. De treinverbinding van Kaapstad naar Simonstown haven zorgde al snel voor overlast. Vissers maakten van de vele stops gebruik om zich te bezatten en zo vaardigde Fishhoek als enige in de vroege negentiende eeuw al een wet uit die het gebruik en de verkoop van alcohol verbood en dat tot de dag van vandaag nog steeds doet. Groot was onze verbazing toen we hier de eerste de beste supermarkt binnenstapten en geen alcoholafdeling vonden. De manager gaf ons wat historische duiding en voegde eraan toe dat er vanaf maart voor het eerst terug alcohol zou verkocht worden in zijn rekken. De grotendeels oudere bevolking boycot in een laatste stuiptrekking van een verleden dat tot het rijk van de dinosaurussen behoort, sinds kort de supermarkt en om die reden. Fantastisch in tijden van vooruitgang en verandering. We houden het lekker bij het oude vertrouwde. S’morgens opstaan, zwemmen in de zee, een gezellige babbel op de bank uit de wind, de hond uitlaten,…de oude knarren,zo zien ze er ook echt uit, lopen scheef en krom, maar zijn buiten en in beweging. Zon en zuivere lucht teveel hier! Geen gefoefel met papieren om aan de klimaatnormen te voldoen. Een schande is dat! Schauvliege is een marionet van de boeren-, petroleum-, auto-en andere lobbygroepen. Die inkomsten heeft de staat broodnodig om de schulden op de schulden af te lossen en nog wel wat ander fraais. Een sanering daar zou een eerste stap moeten zijn richting een progressief beleid. Of gewoon, zoals hier in Fishhoek, alles bij het oude laten, zorgzaam omspringen met de naaste of de arme naast je. Mooi om zien en ongekend in onze westerse maatschappij. Een beetje narrowminded maar positief zie je de bevolking omgaan met daklozen en armen. Uit schuldbesef of eigenbelang is niet altijd even duidelijk. In de jaren zestig, tijdens het begin van de officiële Apartheid, was het de bedoeling Ka(l)kbay volledig wit te maken. Een klein stukje strand onder en achter een spoorwegbrug aan de vissershaven was enkel voor zwarten bedoeld.

Een leuk beeld van deze kleurrijke maatschappij boordevol contrasten en ongelijkheden, krijg je in de verloederde treinstellen op de verbinding tussen Kaapstad en Simonstown of in de minibussen langs de weg. Hierop zit het werkvolk dat vanuit de nabijgelegen townships, de Cape Flats, richting toeristische badplaatsen trekt. The Rainbow Nation in al zijn glorie en met de billen bloot!

Veel te vroeg komt het kusttreintje kriepend en krakend voorbijgereden en fluit bij aankomst in Fishhoek. Het is zes uur. Met een suffe ochtendkop, de ogen halfdicht en wazig, stappen we de deur uit en het terras op van ons tijdelijk verblijf met zicht op strand, trein en baai.  Het uitzicht is adembenemend. Dat weten we. Plots slaat het alarm aan en het hele huis staat in rep en roer. De buurt wordt wakkergeloeid. Even snel Gareth-the-host whatsappen om te melden dat het vals alarm is en zone 7 een beweging heeft waargenomen. De beweger ben ik ook al is dat op dit uur van de dag nauwelijks waarneembaar, dacht ik.  Maar niet zo voor de bewegingsdetectors die hier zowat overal in en rond het huis zijn geïnstalleerd.

De ijsberenclub ligt al op dit vroege uur in het ijskoude water tegen de golven te beuken en de ochtend te verwelkomen met een glimlach naar de medemens. Plots gaat een sirene af. Een halve minuut lang loeit de V-bommensirene om iedereen uit het water te jagen want er is een haai gesignaleerd in de baai. Shark alarm! Dit gebeurt wel vaker tijdens de daaropvolgende dagen. De zeeolifant maalt er niet om en geniet van de aandacht van de voorbijgangers op het strand. Hij is hier enkele dagen geleden aangestrand en ligt languit tegen de duin. Af en toe worden de neusgaten gesperd om eens goed te ademen en gaat één oog wijdopen om een voorbijganger die te dicht nadert te monsteren en evt met een beweging van het hoofd of het ganse, logge lijf weg te jagen. Op één van de volgende strandjes zitten, staan, liggen en broeden de pinguïns. Monogaam als ze zijn, liggen ze in paartjes tussen, op en tegen de boulders van het gelijknamige strand.

Alarm! Alarm!