Ons broodje was gebakken! Dat dachten we toch toen we voor het eerst de thermometer in de oven naar de 200°C zagen neigen. Nu, een week later, hebben we met de hulp van twee kruiwagens gekliefd ‘stekskeshout’ op een paar uur tijd de temperatuur in de omgebouwde mazouttank opgedreven tot 220°C. Met een fatalisme dat grenst aan het ondoordachte, zoals je dat alleen in Afrikaanse landen nog vaak tegenkomt, worden de drie met zorg geknede zuurdesembroden met de schietplank op de hete vloer in de oven geschoven. Het is hier alles of niets! Met vijf vlindermoeren wordt de patrijspoort hermetisch dichtgeschroefd om driekwart uur later de gebakken broden er terug uit te halen! Hoezee, hoera, driewerf joepieee! De geur van aangebrande korsten stoomde al uit de spleten en nu de waarheid aan het licht komt, blijkt onze vrees bevestigd. Een beetje zwartgeblakerd, net niet verkoold baksel wordt uit de oven tevoorschijn getoverd. Een grondige analyse dringt zich op om in de toekomst de productie te verbeteren. Inspiratie en informatie rond het ontstaan en de ontwikkeling van natuurlijke gisting, graansoorten, bakwijzen,…worden gezocht en gevonden.

Puur esthetisch valt er weinig op aan te merken. De kleurschakeringen en barsten van de krokante buitenkant maken het plaatje aantrekkelijk genoeg om de onmiskenbare defaults te verdoezelen.Zelfs inwendig, eens de verbrande korst doorgesneden, verschijnt een op een mooi broodje gelijkende inhoud. Vast en toch luchtig! Een stukje belegen kaas erop en een traditioneel tussendoortje biedt zich aan. Zuurdesem is bovendien uitstekend voor het behoud of herstel van de darmflora.

De marathon is gelopen! Toch kan het beter en moet de efficiëntie hoger om met regelmaat de volle afstand te overbruggen. Ondertussen regent het plots depressies en krijgt een fietser alle sportprijzen die er uit te delen zijn in een annus horribilis van ‘teveel is trop en trop is teveel’.

Het zijn de gevleugelde woorden van VDB zaliger. Miljardair in Belgische franken, worstenfabrikant en minister van Landsverdediging in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Hij bouwde een imperium uit met de welwillige steun van de naar bloedworsten hunkerende soldaatjes van het Belgische leger. Toen hij ontvoerd werd door Patrick Haemers en geïnsinueerd werd dat hij daar misschien zelf had toe aangezet, werd het hem teveel! ‘Trop is teveel en teveel is trop!’ , sprak Van den Boeynants toen hij bij zijn bevrijding de pers te woord stond. Haemers zelf hing zich op aan een chauffage in zijn cel zonder ook maar één woord over de betrokkenheid prijs te geven. Waar of niet waar!? Wie zal het zeggen…

Tot zover en wordt vervolgd!

,

Het ene klinkt iets toegankelijker dan het andere. Het is zoals Hovenier en Hovenaar. De eerste draagt zorg voor de tuin en alles wat daarrond draait. De insecten, bloemen, vogels en planten zijn zijn leven. De Hovenaar daarentegen is bestemd, vastgelegd en bepaald in zijn bestaan. Tenzij hij verhuist uiteraard. Maar met een beetje geluk kan hij of zij fier zijn een inwoner van Hove te zijn. Één van rijkere gemeenten van België, geen KMO, … Maar net zo goed kan een foute burgemeester, een corrupte ambtenaar, vuile lucht, een storende geur, een te rijke buurman met veel auto’s, een iets te diep over de haag hangende buurvrouw, een lawaaierige straat, …het perfecte plaatje verpesten. Hovenaar genoemd worden is dan ondraaglijk! Het is vergelijkbaar met ons Belg zijn!

Ovenier wordt men niet zomaar. Het vraagt een mindset, een visie om een doel te bereiken dat aanvankelijk onbereikbaar lijkt. De Warme Bakker om de hoek werkt dag en nacht om zo snel mogelijk ‘binnen’ te zijn. Rijk genoeg om in een strandstoel op het strand van Benidorm te gaan liggen. Voor de rest van zijn leven! Hij gaat s’morgens pistoletjes halen bij de Belgische bakker op de Calle Gasos, rijdt na het overheerlijk ontbijt naar de Belgische kapper van Spaanse origine op de Plaza Major, drinkt dan zo rond den elven een aperitief met zijn vrouw in het Belgisch café op de Avenida Christina, luncht bij zijn Belgische vriend in Den Anker op de corniche, waarna de siësta een rustpauze geeft aan maag en darmen om tegen zonsondergang met enkele Belgische vrienden verder weg te zakken met een Belgisch biertje in de hand. Daarna gaat het strompelend richting Belgische matras! Het avondeten is voor morgen. Uren tellen hier niet. De dag is lang, de nacht nog langer!

Ovenaar klinkt als de bezitter van een oven. ‘Ik ben eigenaar van een oven! Zeg dus gewoon ‘ovenaar’ tegen mij!’ Geef mij dan toch maar de romantische, zorgzame ovenier, die urenlang blokken hout op het vuur gooit om dan geduldig de temperatuur te zien stijgen tot de uiteindelijke bakhitte bereikt is.

Vandaag is de tweede testdag. Na het uitproberen van de pizzaoven, met succes overigens, is het nu de beurt aan de broodoven. Het ultieme doel van wat begon bij een oude mazouttank, is vloerekes bakken in een houtgebrande oven. Het is de overtreffende trap van een pizza op een hete stenen vloer gooien.

Om elf uur wijst de nieuwe, door DHL geleverde thermometer, bimetaalgestuurd ongeveer 0°C aan. Lager kan het ding niet. Het is er niet voor gemaakt. De extreemste warmte, of beter hitte, die geregistreerd kan worden door deze blinkende schijf met naald is 500°C. We leggen zorgvuldig, met koude,trillende handen, een paar twijgen op mekaar en maken het vuur aan. Algauw wijst de nieuwe wijzer 20° C aan. Het ding werkt!

Een uur of twee later zitten we aan 40°C. We schakelen bij en gooien nu meer en meer hout op het vuur. 60°-80°! Een kuub hout en zes uur verder naderen we de mythische drempel van 100°C. Kunnen de oven en de tank dit aan?! Ontploft het logge ding zodadelijk in ons gezicht! Om halfweg te vieren openen we alleszins al een flesje ijskoude Cava. Het is makkelijker om dit heerlijke vocht koud te houden bij een buitentemperatuur van rond het vriespunt, dan de oven inwendig op te warmen tot boven de 200°C. Een paar ton vuurvaste stenen vullen een roestige tank van millimetersdik staal tot boven. Die massa opwarmen vraagt tijd. Veel tijd en vooral hout! Ecologische broodjes? Nog een beetje bijvullen en dan een pauze inlassen. Een uur of wat later, de tank staat langs alle kanten stoom en rook uit te hoesten, zijn we aan 160°C. De hitte is ondraaglijk. Maar de test is geslaagd, concluderen we. Een marathon van 42km train je ook trapsgewijs. Eens de 30km gehaald, weet je dat de volle afstand binnen bereik ligt.

Verse vloerekes…die zijn voor zondag! Dan wordt beslist of het hier gaat om een fiere ovenier of toch maar een ovenaar.

Het is weer de tijd van het jaar dat duizenden fazanten worden uitgezet in de bossen rondom. Af en toe, steeds meer, komen er enkele in de tuin binnengevlogen om zich te verstoppen tussen onze kiekens en zich zo te goed te doen aan de speciale mix kippenvoer.

In de ‘vrije’ natuur ziet het leven van deze boskiekes er heel anders uit. Net verlost van de ren, worden ze opgejaagd door honden en kloppers om, eens ze de vleugels strekken, met een lading lood tussen de ribben enkele meters verder dood terug op de grond neer te ploffen. Vrijheid kan verraderlijk zijn. Trouwens, nu de Covid19-maatregelen terug verstrengd en de restaurants voor de tweede maal gesloten zijn, worden de kapotgeschoten karkassen vrij zeker tot kippenworst gemalen of belanden ze gewoon terug bij de supermix kippenvoer om de volgende generatie jachtvertier groot te brengen.

De Gallus Gallus Domesticus is van oorsprong familie van de fazanten, maar lijkt in de verste verte niet meer op zijn soortgenoten. Maar met veel geduld, na lang proberen en met de hulp van nog aanwezige genen, is evolutie zichtbaar. Neem nu onze kippen thuis in de tuin. Na generaties zijn ze geëvolueerd tot een soort dat beter vliegt dan de doorsnee fazant en hoog in de bomen slaapt tussen eksters en bosduiven. De hanen kraaien erop los en de hennen leggen eieren in struiken alsof het hele jaar door Pasen gevierd wordt.Ze broeden de stenen uit de grond en leiden een leven als God in Frankrijk. Daar botst de evolutie van de Domesticus met een ondertussen geëvolueerde maatschappij. Het fenomeen is nl. een doorn in het oog van enkele buren die hun moestuin zien omgewoeld, hun nachtrust krijgen verstoord en van het principe zijn dat een kip in een hok hoort en scharrelt in een modderig, armtierig rennetje. Eieren koop je in de supermarkt, toch?! Het huisalarm van de buren of loeiende sirenes in tijden van Corona zijn meer vertrouwde geluiden dan het gekukeleku of de cocorico van een haan vroeg in de ochtend.

De jacht is geopend! Fazanten, patrijzen, herten, vossen, everzwijnen en sinds kort de wolf, een supertrofee om in jagerskringen wereldwijd mee uit te pakken…zijn kop opgezet aan de muur boven de open haard.

Ondertussen zijn de beruchte hanen gevangen, gevild of gepluimd en hebben de kippen, geknipt, een nieuw onderkomen gevonden. En wij…?!

Wij beginnen gewoon van begin af aan. Dertig jaar evolutie uitgewist en terug een batterijkip, steriel en met gebrande vleugels in een bakje stro, volgemest met legmeel om hopelijk, als de dagen terug langer worden, elke dag op de aangewezen plaats, een ei te lossen. Want dat is het…laden en lossen…

…wat de jagers doen als ontspanning, overstressed van hun job, lijdend aan een chronische insomnia veroorzaakt door de vreemdste geluiden in hun hoofd.

‘Ik moet de frietjes wat laten afwarmen!, zegt Ferron overtuigd als hij een jong haantje uit de tuin bruingebakken tussen knapperige, goudgele frieten op zijn bord ziet liggen. ‘ Voor ik ze kan opeten, moeten ze eerst afwarmen’, herhaalt hij doodernstig. Op-en afwarmen, af-en opkoelen… Leve de vrijheid in het brein van een zesjarige!

Een fazant vliegt net van de grond op omhoog over de bomen rondom. Hij kraait erop los, kan zijn pret niet op, want hier zit hij veilig en vertrouwd. De buurman is weipalen met een stalen hamer in de grond aan’t kloppen, denk ik telkens een fazant zich in onze tuin verstopt en ‘kraait’. De laatste wilde kippen worden gevangen. Voor de jacht begon waren ze nog met meer dan dertig, waarvan minstens vier volwassen hanen. De laats wilde Galliërs zijn nu nog met tien. Een kip met zes ééndagskuikens is in de fuik gelopen om wat graantjes te pikken en haar kleintjes te voeren. De val sluit zich en we bereiden ons voor om ze in een kleiner net te vangen. Ze verweert zich en slaat wild met de vleugels om zich heen, luid kakelend.

Fazanten met kuikens die zich bedreigd voelen, vliegen op terwijl hun offspring zich kriskras tussen struiken en gras verspreidt en verschuilt. Een moederkip daarentegen begint te ‘kloeken’ en lokt haar kuikens ter bescherming onder de vleugels en zal ze daar verdedigen op leven en dood.

Als we de gevangen kloek benaderen lopen de kuikens in alle richtingen door de gaten van de kippendraad en verstoppen zich in het opgestapelde hout en het hoge gras, net zoals hun wilde soortgenoten dat doen. In geen tijd zijn ze allemaal verdwenen en niet meer te vinden. De kip zetten we veiligheidshalve in een doos in de ren en we wachten geduldig. Minutenlang gebeurt er niets. Wij verschuilen ons achter een boom en wachten. De kloek-in-de-doos is zich van geen kwaad bewust en begint de kuikens naar zich toe te lokken. Één voor één zien we ze uit hun schuilplaats tevoorschijn komen. Vanuit alle richtingen duiken ze op en snellen ze naar hun moeder toe. Alive and kicking worden ze even later gekortwiekt maar verder ongeschonden bij een opvanggezin geplaatst, een nieuw leven tegemoet.

En toen waren ze nog met vier!

Het is zeven uur s’morgens als we een wandeling maken door een stukje voor het publiek toegankelijke natuur hier niet te ver vandaan. De grotere stukken bos dichterbij zijn privébezit en die betreden is ten strengste verboden! De vogeltjes zingen ons welkom. Een zeldzame niet geschoten fazant kraait zijn geluk uit en enkele reëen kijken ons nieuwsgierig van ver aan. De zon hangt laag tussen de nog kale bomen. Wat is het vredig.

Een uurtje of wat later pikken we, de zintuigen verzadigd, onze fietsen terug op bij de ingangsweg en worden we door een paar frisse dertigers aangesproken. Ze delen folders uit van Natuurpunt en overtuigen ons om lid te worden van hun organisatie. ‘Let er wel op dat je de volgende keer niet voor negen uur het bos betreedt’, zegt de ene. ‘De reeën hebben drinkplaatsen en worden verstoord door te vroege wandelaars’, voegt de andere er een beetje verveeld aan toe. ‘Let er wel op’, repliceren we vriendelijk, ‘dat in tijden van Corona, handschoenen gedragen worden om foldertjes uit te delen, je afstand houdt tijdens het uitdelen en het dus misschien gewoon niet de moment is om met dat soort dingen bezig te zijn’. Trouwens s’morgens vroeg, dus voor het openingsuur, is de kans groot dat je alleen bent in het bos en dus afstandhouden minder een probleem is. Vanmorgen wordt er overgeschakeld van winter- naar zomeruur. Gingen we dat niet afschaffen?! Acht uur wordt negen uur! Zouden de reeën hiervan op de hoogte zijn gesteld?! Weet de natuur überhaupt wel dat vanaf nu gewoon iedereen het bos een uur vroeger ‘en masse’ komt binnengelopen of -gewandeld? De jongens van Natuurpunt zagen er alleszins fris uit en vol van goeie bedoelingen. Het gesprek-op reglementaire afstand-ging verder van ‘uitbreiding van het gebied’ over ‘de jacht’ naar mogelijke ‘corridors voor wilde dieren’. Interessant en verderdoen zo, zou ik zeggen. Een maskertje en handschoenen als basisuitrusting en het bos is van jullie!

Een bijklussende pastoor brengt ons van Paternoster naar de luchthaven van Kaapstad. Hij wordt per mis betaald en heeft zijn laatste service op zondag gedaan. Dus is hij ’baie’ gelukkig als hij ons naar de airport mag brengen. De Westcoast Highway kronkelt zich door een prachtig duinengebied. Plots zie je de Tafelberg en Lion’s Head aan de rand van Kaapstad in de verte voor je opduiken. De wegen zijn quasi leeg en de luchthaven is dood. SA gaat in lockdown en de laatste toeristen verlaten het land. Een groepje Duitsers en Fransen lopen als kippen zonder kop in paniek naar de incheckbalie. De laatste dagen moeten heel stresserend geweest zijn. Grijsgroen draaien ze rond hun bagage in een lege ruimte. Vrijwel alle vluchten zijn afgelast. Een Lufthansa- vlucht wordt nog bediend. Onze Ethiopian Airlines, gepland voor kwart voor twee, staat verlaat. Belgen spreken ons ongerust aan en informeren hoe het ons de voorbije dagen is vergaan. ‘Goed.’ ‘De sfeer was er wat af. ‘en ‘Er zijn ergere plekken op de wereld om vast te zitten!’, zijn onze standaard antwoorden. Enkelen onder hen zitten al tien dagen in een klein kamertje op hotel, een koppeltje boekt nu al voor de vierde keer (fingers crossed) en een paar vrienden hebben net ticketten last minute voor meer dan het dubbele van de prijs bemachtigd.

Ethiopian Airlines! Is dat niet die maatschappij met een vloot Boeing 737 Max vliegtuigen die aan een mysterieuze vallende ziekte lijden. Het onze is wel degelijk een Boeing 737 ! Ik ga snel op zoek naar MAX op de romp, vind het niet direkt, er staan ook wel wat tankwagens en trappen rond het toestel, en besluit dan toch maar mee met de bende, als ratten in de val, op te stappen. Hoeveel krijg je er in een blik gepropt?! Dit moet de laatste vlucht zijn. Nokvol, proppedevol… alle nationaliteiten, een beetje van overal toegestroomd, worden hier bij mekaar geduwd. Nog geen derde draagt maskers. Een enkeling heeft handschoenen. Afstand houden is onmogelijk. Een koppel kranige tachtigers wandelt traag voorbij en knikt vriendelijk. Vermoedelijk komen ze net uit hun wijnkasteel ergens in Paarl, weg van de wereld, en heeft de ambassade hen met drang aangeraden snel het land te verlaten. Net zoals bij ons gebeurde trouwens. Wat opvalt is dat ze nulkommanul bescherming dragen! Hallucinant tafereel en totaal onverantwoord.

Vliegen, overstappen in Addis Abeba, vliegen. Na een lange nacht worden we in Zaventem nog een uurtje op het vliegtuig gehouden omdat het medisch team met een andere vlucht bezig is. Die bezigheid, zo ondervinden we later, is het uitdelen van pamfletten met richtlijnen in vier talen.

Nu start de veertien dagen zelf opgelegde quarantaine. Wat kun je zoal in die zee van tijd ZELF doen, buiten je zelf in de problemen brengen. Gisteren in het paradijselijke Paternoster plukten we nog zelf mosselen, bakten we zelf frietjes, gingen we zelf het strand op, namen we zelf het initiatief om te vertrekken. Dat laatste toch niet helemaal. De Belgische ambassade had er meermaals op aangedrongen de voorbije weken en dreigde met ‘eigen verantwoordelijkheid’ en ‘hier in Afrika wil je niet in een ziekenhuis belanden,… Eerlijk gezegd in Spanje of Italië nu best ook niet. Het Afrika van Europa. Trouwens zestigplussers mogen daar ook ZELF genezen. Ze mogen de intensieve zorgen op hun buik schrijven en zelf toedienen. Da’s pas straf! If it doesn’t kill you, it makes you stronger!

Toen we gisteren de dag wegspoelden met een glaasje lichtroze, sprankelende Groote Post Rosé Brut, begonnen we spontaan twee liedjes te zingen in het restaurant aan het strand. De zon staat rood en bol aan de horizon. De ondergang nabij. Rondom ons zitten mensen van verschillend allooi en op respectabele afstand. Blanke ZAfrikanen zijn gedisciplineerd en nog meer als er ongerustheid heerst.

‘Should I stay or should I go!’ en ‘With a little help from my friends’(Joe Cocker’s versie uiteraard), twee nummers die perfect weergeven wat onze dag gevuld heeft. En de zachte, fruitige rosé brut heeft het juiste gevoel eraan toegevoegd. Beide kunnen of misschien ook niet! Toch is er een keuze en dat maakt beide nummers nog gepaster. De Groote Post kan dit gevoel alleen maar versterken. De reacties uit ons thuisland zijn tof en verschillend. Het officiële nieuws daarentegen is negatief en repressief. Dat mensen in groep worden gemanipuleerd en zoet gehouden, wisten de Romeinen al met hun Brood en Spelen. Net dat schijnen ze weg te pakken in onze westerse manier van de zaken onder controle te houden. Wat overblijft is repressie en een informatieapparaat dat gestuurd wordt om het systeem te laten functioneren. Een beetje paniek zaaien, maar ook niet teveel. Als er chaos dreigt, blijf binnen! Een beetje van dit en een beetje van dat!

Wat men vergeet is dat mensen verslaafd zijn aan onze moderne vorm van Brood en Spelen. Euro2020, voetbalcompetitie, F1, Giro, Ronde van Vlaanderen,… afgelasten?! Een vergissing van wereldformaat! Gewoon laten doorgaan. Capteren en uitzenden. Geen publiek in de stadions uiteraard. Maar dat is ook niet nodig! 99,9% van de bevolking volgt dit spektakel toch op TV, raakt sowieso niet aan een ticket of kan het niet betalen. Nu zit iedereen thuis, gebrainwashed door steeds weer herhaald en al lang achterhaald nieuws, vanuit het raam te kijken naar lege straten en brengt georkestreerd in koor even de handen op mekaar om de zorgenden een hart onder de riem te steken. Heel tof en het brengt mensen op een andere manier samen en hopelijk duurt dat dan langer dan die enkele weken in quarantaine.

Laat de spelen beginnen! Graag zou ik de mening van Jacques Rogge hierrond horen. Als er één man is die de oude Romeinse gedachte en de geest van De Coubertin verenigde, is hij het wel! ‘Deelnemen is belangrijker dan winnen’ en ‘brood en spelen’ om het plebs zoet te houden.

De oesters en de lobsters hebben zich volledig gegeven en we hebben ze met dank aanvaard, de rekening betaald, niet cash, de handen ontsmet en ons Million Star Hotel opgezocht. Er zijn ergere plekken om vast te zitten en geduldig te wachten op wat komt.