Eigenlijk waren mijn kinderjaren op het erf vooraan het huis of achteraan in de fruittuin en nog veel verder in de koeienwei de gelukkigste dagen van mijn leven, tot ik opgroeide en gelukkig werd.

Meer dan 20.000 doden en een niet te overziene menselijke schade later, lijken we nog altijd problemen te hebben met de aanpak van het probleem. Eerst raakten we niet wakker uit onze winterslaap, dan , geschrokken, kregen we de testmotor niet op gang, daarna de traceringsmotor, dan de vaccinatiemotor, dan geloven of niet terug de testmotor, traceringsmotor,… het is varen met de riemen die je hebt als je met een Tesla Paris-Dakar wil rijden en je gaat ervanuit dat het futuristische voertuig ergens in het midden van de woestijn wel kan bijgeladen worden. Desnoods tanken we een bidon naft, doen hier en daar een kleine aanpassing om het ding weer honderd km verder te krijgen. Timboektoe 1500km.

Er ontsnapt mij een grom waarvan uit het ingewand van mijn hoofd snot mijn neus indruipt. Als een volleerd flandrien snuit ik al tweewielend het slijm de graskant in. Rechter én linker neusgat! Alleen Jeroen Brouwers braakt dat soort woorden op papier. Soms sta je zo versteld van de stortvloed dat het beter is ze gewoon te kopiëren. Vaak herlees je de zinnen even om te beseffen wat daar allemaal zwart op wit staat. Verstomd begrijp je hoe simpel mooi het is.

Ondertussen regent het hier al een maand onafgebroken. Het gras verzuipt, de akkers staan blank. Op Het Nieuws blijft de weerman ons overtuigen dat het grondwaterpeil nog altijd te laag staat. De dammen rond Bulawayo lopen over, meldt men ons. Inyankuni, Higher en Lower Ncema, Umzingwane,…. daar was het echt nodig. Het laatste deftige regenseizoen dateert van vijf jaar geleden. Nu de infrastructuur wat herstellen en het water komt uit de kraan. De hele bevolking veert op als er een normaal regenseizoen is. Het is zoals de lente, de eerste zon en langere dagen ons hier in de Lage Landen uit de winterslaap trekken.

Weggeplukt uit een Griekse tragedie, belerend, demagoog uit de oude doos. Onze nieuwe minister van volksgezondheid, die in een vorig leven nog een paar miljoen biljetten smeergeld in paniek in de fik stak, volhardt nu in een overtuigd manipuleren van wat gewoon slecht nieuws is in een goednieuwsshow. Of het nu testing, tracing of vaccinatie betreft, het slechte nieuws behoort de ander toe. Wij doen het goed en op zijn minst beter dan de ons omringende landen. Ook onze experts raken coronamoe en hoe meer ze deelnemen aan het beleid, hoe minder ze zeggen. Alle neuzen wijzen in dezelfde richting. En dat is nooit een goed teken! Zen en geduld! VDB als Dalai Lama van een gegijzeld land!

Wat die experts betreft, kan ik me al onmiddellijk corrigeren. Er is altijd een moment dat de politiek zich zo flagrant politiek gedraagt, dwz niet zeggen wat er moet gezegd worden, dat de brave bollebozen het gewoon niet meer kunnen aanhoren. Uitgeput staan ze ons dan te woord om het falende beleid bij te sturen of op zijn minst de druk erop te verhogen zodat het niet te hard uit de hand loopt. De dreiging is groot en de preventieparadox speelt hen parten. Een politieker is per definitie populist of voldoende people’s manager om slecht nieuws mooi verpakken of te verzwijgen. Waarom snel handelen als er nog geen paniek is. En waarom paniek zaaien?!

De geur van verbrande diesel om vijf uur in de morgen dwarrelt binnen door het kleine raam van de mansarde tweehoog in het ouderlijk huis. Het is er koud. Op winterse nachten vriest mijn dampige adem vast op het zware wollen deken dat mijn lichaam bedekt. Ik ben bang in het donker en vaak lig ik omgedraaid in bed. Mijn hoofd aan het voeteinde tot ik bijna stik! Aan de bovenkant heersen monsters en geesten. Honderden weesgegroetjes en onzevaders later belandt mijn getormenteerde zelf eindelijk in een slaap vol zoete dromen. Alles komt goed!

Ons broodje was gebakken! Dat dachten we toch toen we voor het eerst de thermometer in de oven naar de 200°C zagen neigen. Nu, een week later, hebben we met de hulp van twee kruiwagens gekliefd ‘stekskeshout’ op een paar uur tijd de temperatuur in de omgebouwde mazouttank opgedreven tot 220°C. Met een fatalisme dat grenst aan het ondoordachte, zoals je dat alleen in Afrikaanse landen nog vaak tegenkomt, worden de drie met zorg geknede zuurdesembroden met de schietplank op de hete vloer in de oven geschoven. Het is hier alles of niets! Met vijf vlindermoeren wordt de patrijspoort hermetisch dichtgeschroefd om driekwart uur later de gebakken broden er terug uit te halen! Hoezee, hoera, driewerf joepieee! De geur van aangebrande korsten stoomde al uit de spleten en nu de waarheid aan het licht komt, blijkt onze vrees bevestigd. Een beetje zwartgeblakerd, net niet verkoold baksel wordt uit de oven tevoorschijn getoverd. Een grondige analyse dringt zich op om in de toekomst de productie te verbeteren. Inspiratie en informatie rond het ontstaan en de ontwikkeling van natuurlijke gisting, graansoorten, bakwijzen,…worden gezocht en gevonden.

Puur esthetisch valt er weinig op aan te merken. De kleurschakeringen en barsten van de krokante buitenkant maken het plaatje aantrekkelijk genoeg om de onmiskenbare defaults te verdoezelen.Zelfs inwendig, eens de verbrande korst doorgesneden, verschijnt een op een mooi broodje gelijkende inhoud. Vast en toch luchtig! Een stukje belegen kaas erop en een traditioneel tussendoortje biedt zich aan. Zuurdesem is bovendien uitstekend voor het behoud of herstel van de darmflora.

De marathon is gelopen! Toch kan het beter en moet de efficiëntie hoger om met regelmaat de volle afstand te overbruggen. Ondertussen regent het plots depressies en krijgt een fietser alle sportprijzen die er uit te delen zijn in een annus horribilis van ‘teveel is trop en trop is teveel’.

Het zijn de gevleugelde woorden van VDB zaliger. Miljardair in Belgische franken, worstenfabrikant en minister van Landsverdediging in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Hij bouwde een imperium uit met de welwillige steun van de naar bloedworsten hunkerende soldaatjes van het Belgische leger. Toen hij ontvoerd werd door Patrick Haemers en geïnsinueerd werd dat hij daar misschien zelf had toe aangezet, werd het hem teveel! ‘Trop is teveel en teveel is trop!’ , sprak Van den Boeynants toen hij bij zijn bevrijding de pers te woord stond. Haemers zelf hing zich op aan een chauffage in zijn cel zonder ook maar één woord over de betrokkenheid prijs te geven. Waar of niet waar!? Wie zal het zeggen…

Tot zover en wordt vervolgd!

,

Het ene klinkt iets toegankelijker dan het andere. Het is zoals Hovenier en Hovenaar. De eerste draagt zorg voor de tuin en alles wat daarrond draait. De insecten, bloemen, vogels en planten zijn zijn leven. De Hovenaar daarentegen is bestemd, vastgelegd en bepaald in zijn bestaan. Tenzij hij verhuist uiteraard. Maar met een beetje geluk kan hij of zij fier zijn een inwoner van Hove te zijn. Één van rijkere gemeenten van België, geen KMO, … Maar net zo goed kan een foute burgemeester, een corrupte ambtenaar, vuile lucht, een storende geur, een te rijke buurman met veel auto’s, een iets te diep over de haag hangende buurvrouw, een lawaaierige straat, …het perfecte plaatje verpesten. Hovenaar genoemd worden is dan ondraaglijk! Het is vergelijkbaar met ons Belg zijn!

Ovenier wordt men niet zomaar. Het vraagt een mindset, een visie om een doel te bereiken dat aanvankelijk onbereikbaar lijkt. De Warme Bakker om de hoek werkt dag en nacht om zo snel mogelijk ‘binnen’ te zijn. Rijk genoeg om in een strandstoel op het strand van Benidorm te gaan liggen. Voor de rest van zijn leven! Hij gaat s’morgens pistoletjes halen bij de Belgische bakker op de Calle Gasos, rijdt na het overheerlijk ontbijt naar de Belgische kapper van Spaanse origine op de Plaza Major, drinkt dan zo rond den elven een aperitief met zijn vrouw in het Belgisch café op de Avenida Christina, luncht bij zijn Belgische vriend in Den Anker op de corniche, waarna de siësta een rustpauze geeft aan maag en darmen om tegen zonsondergang met enkele Belgische vrienden verder weg te zakken met een Belgisch biertje in de hand. Daarna gaat het strompelend richting Belgische matras! Het avondeten is voor morgen. Uren tellen hier niet. De dag is lang, de nacht nog langer!

Ovenaar klinkt als de bezitter van een oven. ‘Ik ben eigenaar van een oven! Zeg dus gewoon ‘ovenaar’ tegen mij!’ Geef mij dan toch maar de romantische, zorgzame ovenier, die urenlang blokken hout op het vuur gooit om dan geduldig de temperatuur te zien stijgen tot de uiteindelijke bakhitte bereikt is.

Vandaag is de tweede testdag. Na het uitproberen van de pizzaoven, met succes overigens, is het nu de beurt aan de broodoven. Het ultieme doel van wat begon bij een oude mazouttank, is vloerekes bakken in een houtgebrande oven. Het is de overtreffende trap van een pizza op een hete stenen vloer gooien.

Om elf uur wijst de nieuwe, door DHL geleverde thermometer, bimetaalgestuurd ongeveer 0°C aan. Lager kan het ding niet. Het is er niet voor gemaakt. De extreemste warmte, of beter hitte, die geregistreerd kan worden door deze blinkende schijf met naald is 500°C. We leggen zorgvuldig, met koude,trillende handen, een paar twijgen op mekaar en maken het vuur aan. Algauw wijst de nieuwe wijzer 20° C aan. Het ding werkt!

Een uur of twee later zitten we aan 40°C. We schakelen bij en gooien nu meer en meer hout op het vuur. 60°-80°! Een kuub hout en zes uur verder naderen we de mythische drempel van 100°C. Kunnen de oven en de tank dit aan?! Ontploft het logge ding zodadelijk in ons gezicht! Om halfweg te vieren openen we alleszins al een flesje ijskoude Cava. Het is makkelijker om dit heerlijke vocht koud te houden bij een buitentemperatuur van rond het vriespunt, dan de oven inwendig op te warmen tot boven de 200°C. Een paar ton vuurvaste stenen vullen een roestige tank van millimetersdik staal tot boven. Die massa opwarmen vraagt tijd. Veel tijd en vooral hout! Ecologische broodjes? Nog een beetje bijvullen en dan een pauze inlassen. Een uur of wat later, de tank staat langs alle kanten stoom en rook uit te hoesten, zijn we aan 160°C. De hitte is ondraaglijk. Maar de test is geslaagd, concluderen we. Een marathon van 42km train je ook trapsgewijs. Eens de 30km gehaald, weet je dat de volle afstand binnen bereik ligt.

Verse vloerekes…die zijn voor zondag! Dan wordt beslist of het hier gaat om een fiere ovenier of toch maar een ovenaar.

Het is weer de tijd van het jaar dat duizenden fazanten worden uitgezet in de bossen rondom. Af en toe, steeds meer, komen er enkele in de tuin binnengevlogen om zich te verstoppen tussen onze kiekens en zich zo te goed te doen aan de speciale mix kippenvoer.

In de ‘vrije’ natuur ziet het leven van deze boskiekes er heel anders uit. Net verlost van de ren, worden ze opgejaagd door honden en kloppers om, eens ze de vleugels strekken, met een lading lood tussen de ribben enkele meters verder dood terug op de grond neer te ploffen. Vrijheid kan verraderlijk zijn. Trouwens, nu de Covid19-maatregelen terug verstrengd en de restaurants voor de tweede maal gesloten zijn, worden de kapotgeschoten karkassen vrij zeker tot kippenworst gemalen of belanden ze gewoon terug bij de supermix kippenvoer om de volgende generatie jachtvertier groot te brengen.

De Gallus Gallus Domesticus is van oorsprong familie van de fazanten, maar lijkt in de verste verte niet meer op zijn soortgenoten. Maar met veel geduld, na lang proberen en met de hulp van nog aanwezige genen, is evolutie zichtbaar. Neem nu onze kippen thuis in de tuin. Na generaties zijn ze geëvolueerd tot een soort dat beter vliegt dan de doorsnee fazant en hoog in de bomen slaapt tussen eksters en bosduiven. De hanen kraaien erop los en de hennen leggen eieren in struiken alsof het hele jaar door Pasen gevierd wordt.Ze broeden de stenen uit de grond en leiden een leven als God in Frankrijk. Daar botst de evolutie van de Domesticus met een ondertussen geëvolueerde maatschappij. Het fenomeen is nl. een doorn in het oog van enkele buren die hun moestuin zien omgewoeld, hun nachtrust krijgen verstoord en van het principe zijn dat een kip in een hok hoort en scharrelt in een modderig, armtierig rennetje. Eieren koop je in de supermarkt, toch?! Het huisalarm van de buren of loeiende sirenes in tijden van Corona zijn meer vertrouwde geluiden dan het gekukeleku of de cocorico van een haan vroeg in de ochtend.

De jacht is geopend! Fazanten, patrijzen, herten, vossen, everzwijnen en sinds kort de wolf, een supertrofee om in jagerskringen wereldwijd mee uit te pakken…zijn kop opgezet aan de muur boven de open haard.

Ondertussen zijn de beruchte hanen gevangen, gevild of gepluimd en hebben de kippen, geknipt, een nieuw onderkomen gevonden. En wij…?!

Wij beginnen gewoon van begin af aan. Dertig jaar evolutie uitgewist en terug een batterijkip, steriel en met gebrande vleugels in een bakje stro, volgemest met legmeel om hopelijk, als de dagen terug langer worden, elke dag op de aangewezen plaats, een ei te lossen. Want dat is het…laden en lossen…

…wat de jagers doen als ontspanning, overstressed van hun job, lijdend aan een chronische insomnia veroorzaakt door de vreemdste geluiden in hun hoofd.

‘Ik moet de frietjes wat laten afwarmen!, zegt Ferron overtuigd als hij een jong haantje uit de tuin bruingebakken tussen knapperige, goudgele frieten op zijn bord ziet liggen. ‘ Voor ik ze kan opeten, moeten ze eerst afwarmen’, herhaalt hij doodernstig. Op-en afwarmen, af-en opkoelen… Leve de vrijheid in het brein van een zesjarige!

Een fazant vliegt net van de grond op omhoog over de bomen rondom. Hij kraait erop los, kan zijn pret niet op, want hier zit hij veilig en vertrouwd. De buurman is weipalen met een stalen hamer in de grond aan’t kloppen, denk ik telkens een fazant zich in onze tuin verstopt en ‘kraait’. De laatste wilde kippen worden gevangen. Voor de jacht begon waren ze nog met meer dan dertig, waarvan minstens vier volwassen hanen. De laats wilde Galliërs zijn nu nog met tien. Een kip met zes ééndagskuikens is in de fuik gelopen om wat graantjes te pikken en haar kleintjes te voeren. De val sluit zich en we bereiden ons voor om ze in een kleiner net te vangen. Ze verweert zich en slaat wild met de vleugels om zich heen, luid kakelend.

Fazanten met kuikens die zich bedreigd voelen, vliegen op terwijl hun offspring zich kriskras tussen struiken en gras verspreidt en verschuilt. Een moederkip daarentegen begint te ‘kloeken’ en lokt haar kuikens ter bescherming onder de vleugels en zal ze daar verdedigen op leven en dood.

Als we de gevangen kloek benaderen lopen de kuikens in alle richtingen door de gaten van de kippendraad en verstoppen zich in het opgestapelde hout en het hoge gras, net zoals hun wilde soortgenoten dat doen. In geen tijd zijn ze allemaal verdwenen en niet meer te vinden. De kip zetten we veiligheidshalve in een doos in de ren en we wachten geduldig. Minutenlang gebeurt er niets. Wij verschuilen ons achter een boom en wachten. De kloek-in-de-doos is zich van geen kwaad bewust en begint de kuikens naar zich toe te lokken. Één voor één zien we ze uit hun schuilplaats tevoorschijn komen. Vanuit alle richtingen duiken ze op en snellen ze naar hun moeder toe. Alive and kicking worden ze even later gekortwiekt maar verder ongeschonden bij een opvanggezin geplaatst, een nieuw leven tegemoet.

En toen waren ze nog met vier!

Het is zeven uur s’morgens als we een wandeling maken door een stukje voor het publiek toegankelijke natuur hier niet te ver vandaan. De grotere stukken bos dichterbij zijn privébezit en die betreden is ten strengste verboden! De vogeltjes zingen ons welkom. Een zeldzame niet geschoten fazant kraait zijn geluk uit en enkele reëen kijken ons nieuwsgierig van ver aan. De zon hangt laag tussen de nog kale bomen. Wat is het vredig.

Een uurtje of wat later pikken we, de zintuigen verzadigd, onze fietsen terug op bij de ingangsweg en worden we door een paar frisse dertigers aangesproken. Ze delen folders uit van Natuurpunt en overtuigen ons om lid te worden van hun organisatie. ‘Let er wel op dat je de volgende keer niet voor negen uur het bos betreedt’, zegt de ene. ‘De reeën hebben drinkplaatsen en worden verstoord door te vroege wandelaars’, voegt de andere er een beetje verveeld aan toe. ‘Let er wel op’, repliceren we vriendelijk, ‘dat in tijden van Corona, handschoenen gedragen worden om foldertjes uit te delen, je afstand houdt tijdens het uitdelen en het dus misschien gewoon niet de moment is om met dat soort dingen bezig te zijn’. Trouwens s’morgens vroeg, dus voor het openingsuur, is de kans groot dat je alleen bent in het bos en dus afstandhouden minder een probleem is. Vanmorgen wordt er overgeschakeld van winter- naar zomeruur. Gingen we dat niet afschaffen?! Acht uur wordt negen uur! Zouden de reeën hiervan op de hoogte zijn gesteld?! Weet de natuur überhaupt wel dat vanaf nu gewoon iedereen het bos een uur vroeger ‘en masse’ komt binnengelopen of -gewandeld? De jongens van Natuurpunt zagen er alleszins fris uit en vol van goeie bedoelingen. Het gesprek-op reglementaire afstand-ging verder van ‘uitbreiding van het gebied’ over ‘de jacht’ naar mogelijke ‘corridors voor wilde dieren’. Interessant en verderdoen zo, zou ik zeggen. Een maskertje en handschoenen als basisuitrusting en het bos is van jullie!