Hoeceine is een berberboer die in de vallei van de Ounila zijn tuintjes bewerkt. Op Middeleeuwse wijze worden de kleine perceeltjes vruchtbare grond geploegd, geharkt en beplant. Irrigatiekanaaltjes bevloeien de ommuurde lapjes op regelmatige tijdstippen. De watermeester waakt over het juiste verloop van de bevloeiing.

Hoeceine heeft een vrouw en 6 kinderen, waarvan het jongste, een jongen, nog naar school gaat. De oudere broer doet het hardere werk in de tuintjes.De meisjes helpen hem of werken mee met de moeder in huis. De oudste zoon, Hassan, was voorbestemd om verder te studeren, maar zijn hoofd was iets “te klein”, zoals zijn vader het vrij plastisch kon uitdrukken. Hij trok dan maar met hem de tuintjes in. Altijd waren ze samen, Hoeceine en Hassan, wat al snel tot naamsverwisseling of-verbastering leidde. Hoeceine bleek daarenboven een vrij koppige kerel, moeilijk in de omgang met anderen, autoritair naar de kinderen,…Na enige tijd werden ze gewoon Azijn en Azzan genoemd. De ezel noemden ze  “l’Ane”, de hond had geen naam. Die hoorde bij de ezel.

De tijd verstreek, langzaam weliswaar. Azzan werkte niet graag in de tuinen en moest dan maar in het leger. De dochters werden 1 voor 1 uitgehuwelijkt en ook dat bracht geld in het laatje. De hemel leek op te klaren voor Azijn en af en toe verscheen er een glimlach op zijn met diepe groeven doorkerfd en bruingebrand gelaat.

Hij nam het besluit een nieuw huis te bouwen. Een berberkasteel uit aarde rees boven de vallei uit. Als een echte kasteelheer stond hij vaak op zijn terras en overschouwde hij de vallei, het dorp, zijn landerijen. Niks ontging hem en dat bleek niet zo goed voor zijn iets te zwakke zenuwstelsel. Een tak verdween uit zijn tuin, er liep wel eens een schaap over zijn grond…. De zuurtegraad steeg weerom en Azijn werd al snel zijn ouwe zelf.

“Vinaigre est parti”, roept de ouwe Fransman uit Bretagne, die hier gepensioneerd zijn dagen met rode wijn doorspoelt, me en passant toe.  In december is er een verschrikkelijke storm door de vallei geraasd. Daken, muren, zelfs hele huizen werden vernield, weggespoeld. Het berberkasteel, hoog boven de vallei tegen de berg aangebouwd, werd door water en slijk meegesleurd. Azijn beleefde de ergste nachtmerrie van zijn leven, die nacht.

Het hele gezin overleefde de ramp, verkocht hebben en houden in het dorp en verhuisde naar een banlieue in de dichtstbijzijnde stad.

Het kleine dorp herademt. De middeleeuwen zijn voorbij. L’Eau est arrive, electriciteit ook en sinds die rampzalige decembernacht verschijnt de cement in het straatbeeld. Huizen worden opgetrokken in B2-blokken, muren beplijsterd met het grijze goedje. Dit overkomt hen geen tweede keer. Misschien een reden voor Azijn om terug te keren…

Vandaag is de Toyota Landcruiser HZJ 75 of Landycamper 200.000km ver. Een mijlpaal in het 15j oude bestaan van deze 4X4. Half de wereld rond en met de vorige eigenaars, Philippe en José, al naar Rusland, West Afrika, Egypte etc. gecruised. Ze, P&J,  werden het schokken en schudden, het kromzitten in de net iets te lage achterbak, het koken en wassen boven de kakpot en het kakken met de rug tegen de vuile afwas stilaan beu. José was ondertussen door haar slechte rug wel 10cm gekrompen  en Philippe probeerde nog, maar zelfs voor hem werden de harde  slaapbanken er teveel aan. Ze gingen vanaf nu hotels aandoen en met pijn in het hart deden ze afstand van de Landy. Een klein jaartje verder en zonder Terratrip en  satelliettelefoon en nog wat andere, overbodige uitrusting armer, onderwerpt het vehikel zich gewillig aan onze eerste ervaringen offroad. Golvend en wiegend door het mulle zand, rammelend en zwevend over de kms wasbordpiste. Lichttraumatische herinneringen schieten als pijnscheuten door mijn hoofd. Beethovens’ Kweetniehoeveelste  galmt door de boxen, we vliegen op een verlaten  piste van de Mozambiekaanse kust naar de grens met Malawi. De weg is breed en bij een snelheid van rond de 100km/h, trekt de 4X4 ons moeiteloos  in, over en rond de putten. Een iets te diepe krater gooit de hoog op zijn poten staande Hilux naar de kant van de weg. Verstopt in het hoge gras wacht een betonnen duikertje geduldig op de aankomende regens en deze ene keer ook op ons. Met een doffe klap rukt het muurtje de achteras vanonder het voertuig . We vliegen 2m de lucht in en landen iets verder  met het chassis op de weg. Weg ook de achterwielen, die een eindje terug slordig over de hobbelige piste liggen verspreid. Het is 1999 en het einde van wereld nog veraf. The End my friend, my friend The End.