Dit is een verhaaltje voor kindjes jonger dan twaalf jaar, die al woordjes van twee en misschien wel drie lettergrepen kunnen lezen. Ook voor kindjes met losse tanden die al kunnen fietsen zonder handen en met kapotte knieën van het vallen. Newborn Ferron krijgt wel een voetbalpakje van Gabon en heeft een schot als een kanon, maar ….  hij kan nog niet lezen en spreekt alleen brabbelwoordjes. Dus!

Dit verhaal is een heel oud vertelseltje van een dorpje aan de kust van de grote oceaan in Gabon, het middelste midden van het uitgestrekte Afrika.

De schildpad en het luipaard

Er was eens een schildpad met de mooie naam Shellfie en een luipaard Zonder Naam. Op een mooie dag gaan ze samen stappen door het grote donkere bos, dicht bij de evenaar. De evenaar is een heel speciale plek op de wereld. Het is er altijd warm en nat en de dag is er even lang als de nacht. Het is daar net zo lang licht als donker. Grappig hé!

Het luipaard Zonder Naam doet graag stoer met al zijn zwarte vlekken. Hij zegt tegen Shellfie dat hij de stoutste is van alle dieren. Neen, dat ben ik, lacht de schildpad, We zullen wel zien! Opgewekt stappen ze verder door het dichte oerwoud. Ze zetten vallen om dieren te vangen. Daarna roosteren ze het vlees op een vuurtje. Zonder Naam eet al het vlees snel op. Shellfie bewaart het geroosterde vlees en steekt het in een mandje. Geef hier! zegt het luipaard boos en pakt het mandje van op de rug van de veel te trage schildpad. Shellfie is boos, maar zegt niets.

Zonder Naam krijgt dorst van al dat stappen en eten. Daar,  iets verder, is een bron met bronwater, zegt Shellfie, ga er maar naartoe. Ik wacht hier wel even en zet nog vlug een paar vallen. Snel neemt hij het mandje van Zonder Naam en vult het met stenen. Het andere mandje zet hij op zijn schild en wacht op zijn stoute vriend vol vlekken. Oh! Je hebt nóg een mandje vol vlees! Wat leuk voor jou. Kom, we stappen naar huis voor het donker wordt. Straks vinden we de weg niet meer, zegt Zonder Naam.

Na een tijdje gaan ze elk naar hun mama, die thuis visjes zit te bakken. Gooi die vissen maar terug in het water! We gaan vanavond gebraden wild eten!, roepen de twee vrienden. De mama van Shellfie is dolblij als ze de lekkere stukken vlees ziet liggen in het mandje. Mama luipaard  neemt het mandje van Zonder Naam vast en doet het deksel eraf. Wat is dat?, gilt ze, Stenen! Potverdorie nog aan toe! Die schildpad is echt veel stouter dan ik dacht, knarsetandt het luipaard! Ik ga slapen!

En jullie ook, stoute kindjes, of ik eet je op, want ik heb grote honger! 

Dit is een verhaaltje voor kinderen onder de 12j. Beter nog, voor kindjes van 6 tot 7j. die net leren lezen in het eerste leerjaar.              Heel speciaal wil ik hier Morrisje Van Leuven vermelden. Na een oneindig lange kakschooltijd, mag hij nu eindelijk lezen en schrijven. Naar ik gehoord heb uit betrouwbare bron, kan Newborn Ferron 18 stapkes zetten op 1 minuut, kan Juulskepuulske al 18 sommekes maken in die tijdspanne en leest Morrisjepisje zonder moeite met de handen op het hoofd en met één tand minder 18 woordjes per min.                             En dan nu lezen maar en daarna lekker dromen hoog en droog in jullie bedjes.

Het is droog en warm in Af!Rika.             Ik lig in bed hoog in de tent op de jeep. Ik ben nat. Het is veel te warm! Slaap is er niet. Één oog is open, het ander dicht.       Nog geen licht. De zon komt op om 7 uur. Wacht nog wat, zeg ik tegen mezelf. Mijn arm raakt mijn been. Het zweet drupt.                                 Ik hoor een aap en nog een aap. Ze zijn kwaad. De visarend roept dat het tijd is om op te staan.                 Ik ben blij. Weer een leuke dag!     De jeep staat in een klein dorp. Rond ons staan hutjes. Een hut is om in te slapen. Nog een hut om in te koken. Eten doen we buiten rond het vuur.                                       De zon schijnt.                                       We rijden verder en doen het raam open. Een frisse wind waait binnen. Leuk als het zo warm is.     Op weg en tot snel. Dikke knuffel van Baba Frika.

Slechtgeluimd pubert ze haar weg doorheen de meeverhuisde spullen. Hij, kinderarts, heeft vijf jaar in een hangmat geslapen in Mozambiek. Zij is net gescheiden, heeft een bloeiende praktijk in t’Sas van Gent achter zich gelaten en is klaar voor een nieuw avontuur in Afrika. Dochter Anskje denkt daar duidelijk anders over en laat dat ook blijken. Zij móést mee, had geen keuze en dus mogen jullie dat hier voor mij oplossen!, denkt ze luidop. En even, heel even,  licht ze op nadat ze een schedel van een wildebeest van ons kado krijgt. Ze gooit er opgelucht hetvolgende uit: “Als ik later een hondje  neem, dan noem ik het Rika. Ik roep dan gewoon, Af! Rika, als ze me met rust moet laten.”

We zitten gezellig in de auto. Samen met de kleinkindjes doen we boodschappen in het dichtsbijzijnde stadje. Onderweg worden kinderliedjes gekweeld, tot honderd geteld, rekensommetjes gemaakt en woordspelletjes gespeeld. Het verhaaltje van Af! Rika komt ter sprake en is een aanzet om nieuwe namen te verzinnen voor een toekomstige hond in Afrika.  Af! Bergje?! Als hondennaam niet erg duidelijk. Maar even later komt Af! Blijven. Nog moeilijk te gebruiken. Af! Gang, Af! Dankertje, Af! Rit en dan uit het niets Af! Friet! Puur Belgisch en het klinkt nog ook. Af! Frietje, een nieuwe hondennaam is geboren. Nu de hond nog! En als zij puppies krijgt, moeten ze Curry, Ketchup en Mayonaise noemen. Kan niet echt een probleem zijn voor ruimdenkende mensen. De link is alleszins duidelijk en of het nu goed bekt of niet is nu niet meer belangrijk.

Een Rhodesian Ridgeback wordt het! Bruin, groot, lelijk en lief. Meer moet een hond niet zijn. Trouw, gevoelig, proper, deftig in de omgang, niet-blaffend behalve op de juiste momenten, mag hij ook wel als kwaliteiten hebben. En die hond heeft dat allemaal in zich!

Normaal zou je denken: Rhodesia, het landje lange tijd geregeerd door een apartheidsregime, waar zwart zien een geseling was en domeinen werden bewaakt door efficient getrainde honden. Een Rhodesian Ridgeback is dol op zwartgebrand vlees op de braai en ruikt Sunlightzeep vanop een kilometer afstand.

Niks daarvan, blijkbaar! Uiteindelijk dan toch geen koppeltje nukkige struisvogels in de tuin, maar één toffe, gezellige Rhodesian.

Lees verder EGO SUM →

Zoals alle kindjes op de wereld ondertussen wel weten, loopt er in mijn tuin een schildpad rond. Nu, lopen is iets overdreven. Het is eerder kruipen zoals Newborn Ferron dat begint te doen.

De schildpad noemt nog altijd Shellfie omdat ze een schild heeft en de papperige pad zit binnenin. Haar leukste spelletje is bovendien in haar schelp kruipen. Dus!

Bosjesmannen in Afrika lusten dat graag. Ze maken daarvoor een vuurtje met twee stokjes die ze op mekaar wrijven, leggen daar de schildpad op haar rug bovenop. Zo kan ze niet weglopen en kan ze sudderen in haar eigen schildpotje. Zelf nog nooit gegeten maar nog niet vergeten. Het schildpotje gebruiken ze daarna om struisvogeleitjes in te bakken. Zo een eitje van een struisvogel is genoeg voor een hele familie. Lekker ontbijtje op zaterdagmorgen, met spek voor de spieren.  Volgende keer ga ik de Bosjesmannen toch eens vragen hoe ze een gekookt eitje klaarmaken. Daar is zo’n schildpot veel te klein voor.

Er bestaan nochtans heel grote schildpadden, waar je kan gaan opzitten en als je heel veel tijd hebt brengen ze je van hier naar ginder. Kijk maar naar N.F. hoe lang dat kan duren.

Grote schildpadden worden soms 150 jaar, dat is ouder dan de Bonnie en de Opa. Shellfie heeft minder geluk. Hij of zij is al drie keer gaan lopen en van de honger teruggekomen. Hij heeft zo weinig gegeten de laatste week dat hij ervan gekrompen is met schild en al. Voor de ongelovige thomassen zal ik er nog eens een Selfie mee trekken, dan kun je het met je eigen ogen zien. Newborn Ferron mag er ook naar kijken, ook al snapt hij er nog niks van. Doe hem de groetjes en zeg dat hij al kan kruipen als een schildpad. Dan is hij zeker blij en heeft hij weer een leuke dag.

Slaapwel nu! Oogjes dicht en ga maar zitten op de rug van Shellfie, de hele nacht door….

Ik heb er een nieuw vriendje bij! Het heet Shellfie.

Jullie kindjes hebben allemaal vriendjes. Vaak kom je ze gewoon onderweg tegen. Je rijdt naar school met de fiets en er rijden ook andere kindjes naar school en je begint te babbelen. Soms is de weg ook gewoon “het leven”. Je maakt vrienden als je klein bent en nog in de kakschool zit, maar ook als je groter bent en naar iemand een berichtje schrijft ver weg.

Mijn nieuwe vriend kroop gewoon over de weg. Hij moet zeker gedacht hebben: ” Hoe ziet het leven eruit aan de andere kant van de weg. En misschien kan ik daar wel nieuwe vriendjes leren kennen.” Hij was dan wel even vergeten dat hij over een brede, warme, gevaarlijke asfaltweg aan het wandelen was. Vrachtwagens, jeeps en andere gevaarlijke voertuigen razen razendsnel voorbij en ei zo na werd onze nieuwe vriendenzoeker platgereden.

De banden van de Landy scheerden rakelings langs zijn hoofd en ik zag hem nog net op tijd zijn nek intrekken. Met een slipper maakte ik rechtsomkeer om hem snel van de baan te halen.

Een schildpad is eigenlijk niet zo gemakkelijk plat te rijden. Zijn poten en hoofdje kan hij zo snel intrekken dat alleen het hoornachtige dikke schild zichtbaar blijft. Zogauw ik hem wou vastpakken zei hij “SHHH!” en dook hij onmiddellijk terug in zijn schelp. OK, zei ik hem, als jij altijd SHHH doet en direct wegduikt in je schelp, dan noem ik je vanaf nu gewoon Shellfie.

Shellfie is nu mijn nieuwe vriendje en zit de binnentuin te verkennen. Eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat ik hem nog niet gevraagd heb of hij wel mijn vriend wil zijn. Het is wel niet zo’n goed teken dat hij elke keer SHHH roept als hij mij ziet! Maar we hebben nog veel tijd. Het leven is een weg en er is nog veel te gaan. Dus!

We zijn nog maar net vriendjes, maar ik heb hem toch al wat truukjes geleerd. Hij kan al op zijn rug liggen in de zon, over stenen kruipen en op zijn hoofd staan.

Niet lang en ik moet hem wel nog wat helpen, maar het begint te lukken. Speciaal voor de ongelovige thomassen heb ik een selfie getrokken met Shellfie!

Slaapwel en Shhhhht!

De derde Grote Afrikakwis is uitsluitend voor kindjes jonger dan 12j. Newborn Ferron kan meedoen en zelfs winnen als hij de beste is. Hij kan dus zonder te  praten of stappen en zelfs kruipen, het slimste kindje van de wereld worden. Luister goed hoe dit mogelijk is!

Elke ochtend worden we wakkergemaakt door de geluiden van wel honderd vogels. Zo kraait In Hove de haan en word je in Afrika door de oeh-oeh-oeh-oeh van de Hoepoe wakkergemaakt.Toen Juulskepuulske en Morrisjepisje nog in Australie woonden en een beetje Engels spraken, dat ze ondertussen al weer helemaal vergeten zijn, was er elke morgen een lawaaimaker van een vogel die iedereen wakker lachte. En hij lachte zo hard dat je zelf begon te lachen en heel blij wakker werd. Alweer een mooie dag!

De enige vraag van de derde Afrikakwis is: doe zo goed mogelijk de lach van de Kookaburra na. Newborn Ferron kan meedoen want babietjes beginnen onmiddellijk te lachen als ze uit de buik van de mama kruipen. Negen maanden wachten om eindelijk lucht te hebben en je broer en zusje te kunnen zien, is lang. En daarom zijn ze zo blij en beginnen ze te schateren zoals de Kookaburra!

Het kindje dat het het best lacht zoals de Kookaburra, is de nieuwe winnaar van de Grote Afrikakwis.

Dit is een dringende oproep aan alle kindjes jonger dan 12j die nog wakker zijn. De overigen moeten weer gewekt worden want er is iets heel ernstigs gebeurd. Er heeft iemand meegedaan aan de Grote Afrikakwis alsof hij Newborn Ferron was. Ongehoord en verboden en ook wel gevaarlijk. Die valsaard kan wel de winnaar worden van deze belangrijke kwis, omdat hij uit het Noorden komt en alles kent over de Koeielaar. Die groeit daar en bloeit en loeit als er nieuwe koetjes geboren worden. Dus opgelet voor de Deen uit het Noorden van Denemarken.

Daarom is er vandaag een nieuwe vraag in de Grote Afrikakwis. 1 vraag met meer dan 1 antwoord. Hier gaan we.

Als s’avonds de zon gaat slapen dan zakt ze onder de horizon. Die is plat als we aan de zee of in de woestijn zijn. Maar in de bergen heeft de horizon veel vormen en zie je soms zelfs  figuren. Het wordt donkerder hoe dieper de zon onder de aarde kruipt en s’morgens duikt ze langs de andere kant weer op , in het Oosten, om het terug licht te laten worden. Let wel! De zon gaat niet langs het Noorden, dus hier gaat die stoute Deen niks vanafweten. Als je heel goed naar de zonsondergang van maandag kijkt op de foto bovenaan, dan kun je een dier ontdekken of misschien wel meerdere. Je hebt hier veel fantasie voor nodig en je moet wel een paar Afrikaanse dieren kennen. Wie de dieren vindt is de tweede winnaar van de Grote Afrikakwis.

Dit verhaaltje is voor kinderen onder de 12j. die slim genoeg zijn om naar verhaaltjes te luisteren en raadseltjes op te lossen, zoals Morrisjepisje en Juulskepuulske. Newborn Ferron is nog te klein en kan maar alleen kijken en lachen en nog wat andere dingen maar verstaat nog niks.

Hier gaan we!

Wat is groen, zit drie meter onder de grond en eet stenen?  (De Groene Steenvreter)

Wat is nog groener en zit 4m onder de grond?  (De Groene Steenvreter die misselijk is van teveel  stenen te eten)

Wat is Groen, lacht en zit bovenop een berg stenen?  (De misselijke Groene Steenvreter die net zijn stenen heeft uitgekotst)

Dit  zijn natuurlijk maar raadseltjes en dus niet waar. Maar wat wel echt is, en wat wij zelf hebben gezien is hetvolgende. We zijn een hele dag met de jeep door bergen, valleien en rivieren gereden, hotsebotsend over stenen en rotsen en grindwegeltjes. We zagen daar ook veel geiten en schapen. Wat eten die, denk je? Net zoals onze Groene Steenvreter uit de raadseltjes, stenen. En met een beetje geluk ook af en toe een plastiekzak. Ze hangen hier aan struiken en bosjes in alle kleuren van de regenboog. Het is net een lentebloesem zoals de appel-en perenbomen in de tuin. De schapen en geiten moeten wel oppassen als ze gaan drinken in de rivier dat ze er niet invallen en verdrinken, zoals de Grote Boze Wolf van Roodkapje met al die stenen in zijn buik. De plastiekzakken kunnen wel handig zijn. Als de schapen naar de supermarkt moeten om te dienen als ribbetjes en koteletjes voor op de BBQ, zitten ze misschien al verpakt in een gekleurd plastiekzakje. Ik weet natuurlijk niet of ze dat wel echt kunnen, maar het zou wel handig zijn.

En nu oogjes dicht en schaapjes tellen….Hopelijk kan je al verder dan tien tellen, anders heb je een probleem.