Zonde van Mali toch. Doorrijden, dat land, omringd door vriendelijk wuivende mensen en over perfect onderhouden asfaltwegen. Burkina is niet anders. Maar we krijgen er iets meer bewegingsvrijheid.

Koffie heet Nescafé en zelfs koud in de melk en geshaked begint hij al te smaken! Nog erger wordt het als je zit te picknicken en er komt iemand naast je zitten met een heel klein transistorradiootje. Het is zondag en we zijn de islamgordel bijna gepasseerd. Vanmorgen werd ik voor de duizendhonderdste keer wakker geroepen door de Allah Akbar. In mijn halfslaap en om zes uur s’morgens heb ik geleerd dat gekweel te negeren. Maar varianten trekken sowieso de aandacht! Soms is het gewoon roepen, dan weer een kakafonie van niks te verstane door mekaar gehuilde vanallesennogwat, ook wel eens grappig vals of met een parlophone die iets te luid staat. Dus ik luister vanmorgen toch iets aandachtiger, want dit is een onbekende variant en wetenschappelijk onderzoek dringt zich op. Wat maakt dat deze godsdienst verder en verder zuidwaarts oprukt?!

Ik hoor een ezel balken. Geen kwelende muezzin , dit keer, ergens hoog in de bomen. Halfslapend is dit redelijk verwarrend, want de intonatie en klanken lijken heel sterk op mekaar. Het makkelijke aan de ezel is dat hij steeds hetzelfde herhaalt en snel stopt. De muezzin niet! Onvermoeibaar blijven ze eindeloos tot in het onooglijkste gat van Afrika hun leer indoctrineren.

Kerkklokken galmen als zingende engeltjes in de hemel uit dat kleine transistorradiootje. Mijn jeugd passeert in die enkele seconden. Weg de misselijkmakende zondagochtendmissen, weg de hypocrisie en het wiezitwaargedoe. Ik hoor nonnen op gregoriaanse wijze klaarkomen en we besluiten de kerst te vieren in Gaoua. Hier een kleine honderd kilometer verder in de brousse is een nonnenklooster met slaapgelegenheid. Stoicijnse kamertjes met beddebakken en een tros bananen op het nachtkastje. Of was het een Bijbel (de Lonely Planet voor West Afrika is outdated en de info dient gekorrigeerd of met een korrel zout genomen te worden). Het ligt niet echt op onze weg , maar voor klokkenbellen en een kerstmis met zang en dans op zijn Afrikaans, maken we graag een omweg.

Vanmorgen een bucketdouche genomen. Fris onder een opkomende zon. Kris was er als de kippen bij om fotootjes te nemen van dit gelukzalige moment. De resultaten worden kritisch bekeken en in de prullenmand gegooid. Vijf maanden autorijden, inactiviteit, fietsloos door de week zitten… Het leven van een sedentair wezen eindigt in atrofie en uitgedroogde  huidflappen. Spieren smelten als de zon, vellen en botten resten. Mijn o zo dierbare lichaam lijkt een skelet met een flap huid eroverheengegooid.  Hier geen foto’s van! Prullebak in en delete!

Hallelujah!

Op zijn gemak, á l’aise. Senegalese  mannen zijn cool, ontvankelijk en vriendelijk in de omgang. De vrouwen kijken je aan, rechtop, fier. De verleiding is hun tweede natuur.
De enige overgebleven vorm van toerisme in Senegal is, naast een enkele overlander op zijn retour, het sextoerisme. Hetgeen erop en afkomt ruikt naar schnitzel, goedkoop bier, sigaretten en schoothondjes. Ze spreken binnensmonds en onverstaanbaar. Hun taal is die van het bed en, op een rare variant na, overal verstaanbaar.

We cruisen rustig verder op onze weg zuidwaarts. Af en toe kms vreten om te vorderen. De weg is lang. Kerstmis nadert en we hopen  Accra te bereiken om oud naar nieuw in te wijden op de conceptie van mijn uitverkorene, nu een dikke halve eeuw geleden. Ghana was net onafhankelijk en in die feestroes is ze verwekt. Een beter scenario bestaat er niet.

Langs de kant van de weg staat een andere fourwheeldrive. De eerste, in dagen, die ons pad kruist. Een blanke man staat ernaast en is blijkbaar stoeltjes aan’t kopen. Naast hem staan enkele jonge Senegalaises te blinken. Ik vraag hem de weg naar het dichtsbijzijnde campement. Hij knikt ontkennend en vertelt me dat hijzelf een campement de chasse opzet hier een kleine 200km verder op onze weg. Claude, want zo noemt de Fransman, is met zijn vriend Francois op het fantastische idee gekomen om het grote terrein dat werd aangekocht, op een totaal nieuwe manier te gaan benutten. Bingo!

Wilde dieren zijn hier niet meer te vinden. Op enkele gazelles, wat wrattenzwijnen en apen na, is alles hier geschoten, gestroopt of gaan lopen. De laatste kolonie olifanten is weggevlucht richting Mali en Burkina, vertelde de parkwachter van NP Niokolo Koba me gisteren en passant.

Al wie de pseudo-realities op TV de laatste jaren door de strot kreeg geduwd, heeft ongetwijfeld de avonturier gezien die zich naakt met een cameraatje in de hand ergens in de wildernis laat droppen. Hij heeft nog maar net voet aan de grond gezet of hij zit al gulzig te slurpen aan het vuile water van een wildebeestenpoeltje. Meng dit concept met een vleugje romantiek van Expeditie Robinson en Temptation  Island en je weet perfekt wat Claude en Francois aan het bekokstoven zijn.

Rijke geiligaards, en die zijn er wel wat, zullen een slordige 10.00€ geven   om een week lang dé ervaring van hun leven mee te maken. Eerst worden 10 pure Senegalaises in de wildernis vrijgelaten. Een dag later vertrekken de uitverkorenen op zijn adams en gaan hijgend en kwijlend op zoek naar hun prooi. Waarna ze de rest van de week lang en gelukkig leefden.

Ik zie de flikkering in de ogen van Claude en bedenk dat Francois waarschijnlijk de boekhouder van de twee is. Er is er altijd één die het rekenwerk moet doen.

We rijden een tikkeltje verward verder. Wat is nu het beste? Dit totaal gestoorde idee of de laatste neushoorn laten doodschieten voor een fortuin, door waarschijnlijk diezelfde gluiperds.

Se non è vero, ben trovato!

Ciao!

Duizenden kilometers asfalt liggen achter en voor ons. De woestijn kruisen doe je in een volledig uitgeruste fourwheeldrive over perfect onderhouden goudronnées. Onverharde wegen zoek je op. Zoals bij ons in de Ardennen, rij je hier in Mauretanië een natuurpark in om zand onder de banden te voelen. Zacht wiegend en zwalpend baant de Landy zich een weg over de piste richting Banc D’Arguin. 50km legendarische Paris-dakar piste, stellen we ons voor. Een eindje strandrijden en overnachten aan de rand van de Atlantische in een stukje ongerept. Een vijftal km op weg rijden we ons voor de eerste keer vast. De Landy weegt een kleine drie ton, is volgetankt met 270L Gasoil en 80L Marokkaans water. Als een hangbuikzijn graaft hij zich in het losse zand. Gewillig ploft hij met zijn buik vast en beweegt niet meer vooruit noch achteruit. Banden aflaten heeft geen zin, dan zakt hij alleen nog lager. We beraden ons. Kijken even voor ons en dan weer achter ons. Kris stapt uit en in achteruit trekt hij zich langzaam naar iets hardere ondergrond. Na 5 keer vastzitten op 10km besluiten we weer te keren. De Landy hoest en proest.  Het wasbord rammelt de roest van zijn oude karkas.

Comping complet

De malariagebieden naderen en profylaxie dringt zich op. Gemakkelijkheidshalve nemen we wekelijks een Lariamtablet. De wildste verhalen doen de ronde over dit middeltje tegen malaria. Angstdromen, hallucinaties en zelfs psychoses kunnen als nevenwerkingen optreden. Het is zoals de werking van een placebo. Hoe meer je jezelf of een ander overtuigt van de genezende werking, hoe meer het ook effectief geneest. Bovendien zijn hier andere dingen om bang van te worden of overtuigd te geraken dat je er beter voorzichtig mee bent. Een franse militair komt ons net vertellen dat ze op hun hoede zijn en plekken waar buitenlanders samenkomen mijden. Ondertussen zit hij zich hier wel gewoon tussen een gezelschap expats te vermaken. En Belgen, Denen, Engelsen en Fransen lijken nu éénmaal gewoon op mekaar, dus zijn we allemaal evenveel geviseerd. De Belgische Ambassadeur leek er allemaal niet erg wakker van te liggen. Wanneer komen we hier ergens een nederlandssprekende vertegenwoordiger van ons land tegen. Die in Mauretanië vertegenwoordigt bovendien ook nog Nederland en het Groot Hertogdom. Grote Verantwoordelijkheid! De grens met Senegal komt eraan en dan ligt het zand achter ons en lonkt het groen. Woudreuzen zoals Baobab en Kapokboom gaan ons de weg versperren en met ontzag aangestaard worden. And for you the same!

De verhaaltjes van het Oude Testament en de tovenarij van Jezus hebben altijd tot de verbeelding gesproken. Een beetje fantasie kan geen kwaad en er komt wel een leeftijd dat de ratio orde op zaken stelt. Mozes tikt met zijn staf op het water en de Rode Zee trekt zich even terug om zijn volk naar Het Beloofde Land te leiden. Mozes had ook al in een mandje op de Nijl gelegen en was op de berg, naar hem genoemd, geklommen om er een aantal in steen gebeitelde regels plechtig in ontvangst te nemen van God Himself. Straffe gast, die Mussa. Ze kennen hem in moslimland ook en waarschijnlijk doet hij hier nog straffere dingen.

De vlucht uit Egypte is foutgelopen en naar ik hoorde is een bom verstopt in een blikje Schweppes, of was het Cola, er de oorzaak van.

Wij vluchten zuidwaarts. Het reisadvies richting Europa, Frankrijk en Belgie op kop, is niet zo positief. Het is zoals kiezen tussen de pest en de cholera, stilstaan op de Antwerpse Ring of aan de grens met Mauretanië.

Stilstand is geen optie! Dus wagen we de oversteek en banen we ons een weg tussen woestijn en oceaan.

While watching the statistics of Babafrika, I noticed that there are far more followers from Abroad than from Belgium. The further we travel down south, even more foreigners will try to read the little stories on the blog.  Brasil, Spain, Portugal, USA, Australia, Ethiopia, …. Flemish is not a widely spoken language and curiosity has to be answered properly. So, from now on, some stories will be written in English and open to a wider public on the road.

We are still travelling through French Africa, but more and more we are spoken to in English. Even policemen are asking us where we are travelling to in fluent English. French is done and gone, as the French are, here in Morocco. Their properties are for sale all over the country and their tourism is nearly down to zero. Americans, Germans, Japanese and even Polish visitors are filling the gap.

On the road!

Such A Bloody Experience Never Again.

Jarenlang onze nationale trots met internationale faam van Brussel tot in Kinshasa en terug, en uiteindelijk door wanbeheer, van de Zwitsers natuurlijk, aan zijn einde gekomen. De Societe Anonime Belge stuurde meestal zijn oudere exemplaren naar en over het Afrikaanse continent. De reden lijkt me simpel. Als er toevallig dan toch eentje neerstort over het uitgestrekte Congo, is de kans klein dat men de zwarte doos ooit nog zal terugvinden in het tropische oerwoud. Dirk Draulants op missie, ditmaal niet op zoek naar bonobo’s, maar naar een zwarte doos. De kans dat hij één of andere inlandse (zwarte doos) tegen het lijf loopt is veel groter!

Ervaringen die éénmalig zijn en vooral niet voor herhaling vatbaar, zijn niet te tellen! De eerste beklimming op de Redoute tijdens één van de vooredities van De Grote Prijs Dirk Claessens, zei ik uitgeput hangend over het stuur van mijn knaloranje koersfiets, uithijgend op de top net na het laatste stukje vals plat: “dit doe ik nooit meer!” Ik heb hem daarna nog meerdere keren met veel plezier en ter ere van beklommen. Een gemummificeerde voet en onderbeen uit de opgravingen op Jebu in Aswan meesmokkelen, doe ik nooit meer. De ervaring van de controle door de douane, heeft ons bijna een hartstilstand gekost. Toch staat hij nu mooi te pronken in de stoefkast. Of ligt hij ondertussen ergens gewoon terug onder het stof verder de tijd te doorstaan. Enkele jaartjes meer is niks voor zo’n gebalsemd en ingewikkeld stuk mens. Uitglijden op de natte rotsen aan de rand van de kloof die Zambia van Zimbabwe scheidt. De Victoriawatervallen zijn een kleine honderd meter diep en de miljoenen liters water die met een enorme kracht de diepte instorten, sleuren je onherroepelijk mee naar de openstaande muilen van de krokodillen die aan de oevers van de machtige Zambezi een eindje verderop liggen te wachten op een gratis maaltijd. Nooit meer ga ik daar kijken hoe diep het echt wel is. Elke simpele gids weet het je te vertellen en je kan ze zelfs vanuit je luie zetel op Ipod of pad bekijken of overvliegen zelfs. De schrik, de moeite en het inkomgeld bespaard.

SABENA! Een beetje graven in je grijze hersenmassa en je haalt er zo een aantal naarboven. Mogelijk moet zelfs het ergste nog komen. Voor de doemdenkers was “het einde van de wereld” zoiets. Tot het zover was! Hebben wij met z’n allen eventjes geluk gehad!? Een berg rotte patatten en verlopen etenswaren, is wat er rest van dit zootje verzonnen onzin. We kunnen ons met z’n allen ook even een ongeneeslijke kanker verzinnen of een pandemie aanpraten, zoals we dat jaarlijks met de griep doen. De farmaceutische industrie en de kwakzalvers varen er wel bij!

Enkele maanden terug, op uitnodiging van een dikke vriendin, ben ik een voordracht van Skepp gaan volgen in Antwerpen. God bestaat niet, was het onderwerp. Ik nodig ze uit om dat hier in pakweg Casablanca eens te komen overdoen. Onder doodsbedreigingen zullen ze zich terug tot God keren en op hun blote knieën om vergiffenis smeken. Angst maakt zwak en troost is nabij als er zoiets als een Redder bestaat. Een Franse ex-legionair vertelde me ooit dat alle leegstaande kerken snel terug zouden gevuld zijn als er opnieuw een oorlog uitbrak. Ik weet het niet en God zal er niet veel aan veranderen. Het enige waar de sprekers  zich toen in vastreden, was het ontstaan van het leven. We zijn er maar een kleine stap vandaan, zei de ene met veel overtuiging. Mij lijkt die ene stap, de stap te ver!

Alhoewel, Jurassic Park of opnieuw Dodo’s in het bos en geen zorgen meer over de al dan niet met uitsterven bedreigde diersoorten. I’m a believer!

Om echt eerlijk te zijn…het grootste exportprodukt van Marokko zijn nog altijd de Marokkanen. Al van in de jaren zestig worden ze, legaal of niet legaal, met ladingen in Europa en de rest van de wereld afgezet. Goedkope arbeidskrachten, handige commercanten, drugstrafficanten,….

Marokhanen zijn het, ijdele macho’s en fiere arabieren. De Marokhennen hebben nog wel wat werk aan de winkel. Er is heel wat wilskracht nodig om je als meisje en nog meer als vrouw te tonen. De vrouwen gekleed in pijama’s vullen op he platteland en in de bergen  nog steeds het straatbeeld. Vooral buitenlandse Marokhennen gedragen zich iets geëmancipeerder en geven de lokale meisjes een duwtje in de rug. En verder doet het internet zijn werk. De wereld op een zakdoek. Ongelooflijk hoe ver en dicht alles bij mekaar is komen te liggen. Likes, comments,…op dingen, waar je in de verte iets of niks mee te maken hebt, verspreiden zich met een vingerdruk over het web en de wereld.

To be honest, het is niet makkelijk om hier een foto te trekken zonder een minaret erop. Toegegeven, het is nog niet zo erg als bij ons of in Frankrijk en Spanje, waar op elke straathoek of elke molshoop een torentje-met-kruisje staat. Ze halen wel met rasse schreden hun achterstand in. Benieuwd of er verder zuidwaarts, in Mauretanië bv., niet meer moskeeën staan dan huizen opgetrokken uit steen.

De grijze cementblokken zijn zo stilaan de eeuwenoude aarden huizen aan’t verdringen.

Na de regens en de uitzonderlijke rampspoed van de voorbije winter, zit de schrik er goed in. Aarden huizen worden gecementeerd. Stukken ingevallen muren worden met betonnen blokken opgevuld. Kortom, grijs is het nieuwe modern. Het is zoals onze huizen in witte crepi. Het straalt stijl en welstand uit. Iemand die in een grijze bunker woont doet het gewoon goed. Gedaan met het mengsel van aarde, stro en stront. Leve het beton!

Om eerlijk te zijn hebben we nog niet zo erg veel in het perfect voor een afrikareis uitgeruste vierwielaangedreven voertuig geslapen. Te warm, te krap, te hard en vooral de bedden in Spanje, Portugal en nog meer in Marokko zijn in verhouding veel goedkoper. Als je in beschouwing neemt dat er dan een behandeling bij een goede kraker is uitgespaard.

Van manipuleren gesproken. To be honest en om eerlijk te zijn, het leven alleen, solitair en op zichzelf, houdt heel wat meer in dan je jezelf als deel uitmakend van een koppel kunt voorstellen. Handelingen, die al jarenlang geautomatiseerd zijn, in een vaste structuur gekneed zijn, harmonieus in mekaar glijden, worden nu plots minder vanzelfsprekend. 50% van de tijd tussen opstaan en weer gaan slapen, wordt gespendeerd aan zelfzorg: wassen, plassen, eten bereiden en weer opeten,…Respect voor elkeen die zich alleenstaand door het leven begeeft! The loner, der einzelgänger, de eenzaat, le solitaire.

Zijn het die van Oilsjt of van Mechelen? Als het draadloos internet niet beschikbaar is en de eigen software het laat afweten,  is het gissen en vaak missen.

De imams zijn weer hun best aan’t doen. Om ter hardst, om ter valst. Er is een tijd geweest dat ze cassetjes gebruikten en met een druk op de knop en een draai aan het volume, de vallei vulden met een onduidelijk, vervormd gekrijs. Gedaan ermee! Live worden enkele bezweringen rondgekweeld. Sommige  hebben duidelijk muzieklessen gehad of luisteren af en toe naar hun katholieke broeders op Radio Maria. Andere brullen gewoon hard en autoritair iedereen wakker en de moskees in. Onze kerkvaders moeten hier eens op trainingsstage komen, praktijklessen nemen in “hoe vul ik een kerk in 5 stappen!” Zet luidsprekers in plaats van klokken in die spitse torens van ons, begin gewoon zonder schroom te roepen in een mikrofoon, gebruik één woord  nl. God en brabbel verder wat onverstaanbaars, doe dit vaak en niet te lang en haal die luie stoelen uit de zaal op het gelijkvloers. Klaar is kees. En als er één kees nog rijk van wordt ook, dan is het een slimme hollander in het hart van Antwerpen. Hij heeft één van de vele leegstaande kapelletjes omgetoverd tot luxeëethuis/discotent. Hallucinant, grandioos en een oneindig aantal sterren aan de Michelinhemel waard!

Er heerst een ongewone bedrijvigheid in de medina. Vrouwen worden met henna beschilderd, schapen worden aangevoerd. Het feest kan beginnen! Ze, de schapen, liggen vastgebonden op de daken of op de binnenplaats nietsvermoedend hun laatste maaltijd voor de zoveelste keer te herkauwen.

Geen idee hoeveel keer een herkauwer kan blijven genieten van zijn eten. Ergens moet er een einde aan komen, zefs op natuurlijke wijze. Daar wordt niet op gewacht. De koppen moeten rollen en het vlees versneden, vermalen en bereid. Ik las vanmorgen dat Vermaelen weerom gekwetst is, nu bij FC Barcelona. Wanneer heeft die nog eens drie matchen na mekaar gespeeld. Dan doet Vertongen het beter. Hij voetbalt zich met een constant niveau al enkele seizoenen in de basiself van Tottenham. Het is trouwens ook geen toeval dat Hazard dat ook doet bij Chelsea.  De bruine stukken vlees liggen te versterven, dood te gaan. Lichaamssappen sijpelen langs de dorpels de steegjes in, trekken vliegen en ander ongedierte aan, om dan tergend traag via verstopte roosters de met plastiekzakken en ander debris dichtgeslibde riolering, als een dikke stinkende rotte brei, in te druipen.

Zoals reeds gemeld, is vis vanaf nu geassocieerd oftewel onafscheidelijk verbonden, toch wat smaak en geur betreft, met moos. Al wie Parfum gelezen of gezien heeft, weet wat hier bedoeld wordt.

In  marokkanenland word je zonder veel problemen vegetariër. Tenminste, als je in acht houdt dat alle groenten vóór consumptie dienen gepeld, geschild, gebakken of gekookt te worden, anders blijf je er beter af. Lopende diarree wens je je grootste vijand niet toe in dit met vuile, stinkende, natte, met allerhande bacteriën  besmette kakpotten bezaaide land. In Mozambiek werd eind jaren negentig het advies gegeven om midden op de weg te plassen omdat de bermen bezaaid lagen met kleine anti-persoonsmijnen. Na  twintig jaar burgeroorlog bevonden er zich in dat land meer mijnen dan inwoners!

Een betere voorbereiding om verder door Afrika te trekken, konden we zonder deze ervaringen nooit gehad hebben. Waarvoor dank.

De schapekoppen wonen in Lier en dan kunnen we ze nu terug in alle rust gaan tellen. Slaapwel!

Jeroen  Brouwers schrijft een boek en hij doet dat goed. Niet eenmaal, maar vele malen. Alle gradaties van sarcasme passeren. Het Hout, zijn recentste boek ligt voor mij. Langzaam ben ik het aan ’t verorberen en ik moet toegeven dat dit de overtreffende trap van walging en afkeer is. De Kerk en zijn handlangers, de Duitsers van tijdens en na de oorlog en al wat dat heeft veroorzaakt in de opvoeding van een naoorlogse generatie. Ze zullen het geweten hebben en ze moeten eraan geloven. Hij braakt het er allemaal uit in hortende en stotende zinnen, wat het soms nog nauwelijks leesbaar maakt. Elk huisje zijn kruisje en oneindig veel respect voor de generatie die hierdoor  gevormd, misvormd en vaak gewoon getraumatiseerd is.

God schept de aarde, heeft hierin wel wat ervaring en zoniet, nog geen probleem,  want hij ziet en kan alles zonder er zijn hand voor te moeten omdraaien. Zeven dagen lang heeft hij zowat heel het heelal en al en in het bijzonder de aarde volgetoverd met tutti quanti. Sommige dingen al mooier en nuttiger dan andere. Zijn pronkstuk, de mens, heeft hij op de laatste dag gecreeerd. Hierover bestaat enige discussie. Is er wat geboetseerd of is er een rib gebruikt of wat ander materiaal om het geheel af te werken, spuitbussen voor de anderskleurigen?!

Adam en Eva, werkelijk de eerste mensen op aarde, leefden in het Aards Paradijs. De meesten geloven dit natuurlijk niet meer. Maar er zijn er nog altijd veel teveel die het wel doen. Er was een tijd dat kinderen met van die voze verhaaltjes om de tuin werden geleid, het doopvont werden ingegooid, om vanaf dan ergens  tussen Hemel en Hel hun leven lang te lijden en  zo hun schuld af te lossen voor de Erfzonde. Die ene oerstomme stommiteit van een onnozel stom wicht dat niet beter wist, die ene handeling gaf de wereld een ander uitzicht.  In het Aards Paradijs was alles wat je hartje maar kon wensen. Behalve appelen plukken van die ene appelboom natuurlijk. Wat niet mag, wil je dan wel eens graag doen. Bovendien was in het Aards Paradijs toch vrijwel alles toegelaten, dus een appel meer of minder gaat de wereld niet veranderen.

Toch wel dus! Eva zette haar tanden, op aanraden van die slang, in de appel en de rest is history. Leuk om aan kindjes voort te vertellen, maar voor mij zowat het grootste trauma uit mijn kinderjaren. Geen geweldplegingen, geen gevoos. Gewoon het einde van het Aards Paradijs was het ergste wat me toen kon gebeuren. De zorgeloze kindertijd werd vaarwel gezegd en vanaf dan was het bidden tegen de verdoemenis. Geef mijn kind dan maar een Rescue, besprenkel het met Bachbloesems en klaar is Kees.

Iets  luchtiger leesvoer en zeker een aanrader voor jonge idealisten en toekomstige wereldverbeteraars is het boekje van Seppe van Groeningen t’Aards Paradijs!