Tang, net zoals Hoelang, is een Chinees. Ik ontmoet hem voor het eerst tijdens een wedstrijdje golf aan één of ander kasteel langs de Schelde niet zo ver van Oudenaarde. Het doet de ronde dat je vanop de golfbaan de renners tijdens de Ronde VV aan de overkant van de Schelde de Kwaremont en Kluisberg kunt zien opvlammen.
Ik wordt opgedeeld in een groepje met Rayon, een slechtziende maar technisch begaafde golfer, ikzelf, beginner met veel beperkingen waaronder een handicap 34 en Tang, Chinees met een handicap 10! Deze laatste stelt voor de leiding te nemen over de vorderingen van het golfspel, de regeltjes, de puntentelling,… Wij, de slechtziende en de gehandicapte, volgen gedwee. Rayon speelt met volle concentratie vrij zuiver consistent. Tang struggelt en heeft moeite met de baan, de wind, de Schelde, de Kwaremont! Ik vind maar moeizaam de balans tussen het eigen spel, de puntentelling, de fascinerende omgeving en mijn beperkingen.
De vooruitgang van de achteruitgang is een concept dat naargelang de ouderdom meer en meer in de schijnwerpers komt te staan. Het wordt ook alsmaar moeilijker om het te objectiveren, ook al krijgt het onderwerp net veel meer aandacht. Misschien wel teveel! Af en toe kan het geen kwaad om daar een beetje nuance in te brengen….over knoken en botten en alles wat zich tussen de oren afspeelt?!…
Op hole 3 zwaait Tang’s afslag in een grote bocht de struiken in. Hij gaat op zoek naar zijn balletje en vindt het gelukkig niet te ver van de green.
Mijn verantwoordelijkheid ligt in het tellen van Tang’s strokes en het correct invullen van zijn scorekaart. Het vraagt al mijn aandacht en ik kan me maar moeilijk op mijn eigen spel concentreren. Hole 6 is weerom een serieuze afzwaaier en ik besluit Tang te helpen bij het zoeken naar zijn verloren balletje. Gevonden, roept Tang me even later toe en wonderwel ligt ook dat balletje perfect in de lijn van de green!
Ik ben gisteren 67 geworden en het glijdt van me af als water van een eend. Alhoewel de achteruitgang en wat daarmee aan te vangen wel een uitdaging en interessante denkpiste blijft, zowel mentaal als fysiek. Deze evolutie gaat lijnrecht richting dood en is de natuurlijke progressie van de regressie! Voor sommigen is dit laatste de enige en betekenisvolle vooruitgang maar sowieso lijkt dit in de meeste gevallen de minst wenselijke. Wie gaat er nu graag achteruit! Maar als pijn en verlies van functies de standaard wordt, spreekt men toch over iets totaal anders dan waar ik het hier wil over hebben.
De vooruitgang van de achteruitgang kan ook gewoon een scheet zijn!
De flatulatie en vooral de al dan niet ermee gepaard gaande stoelgang maakt de morgen! Als ik welgemutst aan tafel zit, heeft dat alles te maken met wat voorafgegaan is aan!
Wakkerworden is een ritueel. Het alarm van de buren gaat af, hond(en) blaft/blaffen, één oog (het beste) gaat open en checkt het ochendlicht, maag en darmen draaien zich op gang… tot uiteindelijk de blaas en/of de aars bepalen of er wordt opgestaan, naar toilet gegaan, koffie gezet, het nieuws beluisterd, de krant gelezen, naar de vogels geluisterd,…kortom bewust worden van een dag die zich voor je uitstrekt.
Weer een nieuw biertje! De Jakke meldt me net vanuit Kopenhagen dat hij die Kingfisher wel ziet zitten. Een IPA, bitter van de hop op water uit de Okavango, bruin en rijk aan organisch materiaal. We hebben het getest en het was zeker bitter genoeg, maar toch iets te fruitig. De Delta Lager op basis van malt daarentegen heeft iets meer body! My favorite en waarschijnlijk ook beter voor de vooruitgang van de achteruitgang!
Op Hole 7 ben ik attent en wakker, maar trekt toch vooral het spel van mijn medespelers de aandacht. Tang blijft een handicap 10 onwaardig spel afleveren. Zijn scores op de kaart blijven desondanks redelijk. De wind pakt nog maar eens een balletje mee in zijn vlucht en dropt het verweg in de struiken. Volgens mij onvindbaar, maar dat is buiten mijn vriend gerekend. Op zoek naar het witte kleinood volg ik in zijn voetspoor. En dan merk ik voor het eerst wat ik al vermoedde, nl. dat Tang het spel wel meer dan een handje helpt.
Ik zie zijn linker hand in zijn broekzak verdwijnen en er weer uitkomen met een balletje verstopt in de handpalm. Even verder gaat diezelfde hand richting gras en roept hij enthousiast dat hij zijn balletje gevonden heeft…. toevallig weer in het zicht van de green en de hole. Het Tangeske is geboren en bij insiders gekend als dé truck om snel een handicap 10 te verwerven.
Hijzelf is dood, maar zijn naam is sindsdien voor eeuwig in het golfjargon ingeburgerd! Zelfs The Butler, mijn golfmaatje in Bulawayo, vraagt of het een Tang is, als hij weer een balletje met de hand beroert!?
Als je ouder wordt, wat ook effectief gebeurt en kan vastgesteld worden aan cellen, spieren, botten, organen,…, is het toch nog mogelijk vooruitgang te boeken.
Stel…je hebt nog nooit gefietst. Je komt uit een maatschappij of cultuur waar geen fietsen bestaan of waar fietsen not done is en je belandt in pakweg Nederland, je krijgt een damesfiets tussen je benen geduwd en je krijgt een lichtdalende weg voor de wielen, dan kan je op de pedalen trappend na enige tijd de winkel of de kapper bereiken. Ondertussen ben je wel misschien vijftig of ouder, is de achteruitgang de vooruitgang allang voorbijgerend en heb je toch iets geleerd wat er daarvoor niet of in mindere mate was.
Wij kunnen natuurlijk allemaal fietsen. Maar als er één sport is die door een ouder wordende populatie met tijd zat beoefend wordt, is het wel golf! Hoe slecht, onhandig, verziend of gehandicapt je ook bent, er zal altijd vooruitgang geconstateerd worden! Voorruit, achterruit….het is maar in welke richting je kijkt!
Het is bovendien de enige sport waar een handicap als vooruitgang wordt gezien. Work in progress! En niet altijd even correct, want af en toe een ‘tangeske ‘ is nodig om je op je zestigste aan een respectabele handicap te helpen!
De avonturen van Baba in Afrika. 