Richard, de zoon van Zatte Hendrik de Zoveelste van Engeland sprak ooit de historische woorden: My Kingdom for a Horse! Hij had beter de daad bij het woord gevoegd en was dan allicht nog bekender geworden. Geen mens die wakker ligt van een koninkrijkje meer of minder. Paardevlees eten op het Britse eiland is echter not done. Hondevlees is alleen voor Chinezen en in Afrika eten ze alles wat beweegt.

Ondertussen.zijn we met de Landy 3400km onderweg, oftewel een vijfde van de trip is achter de rug. Een Spanjaard staat ons enthousiast op te wachten aan onze overnachtingsplek in Vila Real. Hij reed met een identieke auto, een Troupie, en toen hij hem uiteindelijk verkocht aan een vriend, stonden er niet minder dan 1.200.000km op de teller. Yours is new, geeft hij ons en passant mee. Elke geruststelling is welkom en bovendien steekt er een briefje tussen de ruitenwisser van ene Stepenson die ons schriftelijk uitnodigt om in Ronda eentje te komen drinken.

Hij heeft een identiek exemplaar om de wereld mee rond te reizen en wil een beetje uitwisseling. Tanger en Afrika tout court lonkt na een dikke maand acclimatiseren in Zuid Europa. De kans is groot dat we onderweg nog ergens op elkaar botsen. De wereld is klein en de mens nog kleiner. Geen haan die kraait om een ditje of datje meer of minder.

Fout parkeren is ook hier strafbaar. Het ticketje verlopen en een boete van 4.50€. Redelijk en als ook de jonge vrouwelijke parkeerwachter ons meldt dat buitenlanders verder geen last wordt berokkend met boetes die achterna worden gestuurd, is ook CMD gerustgesteld.

De skyline van Sevilla is vrij vlak. Recent is er echter een joekel van een toren bovenuit gerezen. Het bouwsel lijkt nog het sterkst op een schouw van een steenbakkerij. Jarenlang stond de schouwtoren in rode baksteen van de Jos Tomat te pronken in ons landschap. Even verder stond de kerktoren van Hove afgetekend tegen de horizon bij zonsondergang. De serres zijn verdwenen en de kerktoren zit verstopt achter nieuwbouw van het beste soort. Daartussen zijn doodlopende straatjes getrokken met de namen van overleden burgemeesters.

Twee Portugezen stappen richting Landcruiser. Begeerlijke blikken gaan op en af. Ik zit te worstelen met de tentakels van een veel te grote octopus voor ons twee. Het vriendelijke viswijf vertelde Kris dat het, na kuisen, net genoeg zou zijn. Niet dus! Een solitair reizende Hollandse had ons nochtans verwittigd bij het binnenrijden van Portugal. Vraag een halve portie van het gerecht en zelfs dan is het nog teveel, vertrouwde ze ons toe. Het klopt helemaal! Portugezen zijn niet alleen buitengewoon gastvrij, ze hebben ook een ongelofelijk rijke keuken. De bakkerijen liggen vol lekkere broodjes, gebakken met natuurlijke gist, en fijne patisserie. Voor elk huis wordt s’middags en s’avonds de houtskool aangestoken en worden er versgevangen sardientjes en ander lekkers uit de zee mooi op aangebrand.

Anderssoortige bruingebrande volronde broodjes liggen rij aan rij op het kleine stukje bewaakte strand langs de uitgestrekte Atlantische kust warm te blijven. Jonge Portugese vrouwen pronken niet met borsten, maar branden net geen korsten op hun nauwelijks bedekte achteronderkant. Niks dan respect voor de emancipatie van de vrouw!

De zondagmis gooit zich hier volledig op de verering van de H.Fatima. Drie op de honderd aanwezigen zijn mannen. De vrouwen zijn vrijwel allen zeventigplussers in het zwart gekleed, buiten die ene in een blauw, uit jute vervaardigd kleed,dat er alles aan doet om elke vrouwelijke vorm als in een patattezak te laten verdwijnen, non. Respect en ze zong nog mooi ook! Greogoriaans is niet dé moeilijkst te zingen muziek, maar toch.

De twee Portugezen vertellen me dat ze al surfend op de golven diezelfde kust verkennen. Ze werken beiden in het buitenland. De ene spreekt een mondje Nederlands, geleerd op zijn job in het uiterste noorden van Nederland. De andere geeft les in Angola en droomt ervan de twee Portugese oudkolonies van west naar oost met een fourwheeldrive te doorkruisen.  De verbinding overland van Angola naar Mozambiek is een trip doorheen één van de laatste grote stukken ongerepte Afrikaanse wildernis. Kaza Transfrontier National Park strekt zich uit van Angola over Namibie, Zambia, Zimbabwe en Botswana en laat zich verder via de Zambezi vrij makkelijk verbinden met Malawi en Mozambiek. Een Landcruiser lijkt hem daarvoor het meest geschikt. Dit laatste hebben we nog gehoord! Afrikakenners hebben ons dat al meermaals wijsgemaakt en ik ben nog steeds benieuwd of dit echt wel zo is! Proefondervindelijk bewijs dringt zich hier op en deze hypothese vraagt om bevestiging. On the road!

De kranten herinneren me aan de dreigende gevaren onderweg. In de woestijn verloren gelopen Libiers met Kalashnikovs op zoek naar een geschikt voertuig, Boko Haram, met Ebola besmette openbare kakpotten,… In niet mis te verstane koppen trekken ze de aandacht en vergeten daarbij dat Koning Voetbal de hoofdzaak van hun schrijfsels is. ManU is het seizoen vrij goed begonnen… Lees verder Twee Portugezen. →

In de jaren zeventig van de vorige eeuw kon je nog rondrijden met derde of vierdehands autootjes van om en bij de 5000 Bfr. Zo kocht ik ooit van de familie Le Clé een witte Volkswagen Kever. De legendarische Beetle is ondertussen in een iets gestroomlijndere versie terug op de markt te verkrijgen, maar werd tot enige tijd terug, net zoals het hippiebusje, geproduceerd in een oude, gedemonteerde en terug geassembleerde fabriek, ergens in de jungle van Midden of Zuid Amerika.

Dictators hebben vaak een visie die aanvankelijk nobel en aanvaardbaar lijkt. In de uitvoering ervan gaan ze meestal zo dwangmatig tekeer en bovendien zo ver uit de bocht, dat ze onherroepelijk de geschiedenisboeken ingaan als dusdanig. Castro ging het communisme heruitvinden en mocht van geluk spreken dat ene Che Guevara de ideologie levend hield door vroeg de hoek om te gaan. Anderen hebben dat geluk niet, leven te lang of eindigen op de beklaagdenbank in Den Haag.

Hitler had het lumineuze idee dat een auto niet alleen een voorrecht voor adel en rijkdom  mocht zijn. Samen met Porsche besprak hij de mogelijkheid om iets gelijkaardigs te bouwen voor en van het volk. De Volkswagen was geboren. En net zoals Truman enige jaren later op de knop drukte voor het lossen van de atoombommen boven Hiroshima en Nagasaki, om zo het einde van de Tweede Wereldoorlog in te luiden, startte Hitler de productie van de Volswagen en even later diezelfde oorlog. Hij vergat daarbij dat de productie van de kleine wagentjes zo niet bij het volk, maar in zijn allesverslindende oorlogsmachine terecht kwam.

Het geluid van dit wagentje was onovertroffen, het rijplezier iets minder dan de al even legendarische 2PK, maar je moest beide ervaringen gehad hebben. De 1200 CC 4 cilinder Boxermotor voelde je gewoon. Even de voet op het gaspedaal duwen en de achterkant draaide lichtjes scheef en onderuit. De goesting om weg te scheuren kon onmogelijk groter zijn. Al wie  op een BMW Boxer heeft gezeten en nog kan zitten kent het.

Ogen dicht en eens goed aan de gashendel draaien!

Na enige tijd werd het starten wat moeilijker door de uitgerodeerde kooltjes in de Delco. Het kleine toestel vervaardigd in Bakeliet, stak als een gladde uier uitnodigend naar je toe eenmaal het  motordeksel achteraan werd opengedaan!  Iets té eigenlijk en als ook de ramen meer en meer en op ongepaste momenten wegzakten in de deuren, zat er niets anders op dan het geheel te verkopen. Ter vervanging werd opnieuw een Deuxchevauxke aangeschaft. De Kever ging de boot op richting Afrika, waar hij nu, zo’n kleine 40 jaar later, mogelijk nog ergens over onverharde wegen rondokkert.

Ga je nog iets doen met deze sleutels? vraagt CMD me enkele dagen terug. Ze is naarstig door de kasten aan’t gaan en bezig met een opruim/verdeling van onze persoonlijke spullen. Het vertrek nadert en onze tijdelijke woonst zit nog volgepropt met 35j vergaren van nu plots overbodige spullen allerhande. De Landcruiser heeft een inhoud van zo’n 2 kubiekmeter en dient vooral om in te leven, koken en slapen. Niet om oude spullen in op te stapelen en ooit gekoesterde relikten uit een ver verleden te vervoeren.

Die sleutels van Le Clé brengen me wel op ideeën. Zou het zomaar eens kunnen dat je op die witte Kever botst ergens in Burkina Faso of de DRCongo. En waarom ze dan niet uitproberen op elke Beetle die ons pad kruist!? Kwestie van een bezigheid te hebben onderweg. Een andere dan grenzen oversteken en nukkige ambtenaren allerhande geduldig te proberen afschudden.

Als je, zoals ik, al 6 mn vertrokken bent, is weggaan even interessant als terugkomen. Eens onderweg passeert alles voor en achter, boven en onder, links en rechts, vooruit achteruit,….

“Afscheidnemen voor altijd” is een veel ernstigere bezigheid, vraagt enige vaardigheid en heeft daarvoor een aantal bijgeleverde emoties. Ik ken iemand die het voorgaande allemaal bezit en nog wel wat meer.

Met enig onbegrip keek ik ernaar en vroeg me vaak af waartoe dit allemaal diende. Wetende dat alles eindig is, niks voor altijd of voor eeuwig zolang het duurt, lijkt Het Afscheid onnodig, verspilde energie of het complex maken van eenvoudige dingen zoals inpakken en wegwezen.

Meer en meer vrienden, kennissen, jantjes en klein peerkes zag ik met groeiende verwondering het beste toewensen, een goeie reis gunnen, …. En als dan de vertrekdatum nog maar eens met een weekje opschoof, zag je vaak dezelfde mensen nog maar eens kussen, knuffelen, traantjes wegpinken. Een tweede, derde,….zevenendertigste keer met veel zorg en aandacht voor dat emotionele onderdeel in ons systeem, dat telkens denkt mensen nooit meer terug te zien of voor altijd te moeten missen.

Met ogen vol tranen en warme ontroering groeit dan toch uiteindelijk en geleidelijk een immense bewondering voor hen die echt kunnen afscheidnemen. Ik ken zo iemand en ben blij dat ik daar een eind mee onderweg kan gaan en dat ik nog veel keer afscheid mag zien nemen door een echte Professionele Afscheidnemer. Morgen weer een nieuwe dag!

What day is it? asked Pooh.

Today, answered Piglet.

Ooh, that’s my favorite day! said Pooh.

Persoonlijk hou ik er wel van ergens nergens te zijn of nergens ergens. Een Nobody in een universum vol indrukken! Hangen tussen twee werelden  en het beste van beide meepakken in je koffer.  Een Soutpiel noemt men zo’n persoon een beetje honend. Oorspronkelijk is dit een scheldwoord voor een Engelsman die woont in Z.Afrika. Hij staat met zijn ene been in England en zijn andere in Z.Afrika. Ergens halverwege bengelt zijn piemel in het zoute water van de Atlantische Oceaan, ter hoogt van de Kaapverdische moet dat ongeveer zijn. Hinken op twee benen, vis nog vlees of zoiets.

Als je de beslissing neemt om andere oorden op te zoeken, is er meestal wel een gondige reden. Sowieso laat je kinderen, familie en vrienden achter. Een vertrouwde omgeving waarin je jarenlang comfortabel geleefd en gewerkt hebt, hou je voor bekeken. Oneindig lang, zolang het duurt. Het andere lokt, daagt uit, geeft een nieuwe dynamiek. Een vertrouwde manier van leven wordt in beweging gezet. “The Best of Both worlds” is een betere omschrijving, B&B. Het zegt tegelijkertijd heel veel over je verlangens of de realiteit waarin je graag zou leven. Terzelfdertijd ben je onderweg. On the road! Een leuk boekje van Jack Kerouac over een groepje vrienden op zoek naar zochzelf en de vrijheid. Ondertussen rijden ze er behoorlijk de kantjes af.

Een gevoel van vrijheid, ongebonden en observerend. De waarnemer in mij heeft al enorm genoten. Een onuitputtelijke stroom van geuren, kleuren en andere indrukken passeert voor je. Veel is nieuw, andere dingen vertrouwd en gewoon. Ook dat is B&B!

De ene dag zit je op een gemeentelijke camping te genieten van de ongedwongen sfeer, het half werkende sanitair, het lawaai s’nachts, een paar dagen later zoek je een zacht bed op met zicht op de bergen of de zee en een zalig warme douche. Laaf je jezelf in een herwonnen luxe en geniet je dubbel van eenvoudige dingen die voorheen heel gewoontjes en normaal leken.

Een mooie stad, Tanger. Havens hebben altijd iets speciaals. Ze trekken een allegaartje van gelukszoekers, leeglopers, zakkenrollers en dromers aan. Eindeloos lang naar de einder kijken. Al starend wegdromen. Het is zoals in een vuur kijken. Relaxatie voor de ogen!

Gendarmerie Royale, Royal Golfclub de…,, de Koninklijke Harmonie of Koninklijke Wattefok. In de naam van de koning wordt hier nog wel wat eer opgestreken. Ook in onze Monarchie wordt nog wel vanalles en nog wat Koninklijk genoemd. Alsof je daarmee beter sjot, betere stukken vlees op de toonbank hebt liggen of een langere fluit hebt.

De Pesidentiele Garde, de Presidentiele Suite en veel verder kom ik niet. Presidenten dragen duidelijk iets minder standing uit.

Tanger is de Bab Afrika. De echte poort naar Afrika ligt hier. De richting waarin de meesten uitgaan is echter de omgekeerde, Bab Europa zou correcter zijn. Dagelijks halen honderden bootvluchtelingen het nieuws. Anoniem zitten ze in gammele bootjes of drijven ze ergens onderweg op de golven richting Spaanse kust. Teveel betaald en slecht voorbereid, opgelicht door mensenhandelaars die hier met tiketten en paspoorten zwaaien op zoek naar nieuwe slachtoffers. Die zie je onderweg op de middenberm van de autostrade richting Tanger wandelen. Kwestie van de weg niet te verliezen.

Moussa-what’s in a name- heeft al drie oversteken geprobeerd. Elke keer is hij door de politie uit de boot gelicht en terug op het droge gezet, in Marokko. Hij blijft goedkope horloges verkopen en opnieuw proberen. Iedereen in zijn thuisland Mali rekent op hem. Een mooi Peulmeisje wacht hem geduldig op. Ze is vijftien jaar nu. Hopelijk voor haar doet Moussa er nog enkele jaartjes over en keert hij rijk terug.

Er  was ooit een tijd, nog van voor men over het einde van de wereld begon te praten, dat men de oude, trage dieselmotoren een klein halfuur liet warmdraaien voor men er de baan mee optrok. Zo werd ik elke  morgen in een halfslaap de geur van de uitlaatgassen, die opstegen tot in mijn mansardekamer, gewaar. Voor mij rook dit als lentebloesem.  Om 4h in de ochtend besefte mijn halfbewuste toestand heel goed dat er nog lekker drie uur kon verdergeslapen worden voor ik me moest klaarmaken om naar school te fietsen. Het was de tijd van de nieuw patatten.

Ondertussen behoort dit tot het verleden, zoals  ook het roken in openbare gebouwen en groezelige cafés. Vierwielers rustig laten warmdraaien is not done en binnenkort zal met kindjes aan de hand rondlopen in de stad naast de nooit ophoudende stroom uitlaatgassen uithoestende auto’s, ook verboden worden. Maar goed ook, want de romantische herinneringen oproepende geur van slecht verbrande diesel is nu gewoon pollutie, daar hebben we teveel van en dus behoort het nu tot  de grootste doodsoorzaak in onze westerse wereld. We kunnen zo nog even verder kankeren, maar ook dat houdt risico’s in voor de gezondheid.

In een nog niet zo lang verleden werden de gezinnen in Marokko gestimuleerd om iets hygiënischer te gaan leven.  De plaatselijke badkamer, hier ook wel hamam genoemd, verscheen in de huizen. Het was niet meer dan een vloer waarop men zich kon wassen en die langs onder kon verwarmd worden met een vuurtje en tegelijk werd ook een olievat gevuld met water aan het stomen gebracht. Sindsdien lopen alle Berbers er frisgewassen  bij en zijn ze voortdurend op zoek naar brandend materiaal om de hamam warm te stoken. Niet eenvoudig, want hout is heel schaars.

I love the smell of plastic in the morning!

Elke morgen word ik wakker met de geur van verbrande plastiek. De rook hangt als een nevel tussen de huizen.  Zoals je al weet, groeit plastiek hier aan de bomen en struiken. Afval wordt niet opgehaald en dient als goedkope brandstof voor de kleine oventjes en hamams. Af en toe proef je zelfs een  licht plastieksmaakje in de platte berberbroden. Romantisch?! Of toch stilaan de rommel maar ophalen en ergens anders verbranden!? Ik weet in Wilrijk een grote verbrandingsoven staan. België heeft toch voldoende verse lucht gekocht van de Russen. De komende jaren kunnen we op onze beide oren slapen,  met een wasspeld op onze neus.

Het is einde maart. Overvloedige sneeuwval zorgde ervoor dat de Col du Tiscka afgesloten was voor alle verkeer. Rondrijden was het enige alternatief en na 7 uur gevarieerd terrein en een avontuurlijke passage over de Tizi n’Test, heeft de Landy mij hier in Marrakech afgezet.

Aan de Bab El Khemis zitten de rommelaars. Het is vergelijkbaar met de Vrijdagmarkt bij ons. Spullen die je alleen nog op het containerpark kwijtkunt of vroeger op het stort, worden hier op de grond gekieperd. Plaats genoeg and I love it!

Voden en oude metallen, stond in dikke, geverfde letters op de poort van den Ingels, oudijzermarchant in de jaren 60 op het hoekje van de Veldkantvoetweg! Elke vrijdag naar de gelijknamige markt is de voorbije jaren mijn favoriete time out geweest. Er zijn is vaak al voldoende. Soms iets leuks op de kop tikken is nog beter. Zoals vanmorgen hier.

Jarenlang vulden ze de straten van Marrakech: Les Petits  Taxis, de kleine aftandse Peugeotjes met hun leuke, mooi beschilderde roofracks. “Verkocht!”, riep ik de verkoper toe dit dit stuk onbenul voor 100Dhs kwijtwou. Niet nog eens naar huis meesleuren, moet hij gedacht hebben. En, zoals het meestal gaat, voor mij is dit een gift uit de hemel. Ideaal om op mijn dromedaris te monteren en om kleine niet al te zware dingen mee te nemen. Een taxi driver vertelde me dat ze, de kleine Peugeotjes, nu in Brazilië rondrijden. Straffe bakskes moeten dat zijn, zeker als je bedenkt dat de Kakas en Neymars van deze wereld hierin  van A naar B worden gevoerd.

Le Petit Taxi Landy wordt onderweg het lokmiddel om mensen op te pikken langs de kant van de weg.. Een leuke babbel verder zet je ze dan weer af, een verhaal rijker en zij iets dichter bij hun bestemming.

Soms droom ik ervan om middenin de woestijn te zitten. Mezelf verliezen in een zee van zand. Zandbaden en , bij zonsondergang, mijn rug verwarmen tegen een hoge duin terwijl de lucht rondom al snel begint af te koelen.

Hier daarentegen is de woestijn niet meer dan een paar hoopjes zand met kruiwagen en camion kriskras neergekieperd. De Duitsers en Spanjaarden racen ze dan plat met hun 4X4’s en quads. In de winter , als het laagseizoen is , duwen ze dan het zand terug omhoog tot ware duinen. Een fenomeen dat zich bij ons aan de kust ook jaarlijks voordoet. Het water zou anders nu al in Antwerpen aan onze voeten staan. Achter die duinen worden dan een reeks campementen opgetrokken, snel snel met bijhorend sanitair blokje, om de stront te centraliseren in een gat. Zoniet vliegt het WC-papier je nog meer om de oren. Merde Desert!

Dagelijks zo tegen zonsondergang racet die hele bende de dichtstbijzijnde duin op. Dromedarissen, quads, voetgangers haasten zich om de laatste straaltjes mee te pikken. Helaas, voor sommigen, die hijgend neerzijgen aan de rand van de duin, is de zon hen net iets te snel af geweest. Ontmoedigd ploffen ze in het zand. Tomorrow another day!