Er draait een helikopter van een waaier boven mijn hoofd om een beetje koelte te geven. De lakens en het hoofdkussen plakken van het zweet. Het is midden op de dag, de zon staat in het zenith en de temperatuur stijgt boven de 30°C. De koorts heeft me te pakken en duwt het zweet met vlagen door mijn huid. Een hamer beukt tegen de binnenkant van mijn schedel en als ik mijn ogen open, krijg ik priemen terug.
Vorige zaterdag reden we een leuke MTB-rit door Matopos. Rotsen, platteland, hutjes en leuke mensen op de weg. De paadjes kronkelen tussen en over de rotsen, langs loslopende koeien, door met water gevulde vleien en hoog gras. Het is volop regenseizoen en de natuur vaart er wel bij. Ook de mensen, want iedereen loopt er welgemutst en gelukkig bij! Al fietsend schraap je de huid van je armen en benen aan de centimeterslange acaciadoornen en het scherpe hoge olifantsgras. Het is genieten, maar ook afzien bij deze temperaturen. Voldaan en zalig vermoeid ploft de groep zich na de rit rond de braai vol braadworst en matabelesteak en laaft men zich aan een frisse Zambezi Lager.
Hier lig ik dan als the English patient. Een week later. Gebeten door een teek, met een reactie van mijn lichaam die kan tellen na vijf dagen incubatie. Wijselijk ga ik naar de dokter en op haar advies wordt een antibioticakuur gestart. Het had vroeger gekund, maar hoe gaat dat. Een beetje afwachten en uitzieken om dan gaandeweg te ontdekken dat er weinig uitgeziekt wordt en er na 5 dagen nog geen keerpunt bereikt is?! Nu plat, uitgewoond en overgegeven aan de medicatie is mijn mentale keerpunt bereikt. Enough is enough! Mathieu VDP heeft het WK gewonnen en de week is herbegonnen. De verveling slaat toe, vooral omdat ik nog niet zolang geleden nog eens een week heb platgelegen met een voedselvergiftiging en we aan iedereen die het wil weten al jaren verkondigen dat dit zowat de gezondste en veiligste plek is op aarde met uiteraard het beste klimaat en ook nog eens de zuiverste lucht!

Ondertussen kabbelt het leven hier rustig verder, is, buiten de antibiotica, de tropische tekenkoorts bijna vergeten en komen vrienden terug als vanouds aan en af met nieuwtjes allerhande. De zotte honden van de buren lijken ook wel iets te mankeren. Één of andere tropenkolder heeft zich van hen meester gemaakt. De aandoening uit zich in een crescendo gaand geblaf, gejank, gehuil overgenomen door de ganse roedel en dat dag en nacht en het liefst onverwacht! We hebben al wel wat ervaring met de keffercollie van de buren in Hove en de wilde honden in de Ounilavallei in Marokko, maar dit overtreft alles! Maar ook alles went!?