De laatste jaren van zijn leven zag je hem nog wel eens wankel op een gammele fiets rondrijden. Vroeger was hij een fiere, clevere en welbespraakte anachoreet. Een man die zich bewust terugtrok van elke vorm van gezag. Hij recycleerde alles wat herbruikbaar was op het maniakale af, decoreerde zijn weelderige tuin met paspoppen en bedekte de bodem met Perzische tapijten tegen het onkruid. Alles wat nog eetbaar was werd verzameld bij bakkers, kruideniers op markten en uit de afvalcontainers van supermarkten gehaald. Als je de bladeren van een biet kunt eten, waarom dan de biet zelf uittrekken en opeten. Soms liep het wel eens fout als een te éénzijdig dieet van kaas en nog eens kaas tot oedeem in zijn onderbenen leidde en een iets gevarieerdere voeding zich opdrong. Het is duidelijk dat Gamel zijn tijd voor was en dat net de jongeren van nu in tijden van overvloed maar dreigende tekorten, wanhopig op zoek zijn naar een levensstijl, waar hij waarschijnlijk niet de uitvinder maar dan zeker toch een extreem voorbeeld van was.

Snijbieten sieren met hun mooie gekleurde stengels de biologische moestuin van vandaag. De jonge blaadjes en stelen worden geoogst en rauw in slaatjes of gestoofd in een quiche, soep of als spinazie gegeten.
Eind jaren tachtig verbleven we met onze twee kindjes in een in koraalstenen gebouwd huis op Lamu. Het gebouw was open, zonder deuren en ramen, en keek uit op het vasteland van Kenya en de Indische oceaan. Nyamba Giovanna, het huis van…,is de plek waar we onze eerste oesters ooit aten en waar de huiskok ons het recept van Swahili spinach leerde. Paprika, patatjes, champignons, ajuin, look, spinazie, kokosmelk, daarbovenop een omelet en mogelijk nog een geheim kruid zijn de ingrediënten van het ondertussen beroemdste exotische gerecht in Hoof en omstreken.

Zo nu en dan worden hier wel eens overschotten en volledige maaltijden gewisseld. Koken voor twee als er dertig jaar een roedel uitgehongerde wolven aan tafel heeft gezeten, is niet simpel! Temba is de chef van de sadza met nsima. Kris maakt haar Swahili spinach met bladeren uit de moestuin. Ubuntu! Het teveel of de overschotten worden gedeeld. De stengels en bladeren van wat op snijbiet lijkt wordt hier spinazie genoemd, maar lijkt veeleer op voederbietenloof. Het is nauwelijks te verteren en het effect op je spijsvertering ruikt naar wat Seppe Van Groeningen beschrijft in’t Aards Paradijs wanneer zijn ouders uit pure noodzaak soep van gras als maaltijd voorschotelen.

Het onverteerbare zootje (zie bovenstaande foto) wordt dan ook nog eens klaargemaakt en geserveerd in een uit een oude motorblok gerecycleerde stoofpot. En voor ze hier een motorblok opofferen om gesmolten en terug gegoten te worden in een tweede leven als kookpot, moet er al aardig wat vuil olie gepasseerd zijn. Kris gaat dit niet graag lezen, maar er is niets zo erg als een nacht krullen en kreunen van de krampen na het eten van loof van voederbieten klaargemaakt in een motorblok!
Experimenteren met vreemde ingrediënten, exotische kruiden, gistings-en fermentatieprocessen is in dit land met een vrij stabiel klimaat, lage vochtigheidsgraad en relatieve hoogte een leerrijk tijdverdrijf geworden. De zuurdesembroden zijn een succes bij buren en vrienden. De kefiryoghourt een must bij elk ontbijt. En de fermentatie van de kobi-zwam in groene thee en daarna met lychees op de fles voor een tweede gisting, is een waar godendrankje. Deze lycheekombucha demi-sec balanceert tussen een zuur witbier en een appelcider! Misschien bevat het voor de echte drinker een iets te laag alcoholpercentage, maar het ziet er alleszins wel straf bier uit! Schollekes!

Het is voorlopig nog onduidelijk of we de pot en zijn inhoud gaan kontroleren op restanten van dioxine zoals men momenteel de uitwerpselen van grensoverschrijdende Chinezen op een COVID -variant gaat testen! Puur pesterij!