Onophoudelijk valt wel ergens in een buitenwijk van de stad de stroomtoevoer weg omdat de koperen bovengrondse leidingen gestolen worden. Het duurt dan vaak weken voor dit mankement hersteld wordt. Hoe verder buiten de stad hoe erger! Vaak is je buur, al dan niet (invloed)rijk of aktief in de juiste politieke partij, een voldoende reden om zelden of nooit langere periodes zonder electriciteit te zitten. Wat dat betreft hebben we het hier wel getroffen.

In België gebeurt het ook dat bovenleidingen van Infrabel gepikt worden. De prijs van koper op de internationale markt moet vrij hoog liggen om deze handel en wandel te verantwoorden. Zambia met al zijn kopermijnen in het noorden zal er wel bij varen. Hoognodig, want het land leeft al langer op de rand van het bankroet en de infrastructuur is al decennia verwaarloosd. Zimbabwe is met enige vertraging dezelfde weg aan’t bewandelen. Infrastructuur kan hersteld worden en nog eens en nog eens tot het op de draad versleten is en beyond repair kapot wordt achtergelaten. De enige nieuwe werken in onze buitenwijk, Suburbs genaamd, zijn huizen bouwen en 5G internet aanbrengen. Verder ligt alles op apegapen, stroomt het leidingwater meer over de straten dan door de leidingen, hangt straatverlichting los aan verroeste palen te bengelen en staat de helft van de electriciteitskasten onder water!
In The Chronicle van vorige week stond een gouddiefstal gemeld in Heyman Rd ! Een grote lading goud werd s’nachts uit een privé-woning langs Heyman in Suburbs ontvreemd, schrijft de krant. Huisnummer ontbreekt. Eens iets anders dan koperen draden meegraaien of zoals vorig jaar toen we een groepje dieven over de vloer kregen dat zich als hongerige en dorstige leeuwen op de inhoud van de ijskast stortte. Ondertussen haalden ze rustig onze ganse inboedel uit het huis en kieperden alles over de 3m hoge muur langs Heyman Rd. Gelukkig schoot de neighbourwatch net op tijd wakker en knalde hen met veel machtsvertoon van de eigendom. Verdeling van de rijkdom! Behalve deze keer want achteraf werd alles, behalve de dieven zelf, op straat teruggevonden.

Todd, buurvrouw en schrijfster, vertelt me vanmorgen dat ze regelmatig langs haar vaders huis wandelt en eens kijkt wat ze met de eigendom van plan zijn. Ze heeft het ouderlijk huis, ook langs Heyman Rd gelegen, vorig jaar verkocht. Het werd afgebroken en vervangen door een immense, lelijke betonnen constructie. Recentelijk merkt ze dat er zich een shopping center met Woolworth’s heeft gevestigd! Nieuwsgierig wandelt ze op de eigendom, maar ziet geen aktiviteit. Achter de gebouwen hangen een aantal security-uniformen te drogen en ze vraagt zich af wat die daar doen als er blijkbaar niets te beschermen of te beveiligen is. Tenzij?!

De laatste jaren is er in Matabeleland een echte goldrush aan de gang. Elke tuinier, onderbetaalde werkman en werkloze schooier is de stad uitgetrokken met schop en houweel om zijn geluk elders te beproeven. Overal zie je putten uitgegraven en bergjes stenen langs de kant van de weg liggen in de hoop een streepje goud te ontdekken. Het zit overal, zeggen ze ons hier. Raap een kwartsklok op en de kans dat er goud in zit is groot, zelfs in je eigen tuin! Onderweg kom je wel eens iemand tegen die een klein zakje opendoet en enkele korreltjes van het hele edelmetaal toont. Hiermee betaal ik mijn flessen bier in de shebeen een eindje verderop, zeggen ze dan met een grijns. Ik zie vooral een stel rotte tanden en een paar met bloed doorlopen oogjes! Het is niet al goud wat blinkt!

De grotere goudmijnen rekenen op minimum 5gr per ton! How Mine haalt 8 tot 10gr en is daarom een van de rijkste en productiefste uit de regio. Onze buren zijn gouddelvers en laten het merken! De ene krib naast de andere verrijst in dit decennialang slapende stukje buitenwijk. Suburbs werd opgericht door de eerste pioniers die in de voetsporen van C.J.Rhodes en BSAP op zoek waren naar grondstoffen in de binnenlanden van Afrika en ondertussen een spoorlijn van de Kaap tot Caïro aanlegden. Tot dan verzorgden de diligences van de Zeederbergs het transport van mensen en goederen doorheen het onherbergzame en gevaarlijke gebied tussen Johannesburg en Bulawayo. Het huis waar we nu verblijven werd in 1896 door één van de broers gebouwd en de laatste postkoets staat tentoongesteld in het Natural History Museum. Omdat dit de eerste buitenwijk was, hoefde men het ook geen naam te geven. Het was gewoon de Suburbs van Bulawayo en is dat tot op de dag van vandaag gebleven.

Veel is er niet veranderd! Met de goldrush is ook het grote en snelle geld in velerlei zakken beland en met een inflatie die niet te volgen is, heeft helemaal geen zin om al die rijkdom op een bankrekening te deponeren. Wat we het laatste jaar in België aan geldontwaarding meemaken, vermenigvuldig dat met tien en je hebt een idee van wat ze hier continu ondergaan. ‘Make a plan’ is de vaakst gehoorde raad die ze je meegeven als het over geld gaat! Gevolg is dat al die meer dan honderd jaar oude Edwardiaanse, Victoriaanse en Cape Dutch huizen worden afgebroken wegens te oud en dus niet meer mee met de tijd. Het ene na het andere pareltje gaat onder de sloophamer en in de plaats komt iets nieuw! Groot, groter, grootst!

Ondertussen loopt de linker achterband van de Landy, die ondertussen de kaap van de 300.000km is gepasseerd (nog 700.000 te gaan), al voor de vijfde keer leeg. Telkens wordt hij hersteld of toch weer niet! Enkele dagen later staat hij gewoon weer plat tot op de velg!
De tijd dat ze handjes moesten afhakken om voldoende rubber voor de bandenindustrie te produceren is gelukkig voorbij. Toch blijven excuses uit! Onbegrijpelijk als je beseft dat mensenrechten en persoonlijke vrijheden bovenaan de agenda staan van elke grote wereldwijde instantie. Quo vadis?!