The Storyteller van Dave Grohl houdt me gezelschap tijdens de vlucht van Brussel naar Bulawayo. Het is er eentje dat blijft plakken. Post-COVID vliegen met een allegaartje zigzaggend van noord naar zuid over de aardbol, kan nooit zonder gevolgen blijven. De vlucht gaat van Zaventem eerst oost dan zuidwaarts via Wenen naar Addis Ababa. Bij zonsopgang knalt de piloot met immens geschok en gedaver het vliegtuig brullend en piepend neer op Afrikaans meest bevlogen luchthaven. In het frisse ochtendgloren valt op hoe prachtig de hoofdstad van Ethiopië is gelegen tussen de bergen van het hoogland. Opstijgen lukt beter en enkele uren later vliegen we ZW richting Vic Falls Zimbabwe. Amper halfgevuld leggen we languit de vier uur naar Zimbabwe’s meest toeristische trekpleister af. De lege zitjes worden snel volgepropt met een lading Oostenrijkers en Slovenen, die een Afrikareis van Windhoek tot hier in een overlandtruck hebben doorgebracht. Voldaan en dolgelukkig laten ze de fotootjes van hun reis passeren. We stijgen nu iets moeizamer op en landen een uurtje later in Bulawayo. 24h non stop met een airco op je hoofd of in je nek?! Het snot zit vast ergens boven mijn linkeroog en aan diezelfde kant is mijn nek stijf. No country for old men! Komt daar nog bij dat bij aankomst de ene klus na de andere staat te wachten. De eerste storm heeft een woudreus gekliefd en op de muur van onze Griekse buur laten belanden. De nieuwe pergola is ingestort en in het zwembad beland. De Landcruiser heeft een platte achterband, de handrem is geblokkeerd en de batterij van het zonnepaneel was niet losgekoppeld, waardoor die volledig is leeggelopen…. Het is dan ook nog eens bewolkt en kil! Verder is het Paradise Lost! Een dag of twee acclimatiseren, aanpassen aan de hoogte (1355m) en de zon verschijnt alsof we erom gesmeekt zouden hebben. Een ochtendplons om 7h, yoga op het groene matje buiten in de eerste zonnestralen en de hoofdpijn, het snot en de stijve nek zijn weerom vergeten.

Dave Grohl schrijft als een geboren verteller. Eerlijk en herkenbaar. Opgroeien, twijfelen over alles, dromen… en ergens diep binnenin iets voelen branden. Een sterk geloof dat het allemaal wel goed komt. Met vallen en opstaan, verwonderd over dat wat het leven geeft en neemt. Een weg volgen die niet geplaveid ligt en slapen in een bed dat zelden gedekt is! Het boek leest vlot, blijft boeien en maakt de rustmomenten hier de eerste dagen makkelijker.
De Nederlandse versie ervan lag op tafel in de Ardennen, waar we ons laatste familieuitstapje voor het vertrek maakten. Een kadootje voor Pieter de drummer! 40j net nu! Op de luchthaven in Zaventem botste ik op een Engelstalig exemplaar. Nog beter! Een boek leest het best in de originele taal.
Vorige week raasde een hevige storm over Bulawayo. De bliksem sloeg in op een boom hier tweehonderd meter vandaan bij vrienden. Ze zitten al 6 dagen zonder stroom en ruimen de schade op. Wij ook of toch eerder onze Griekse buren. Georgia Kakadopoulos zit de bewuste namiddag op toilet als wind, regen, hagel en bliksem over de wijk passeert. Plots schrikt ze op van een enorme knal! Heel het huis davert op zijn grondvesten. De bliksem is op ons huis ingeslagen, denkt ze angstig en nog steeds op de pot geplakt. Als de storm is gaan liggen constateren ze buiten dat een enorme, oude boom vanuit onze tuin op de muur en hun dak is beland. Als bij wonder niks ernstigs en dus alleen materiële schade…maar toch was het schrikken!

Burenmuur na opkuis

Muren scheiden buren maar brengen ze soms onverwacht weer samen. Misschien kan ik daar vanmiddag de allesbeslissende match van de Belgen tegen Kroatië gaan kijken. We kunnen zeker winnen als die krawaten er ook bij gaan liggen….zoals onze boom! It’s all part of the process, zou Martinez zeggen en misschien krijgt hij nog gelijk ook!