Winterbanden worden van de velgen getrokken en vervangen door dunnere, propere graveltubes. Op een week tijd ziet de wereld er enigszins anders uit. Van barkoud naar aangenaam fris. Van witte landschappen en hardbevroren wegen naar dof groen. De eerste lekke band is een feit want de wegen liggen, na de plotse dooi, bezaaid met scherpe steentjes en restafval. De trainingen op de fiets gaan van krachtintervallen in de bossen en verzopen velden naar volume op de weg. Het intensieve van de wintertraining om de spieren op temperatuur te houden wordt vervangen door het meditatieve van de duurtraining. Op weg in de zone!

Toegegeven, het is moeilijk weerstaan aan de aantrekkingskracht van het Compostela-gebeuren. Het is zoals naar Afrika of de Costa Brava gaan. Eens de eerste stap gezet, ben je je hart eraan verloren. Hetzelfde geldt bij De Weg naar Santiago.

De huidige Santiagomanie concentreert zich meer en meer rond een kransje gezellige trekkers, mooi bepakt en gezakt, te voet of op twee wielen in koersoutfit, avonturiers/reizigers die het parcours en dus de weg vooral als leidraad zien. Onderweg gebruiken ze de informatie uit gidsen allerhande, slapen ze in hotelletjes, Airbnb’s, auberges, refugio’s of verblijven bij particulieren. Het is gemakkelijk, niet te duur en interessant. Gaandeweg pakken ze een bezoek aan een kerk, abdij of een historische brug of ruïne mee.

Toen we een tiental jaren geleden voor het eerst de Spaanse refugio’s aandeden, stootte dit op gemengde gevoelens. We werden dan ook een beetje lacherig ‘turegrinos’ genoemd. Pelgrim én toerist tegelijk. Voor ons geen probleem! Maar als je een auberge of refugio met de fiets binnenrijdt en de laatste bedden inpalmt, net voor een paar zwaarbepakte stappers komen binnengestrompeld?! Ongemakkelijke situatie is dat! En hoe los je dit op? Iederéén is moe!

Zoals meestal als we op rondreis zijn ergens en ook weer nergens, is er een algemeen plan of een vaag concept en dan begint de trip. Per fiets, te voet, met de 4X4 of het openbaar vervoer maakt de manier van reizen anders maar uiteindelijk is het toch gewoon een middel om onderweg te zijn en/of het evt doel te bereiken. Het ‘on the road’zijn is gewoon verslavend interessant. Mindful open en een grote dosis toeval op je laten afkomen. Serendipiteit! Verschrikkelijk woord, maar moeilijk te vertalen. Is dat de nieuwe religie, de incentive die het volgen van De Weg naar Compostela zo aantrekkelijk maakt?

In september waren we al een dikke week met een overladen trekfiets ( waar dient al die bagage eigenlijk voor?) onderweg op de voor wandelaars bestemde Via Campaniensis. Ik krijg een déjà vu van enkele jaren geleden toen we met vrienden langs de Spaanse kust de Camino del Norte aan het volgen waren, ook met de fiets, we de ene stortbui na de andere over onze hoofden kregen en we de fietsen langs een pad dat meer en meer op een bergriviertje begon te lijken, naar boven duwden.

Het beeld van ‘dé pelgrim’ is verscheiden en moeilijk te definiëren. Toch zijn er clichés. Het archetype waaraan we ons spiegelen of oordeel op baseren, is historisch gebeiteld en is de zwaarbepakte, vermoeide, verwaaide, altijd verdwaalde of zoekende einzelganger. Het is de wandelaar die met een rugzak volgeladen met stenen en Erfzonde een aflaat heeft te verdienen en dus koste wat het kost Santiago moet bereiken, al is het op één been, kruipend de last achter zich aansleurend. Verlossing is het uiteindelijke doel!

We komen aan in het onthaalcentrum van Scherpenheuvel en worden ontvangen door één van de verantwoordelijken, die ons bij het zien van de stempelboekjes meldt dat het verblijf betalend is. Voor geregistreerde Pelgrims met stempelboekje is een gift (donativo) bij vertrek de regel. Toch wordt er nu een bedrag bij aankomst onderhandeld omdat teveel zogenoemde pelgrims zich een lidkaart en bijhorend stempelboekje aanschaffen om dan bij ons gratis te komen logeren, verduidelijkt hij. We zijn een beetje verrast en betalen braafjes het gevraagde bedrag. Die nacht brengen we door met ons tweetjes in een immense slaapzaal annex doucheruimte.

Zag hij iets aan ons? Voldeden we niet aan het verwachte cliché van wat een pelgrim behoort te zijn?!

We kunnen de jongeman moeilijk vertellen dat we al zwaar afgezien hebben en wel degelijk onderweg zijn naar Compostela. Na twee dagen is het moeilijk om er afgepeigerd, ongewassen of verwaaid uit te zien. De Noordelijken die langs de Via Monastica of Via Mosana passeren, zijn vaak al enkele weken onderweg en dus iets makkelijker te typeren als een échte!

In de charmante refuge van Château Porcien komt onverwacht, net voor zonsondergang, een prille twintiger met een rugzak die boven hem uit toornt binnengestrompeld. Hij is moe. Hij is twee weken geleden vanuit Luik vertrokken, vader van een vier maanden oude baby, en op zoek naar de weg in zijn leven. Ga ik verder of keer ik terug. En als ik verderga moet ik minder bagage meenemen en dus selectie maken in wat wel en wat niet belangrijk is. Het gaat hier duidelijk over veel meer dan alleen maar bagage, die last!