De geur van paraffine dringt door mijn neusgaten, passeert de voorhoofdsholtes en bereikt, of ik het nu wil of niet, mijn olfactorisch centrum ergens vooraan in de schedel. Ik zie een grijze, plakkerige zwabber traag van links naar rechts over de stenen trappen glijden. Een spoor van ikzounietwetenwat wordt meegesleept. Af en toe gaat de vuile brij in een emmer en er dan weer uit, even grijs en glibberig.

De groene repen Paraffinezeep, tot een halve meter lang, zijn overal in Afrika te vinden. De geur is doordringend flauw, kruipt in de kleren en laat je niet los. Ik wandel de trap verder op. Ik passeer de zwabber en de man die hem bestuurt. Ik open de deur naar de kinderafdeling van Mpilo Central Hospital voor de dagelijkse ronde. Bij één van de eerste babies, waarschijnlijk Hansdsome of Lovemore of Everrest met dubbele r, neem ik het dossier van het bankje naast het kleine bed en zie in rode viltstift omcirkeld bovenaan Hiv+ staan. Als een verbodsteken voor ‘Niet aankomen’! Ik vroeg me al af waarom het hier zo stil is en het kindje, dat al twee weken voor een pneumonie behandeld wordt, nog altijd onaangeroerd, ongewassen met opgedroogde mucus rond neus en mond in zijn vuile lakens ligt?! This is Afrika en dus warm genoeg om onbedekt in bed te liggen. Maar wat de voorbije dagen intensief aangeraakt en behandeld, ingespoten, getappoteerd,… werd, nu plots als radioactief of besmet te beschouwen, is een raadsel.

Vanmorgen ontwaak ik als uit een coma. De tijd staat stil. Lig ik hier een nacht, een week, een maand?! Subcomateus tast ik in het rond. Een kussen, lakens van een bed, wazig licht uit een raam. Drie dagen geleden liet ik me testen op Covid19. Met een beetje fantasie heb je hoofdpijn. Spierpijnen zijn er op mijn leeftijd bij bepaalde activiteiten altijd wel. Een derde symptoom is een hoest die diep vanuit één van de onderste longkwabben oprochelt. Voldoende dus om zelfs in tijden van testschaarste te weten te komen hoe je ervoor staat en wat de consequenties zijn voor je directe leefgenoten.

Het gepland krijgen van de test duurt twee dagen. Het resultaat is er binnen de vierentwintig uur. Niet slecht voor een systeem dat al een half jaar met haken en ogen aan mekaar hangt, zich als een vervaarlijk vehikel door onze maatschappij jaagt en een spoor van vernieling achter zich laat. Niet eens overdreven, denk ik uit mijn halve coma ontwakend.

Sterk positief, een potentiële superverspreider!, wordt me gemeld. Onmiddellijk lijdt ik aan een dodelijke mix van Pest, Ebola, Lepra, Aids en straal ik een onwaarschijnlijk hoge dosis radioactiviteit uit. Isolement, chirurgisch mondmasker, scheiding van tafel en bed en ballingschap in de torenkamer, vanwaaruit ik dit schrijven de wereld probeer in te sturen, is mijn (hopelijk) tijdelijk lot.

Het enige positieve aan het negatieve van het positieve resultaat op de test is het besef dat een natuurlijke besmetting de hoogst mogelijke beschermingsgraad achteraf geeft. Meer dan het Pfizer-vaccin dat voor 90% effectiviteit waarborgt! Voor hoelang? Hoe Lang is een Chinees… en die zijn met veel, weten ook veel meer en maken al decennialang veel virussen die zich jaarlijks in westelijke richting verspreiden.

Tot zover Het nieuws! En Sabine?… die doet Het Weer…of misschien ook weer niet!