Een bijklussende pastoor brengt ons van Paternoster naar de luchthaven van Kaapstad. Hij wordt per mis betaald en heeft zijn laatste service op zondag gedaan. Dus is hij ’baie’ gelukkig als hij ons naar de airport mag brengen. De Westcoast Highway kronkelt zich door een prachtig duinengebied. Plots zie je de Tafelberg en Lion’s Head aan de rand van Kaapstad in de verte voor je opduiken. De wegen zijn quasi leeg en de luchthaven is dood. SA gaat in lockdown en de laatste toeristen verlaten het land. Een groepje Duitsers en Fransen lopen als kippen zonder kop in paniek naar de incheckbalie. De laatste dagen moeten heel stresserend geweest zijn. Grijsgroen draaien ze rond hun bagage in een lege ruimte. Vrijwel alle vluchten zijn afgelast. Een Lufthansa- vlucht wordt nog bediend. Onze Ethiopian Airlines, gepland voor kwart voor twee, staat verlaat. Belgen spreken ons ongerust aan en informeren hoe het ons de voorbije dagen is vergaan. ‘Goed.’ ‘De sfeer was er wat af. ‘en ‘Er zijn ergere plekken op de wereld om vast te zitten!’, zijn onze standaard antwoorden. Enkelen onder hen zitten al tien dagen in een klein kamertje op hotel, een koppeltje boekt nu al voor de vierde keer (fingers crossed) en een paar vrienden hebben net ticketten last minute voor meer dan het dubbele van de prijs bemachtigd.

Ethiopian Airlines! Is dat niet die maatschappij met een vloot Boeing 737 Max vliegtuigen die aan een mysterieuze vallende ziekte lijden. Het onze is wel degelijk een Boeing 737 ! Ik ga snel op zoek naar MAX op de romp, vind het niet direkt, er staan ook wel wat tankwagens en trappen rond het toestel, en besluit dan toch maar mee met de bende, als ratten in de val, op te stappen. Hoeveel krijg je er in een blik gepropt?! Dit moet de laatste vlucht zijn. Nokvol, proppedevol… alle nationaliteiten, een beetje van overal toegestroomd, worden hier bij mekaar geduwd. Nog geen derde draagt maskers. Een enkeling heeft handschoenen. Afstand houden is onmogelijk. Een koppel kranige tachtigers wandelt traag voorbij en knikt vriendelijk. Vermoedelijk komen ze net uit hun wijnkasteel ergens in Paarl, weg van de wereld, en heeft de ambassade hen met drang aangeraden snel het land te verlaten. Net zoals bij ons gebeurde trouwens. Wat opvalt is dat ze nulkommanul bescherming dragen! Hallucinant tafereel en totaal onverantwoord.

Vliegen, overstappen in Addis Abeba, vliegen. Na een lange nacht worden we in Zaventem nog een uurtje op het vliegtuig gehouden omdat het medisch team met een andere vlucht bezig is. Die bezigheid, zo ondervinden we later, is het uitdelen van pamfletten met richtlijnen in vier talen.

Nu start de veertien dagen zelf opgelegde quarantaine. Wat kun je zoal in die zee van tijd ZELF doen, buiten je zelf in de problemen brengen. Gisteren in het paradijselijke Paternoster plukten we nog zelf mosselen, bakten we zelf frietjes, gingen we zelf het strand op, namen we zelf het initiatief om te vertrekken. Dat laatste toch niet helemaal. De Belgische ambassade had er meermaals op aangedrongen de voorbije weken en dreigde met ‘eigen verantwoordelijkheid’ en ‘hier in Afrika wil je niet in een ziekenhuis belanden,… Eerlijk gezegd in Spanje of Italië nu best ook niet. Het Afrika van Europa. Trouwens zestigplussers mogen daar ook ZELF genezen. Ze mogen de intensieve zorgen op hun buik schrijven en zelf toedienen. Da’s pas straf! If it doesn’t kill you, it makes you stronger!