Het is zalig vertoeven in Kaapstad. En dat ZAfrikaans is een ongelooflijk interessant en grappig taaltje. Perfect verstaanbaar ook. Met een zicht-uit-een-boekje op de Tafelberg liggen we languit in één van de vele guesthouses langs Longstreet in het hart van de stad. Sommige straatnamen zijn in het Engels geschreven, anderen in het Afrikaans en nog weer andere in beide talen. Oude en nieuwe straatnaambordjes: Greenmarket Square staat er op een recent plakkaatje en enkele meters verder lezen we Groentemarktplein.
Mogelijk een beetje fout vertaald of gewoon verbasterd naar het engels. Oraait!, zeggen ze hier dan.

Het is helemaal niet zo oraait! Kaapstad kent vier seizoenen op een dag en maatschappelijk is het al even wisselvallig. Baie arm en baie rijk loopt hier naast mekaar langs de Langestraat. De ene verdient zijn brood door ervoor te bedelen. De andere verteert het door rond te rijden in een dure Porsche of een perfecte Latte te consommeren gezet door één van de vele barista’s.

Bij het binnenrijden van de stad vanuit de luchthaven passeer je de eerste krottenwijken. Snel tegen mekaar geplaatste golfplaten fungeren als huis. Een Township of High Density Suburb heeft meestal nog een structuur, water-en elektriciteitsvoorziening. Het Caracas van ZAfrika is een smeltkroes van culturen. Erg boeiend voor de nietsvermoedende toerist die hier komt overwinteren. Vluchtelingen uit Congo, Zimbabwe en Mozambiek zijn de goedkope werkkrachten.

Clochards en straatkinderen vergezellen je tijdens de wandelingen doorheen de stad. Ze spreken Afrikaans en klinken dichterbij dan je vermoed als ze om een stukje brood of een centje vragen. Wat taal vermag! Het voelt ongemakkelijk, zelfs als je zoals wij uit Zimbabwe komt ingevlogen.

Het laatste bezoek dateert van 1987. ZAfrika kreunde onder een systeem waarvan wij dachten dat het niet meer bestond op deze wereld. De Apartheid voelde als een criminele, onwerkelijk vreemde manier van omgaan met andere mensen. Bij aankomst op het strand/camping in Mosselbaai stond een groot bord met als opschrift: Slegs vir blanke. Swartes en honde nie toegelaat nie! De zon ging net onder en die nacht voelde nog donkerder en killer dan het al was. De volgende dag hebben we snel onze spullen ingepakt en zijn we verder gereden richting Kaapstad. We hadden gehoord dat het daar wel redelijk was, met die Apartheid. Zimbabwe was toen het Walhalla van Afrika en het voorbeeld van hoe het wel moest. Ondertussen is het allang wakkergeschud en in een niet te stoppen nachtmerrie beland. Ook in de Rainbow Nation gaat het sneller dan verwacht dezelfde richting uit.

Een Zimbabweaanse taximan rijdt ons door de stad. De liefde voor zijn land is groot. Vrouw en kinderen wonen in Harare. Wekelijks stuurt hij geld via Mukuru naar huis. Voor de taxi betaalt hij R350 en al de rest is netto inkomen. Onder de R4000 hoef je geen belastingen te betalen. June, een 70j jonge ZAfrikaanse, krijgt een pensioen van R2400 per maand en rijdt daarom nog dagelijks met plezier en om den brode toeristen rond door de stad. Ze vertelt ons dat de gemiddelde wedde omgerekend rond de €250 ligt. Dis nie oraait nie?!