Botswana is altijd ons toevluchtsoord geweest. In de jaren tachtig was Matabeleland het strijdtoneel van een guerilla die het toenmalige bewind wilde verstoren. Het resultaat was dat blanken als doelwit werden gebruikt en dat uitstapjes tijdens het WE zich steevast richting Botswana moesten begeven. Zoals nu… De radiator van de Landy lekt en moet geseald worden. In Zimbabwe is dit mogelijk mogelijk, maar mogelijks ook niet mogelijk. Iets in de stijl van: Yes, it’s not impossible.

It’s going to be very hot today…but not so much?!, zegt de taxidriver ons als hij ons oppikt bij de garage. Donkere wolken hangen zwaar en laag boven de stad. Warmte en vocht kleven op ons lichaam als we een vistafel bestellen in de shoppingmall. Francistown boomt bij afwezigheid van cash en een te hoge cost of living in Zimbabwe. Vanmorgen stonden de auto’s in eindeloze rijen aan te schuiven bij de tankstations als we Bulawayostad uitreden richting Plumtree Border. Zimmers-met-geld en een te hoog IQ( I Queue) en minder geduld komen hier hun tekorten aanvullen. En gezien er zowat van alles te kort is, worden er aan deze kant van de grens gouden zaakjes gedaan.

Een dag later is de lek in de radiator gedicht, steken er gouden banden onder het roestige chassis, zijn de versleten exemplaren al versjacherd en is er 12L olie uit en in de motor gegoten. Het ding zoemt als van weleer en de carrosserie blinkt als nooit tevoren. De Kalahari lonkt. Sinds enkele jaren zijn er corridors in de oude buffalofence, die vee en wild moet scheiden, en kunnen zebra’s, wildebeesten e.a. terug migreren. Bij het begin van de regens trekken ze weg van de rivieren Chobe, Zambezi en Okavango de uitgestrekte vlaktes van de Kalahari en de Makgadikgadi zoutpannen in. Tegen de stroom in willen we de trek volgen.

Overnachten doen we bij Patricia. Ze zou de Nr1 Detective uit de reeks boekjes kunnen zijn over de vrouwelijke detective die bijna onmogelijk op te lossen zaakjes eenvoudig oplost. Eten doen we in een restaurant aan de Country Club. Het zaakje wordt al 25 gerund door een kloeke Duitse. Barbara heeft de kerstboom al staan. Rood en wit teistert het netvlies. Zelfs de gordijnen! Of hangen die er nog van de vorige jaarwende. Eigenlijk was het de bedoeling gewoon een wandeling te maken richting Barbara’s. No way, zegt Patricia, you don’t wok in the dok! Wat zegt ze nu, vragen we ons af. Ze herhaalt nogmaals hetzelfde en we merken dat het ondertussen donker is geworden en ze niet wil dat we te voet buiten komen. Uiterst gevaarlijke buurt! Ook in VicFalls wandel je beter niet te voet in het donker. De kans dat je op de weg een troep bavianen of een olifant tegenkomt is reëel. TIA!