Didi brengt ons, met een glimlach van oor tot oor, de zoveelste café crème. Een crème van een gast is hij. We horen en zien net een fragmentje uit een nieuwsprogramma waarin BDW vertelt dat hij vermoeid raakt van al dat gekibbel met de Sossen.   In een ander fragment uit een recente Bond-film staan Javier Bardem en Judy Dench, beiden ernstig gewond, tegen mekaar aangeleund en mompelt Bardem met een ijzige fluisterstem: ‘All that fighting and killing is so tiring!’. Vriendin July vertrouwt ons toe dat Zim (afkorting van Zimbabwe) ‘so tiring’ is.  Sommige mensen worden moe van het weer, lange droogtes, veel nat, wind. Andere vinden de gedachte aan een inspanning, de trap moeten oplopen om iets te halen,.. ondraaglijk vermoeiend. De binnenbaan!

Languit lig ik in de zetel en zie het licht van de zon op het herfsttafereel buiten. De kleuren veranderen. De geuren verdwijnen. Het voelt s’ochtends ijzig als ik de fiets opstap om de krant te gaan halen. De Morgen of De Standaard? Op maandag mag het wat meer sport zijn en kies ik voor HLN. Alhoewel! Keignaert heeft zich wat verbrand, wil meer weten  dan de ander, krijgt een stapje voor en doet wel graag iets terug… Vermoeiend moet dat zijn, het leven van een ‘embedded reporter’. Nooit meer vrij, onafhankelijk en objectief! Als dat al bestaat!

Nu Zim en Byo mijn tweede thuisbasis is geworden en niet alles even snel evolueert als verwacht na de machtswissel, gaat de persoonlijke berichtgeving en de perceptie toch altijd wat positiever gekleurd zijn dan de rauwe realiteit ter plaatse is. En zelfs het op vakantie komen naar België en Vlaanderen maakt dat lelijkheid nostalgisch, romantisch en mooi wordt. Niets is wat het is en nog zoveel meer kan het zijn. Kunnen we altijd positief zijn en is negativiteit van het moment.

In de onsterfelijkheidsfilosofie leer je denken en dus leven vanuit een gevoel dat je oneindig lang te gaan hebt…tot de dood erop volgt. Je kunt continu gelukkig zijn tot er iets gebeurt dat je ongelukkig maakt, waarna het geluk weer terugkeert. Voor altijd weggaan tot je terugkeert, is onze denkoefening van de laatste jaren. Telkens weer afscheidnemen alsof we mekaar nooit meer gaan zien is zoveel sterker en voller dan de deur gewoon dichtdoen. Daar ben  ik dan weer een krak in!

Steely Dan vult de ruimte met zeemzoete klanken. De verwarming past zich aan. Winteruur en dalende temperaturen! Niet wij, want Zim lonkt. De jacaranda’s staan in bloei, de geldautomaten zijn leeg, nog steeds… dus weinig nieuws onder de zon.  Vandaar dat Zim vermoeiend is voor lokalen die dag na dag staan aan te schuiven om enkele Bonds cash te krijgen of enkele liters benzine in de tank te pompen. Toch is er telkens weer die lach en de nieuwsgierigheid als we aangesproken worden onderweg. The smile of Africa!