Het is de dag dat Dumoulin tweede wordt in de Tour de France en de zon op zijn hoogst staat in een klein dorpje in Baskenland. We kijken neer op het dorpsplein, geprangd tussen een imposante, oude kerk en een ander historisch gebouw waarin een hotel gevestigd is. Het is een gezellig zootje. Pinxos, cortados en andere Spaanse lekkernijen vullen de tafels onder ons. We zijn het gewend geraakt op de Camino del Norte langs de kust. Met de fiets over hobbelwegeltjes, te steil op en af de wandelaars volgen en vaststellen dat een fiets op dit pad het foute vervoermiddel is. Peregrinos zijn wandelaars. Ze dragen een rugzak, sleuren een kar, vergezellen een ezeltje, hebben blaren op de voeten en komen te laat in de refugios. De regels van de Compostelagenootschap zijn simpel: wie eerst aankomt krijgt een bed en dit zolang de voorraad strekt. Op het bed, meestal in een grote slaapzaal, leg je je rugzak en de schoenen zet je aan het voeteinden. Respect! Als het zaakje vol zit, moet je verderzoeken naar een andere slaapgelegenheid ofwel ergens tussen de struiken overnachten. De échte pelgrim ziet er dan meestal ook ongewassen vuil uit. Ze manken of stappen met moeite de DDK (Dagelijkse Dosis Kilometers). Ze doen het toch maar en we bewonderen het grote aantal jongeren die deze religieus-spiritueel-fysieke tocht ondernemen.  Alhoewel sommigen maar een weekje onderweg zijn, af en toe een paar golven surfend meenemen, een bus of taxi pakken als de regen hen overvalt,…

In de gutsende regen duwen we de fietsen door rivierbeddingen van schelp naar schelp. De Camino is bezaaid met pijlen en tegeltjes bedrukt met StJacobsschelpen. Foutrijden is quasi onmogelijk. Toch verliezen we vaak de weg door een teveel aan aanwijzingen van kaarten, GPS en andere caminoboekjes. Turegrinos noemen de wandelaars ons een beetje honend.  De weg is lang en het doel zijn we alweer vergeten. Toch is het elke dag  aankomen en de volgende opnieuw vertrekken.  Vaak zitten we in stapelbedden aan de rand van een drukke weg, tegenover een benzinestation, een heuse raffinaderij, tussen door Franco gebouwde appartementsblokken. Zo mooi het platteland is, zo lelijk en saai zijn de kleinere steden in dit door de staat decennialang verwaarloosde gebied. Navarra, Cantabria, Asturia, Galicië. In het noorden zijn ze fier en ze doen hun best met de middelen die ze hebben.  Asturië is er het ergst aan toe. Leegstand, armoe en zichtbaar protest tegen de overheid. In Galacië belanden we middenin een onafhankelijkheidsoptocht tijdens de viering van St.Jacob op 25juli. Santiago zelf is mooi en leeft. Een allegaartje van jong en oud, lokaal en vreemd, loopt kriskras door elkaar. Honderden pelgrims schuiven met pijnlijke voeten geduldig de laatste meters aan voor een stempeltje in het boekje en op de bijhorende geloofsbrief. The end, my friend!

”Going fast nowhere!”lezen we op een betonnen restant, hoog op de kliffen voor de kust van Cantabrië. Een schelp afgebeeld als doodskop begeleidt de tekst. Nergens is ergens ver weg in een uithoek van Galicië. Finisterra ligt op de rand van de oceaan en de rotsen liggen er bezaaid met relikten van een zware tocht. We vieren en eten er op de aankomst met wat rest van onze groep. En toen waren ze nog met twee en nog eens twee die de moeite hebben gedaan om met de auto tot hier te rijden en drank en voer aan te sleuren. In groep reizen is hard voor geest, louterend voor de ziel, zalig voor het lichaam. Het is een kuur, die 4 weken vroeg opstaan, vroeg slapen, sober eten en veel drinken en  rusten. Voortdurende konflikten zorgen ervoor dat het vooral mentaal nooit stilvalt. Niet te stillen honger, dorstige hitte, lastige vermoeidheid, natte regen, niet na te komen afspraken en gebrek aan respekt zorgen voor een continue drijfveer voor de één, een voortdurende beperking voor de ander. Niet gemaakt voor het leven in groep, besluit een tweetal hun eigen Camino te rijden. ‘De weg is lang en het doel heiligt de middelen’, moeten ze gedacht hebben, ‘aankomen is de prioriteit.’

Naarmate de kms vorderen fietsen we ons als ervaren Turegrinos, begeleid door een volgwagen, een weg doorheen de religieuze, fysieke en spirituele  ervaringen en uitdagingen van deze onderneming. We slagen met Voldoening. Niet uitmuntend en niet gebuisd, dus échte Belgrims!.