Een klein gezelschap ‘nieuwe vrienden’ verzamelt zich op onze loggia ter gelegenheid van mijn verjaardag. Brian en Lena zijn aanwezig en hebben een boerderij op enige afstand van de stad. Ze kweken inheemse planten en bomen. Toepasselijk krijg ik van hen een Pod Mahogany ofte Lucky Bean Tree. De boom is mij onbekend, zoals het merendeel van de endemische planten hier. En als we iets groens aanschaffen, is het exotisch: appelsien, citroen, palm, … Ze fronsen beiden de wenkbrauwen bij het aanschouwen van mijn laatste aankopen. Ik vraag hen waar ik de peulmahonie het best plant in onze tuin en krijg als vanzelfsprekend een plek toegewezen voor dit minuscule boompje. “En dan kun je die jacaranda erachter omzagen”, voegt Lena er wat lacherig aan toe. Dat die jacaranda meer dan vijftig, misschien wel honderd jaar oud is,  vindt ze een bijkomstigheid!?

Exoten vinden hun plekje wel en als ze de inheemse planten een beetje verdringen, kan dat voor sommigen een doorn in het oog zijn, voor anderen een pijnlijke vaststelling, voor enkelen een natuurlijke gang van zaken. Kijk naar wat er met Europa en ons landje gebeurt.

Bill, de filantroop, geeft me een boek. Albert 1, koning van België, is een verzameling steunbetuigingen in de aanloop naar WO 1 en een verheerlijking van Zijne Hoogheid zelve. Moed en zelfopoffering van een klein landje! Ik sla het boek open en stuit letterlijk op een prent van een gewapende jongen voor het raam van een kapotgeschoten huis. We worden momenteel gebombardeerd met beelden uit Syrië die hetzelfde en nog erger weergeven.

Tish, levensgezellin van Bill, vertelt me dat ze in de jaren zeventig in een toneelstuk speelde met als titel “PARHODESIA”. Het toenmalige Rhodesië onder Ian Smith leefde onder een blank bewind, in een periode dat in de rest van het Afrikaanse continent de landen één na één de onafhankelijkheid uitriepen.  Segregatie was de norm en het stuk was dan ook een aanklacht hiertegen. Een parodie op een zelfverklaard paradijs, dat Rhodesië noemde. Toegegeven, het latere ‘St.Babwe’ (Sinbabwe in het Duits) was ook niet zo heilig als de naam laat vermoeden. Een script van de voorbije dertig jaar tirannie is gebundeld door D.Coltard, maar nog niet verfilmd.

AFRHODESIA zou een mooie, betere naam zijn voor dit ‘ill fated’ landje en zijn bevolking. Het bedwelmende van de bevrijding en de hoop dat iedereen met gelijke kansen kan samenleven is voldoende voor een nieuw begin en een nieuwe naam. Een voorstel wordt ingediend… na de verkiezingen, waarvoor nog altijd geen datum is vastgelegd. Achter de coulissen wordt hard gewerkt en de vooruitzichten zijn veelbelovend. Ondertussen overheerst de opluchting en wordt er vrank en vrij over politiek, verleden en toekomst gepalaverd.

This Flag was een beweging, opgestart in Zimbabwe, om het ongenoegen van de mensen een stem te geven en luidde zo het einde van het Mugabe-tijdperk in. Onze Belgische driekleur is ook pas recentelijk aan een revival toe. De voetbal en de koers, onze nationale trots, zitten daar voor iets tussen. Tot vervelens toe zagen we de Vlaamse Leeuw de renners verbergen die in volle spurt op de aankomst als een hogesnelheidstrein kwamen aangedenderd. Of het nu om een Vlaamse klassieker of de Tour de France ging… iedereen moest het zien. De nationale voetbalploeg torst hoge verwachtingen en is uitgegroeid tot boegbeeld van het Nieuwe België en Onze Vlag, waar verzuring en fijnstof in elkaar vervloeien tot een schat-en zuurstofrijk  Waalderen of Vlamonië.  Niks nieuws! In het boek ter ere van Albert 1 wordt dit reeds voorspeld door burggraaf Bryce. ‘But Belgium has grown to be a truly united nation consolidated by a strong patriotism’, bazelt hij na enkele glazen whisky. Niet echt visionair, deze verheerlijking. Het was toen 1914 en aan de vooravond van één van de bloedigste oorlogen uit de hedendaagse geschiedenis, die zich spijtig genoeg maar blijft herhalen.

Schol en schelvis!