Eén huis in de straat valt op. Het heeft geen omheining, geen drie meter hoge muur met prikkeldraad. De tuin is kaal, zonder gras. De mooi wit en groen geschilderde muren en het Cape Dutch geveltje steken prachtig af tegen de rode aarde. de tuinman watert met een gieter de enkele struiken die de tuin sieren. Een oudroze bougainvillea is de enige plant die woekert en het geheel een bijna surrealistische touch geeft. De eenvoudige ijzeren poort staat open. Ik wandel binnen en stap nieuwsgierig de trap van de veranda op. Er zit een iets oudere vrouw. Ze kijkt me vriendelijk aan en nodigt me uit-hoe kan ze ook anders-om te gaan zitten. Thee en koekjes. Ze vertelt me dat ze uit hun boerderij gezet zijn en nu tijdelijk in de stad zijn komen wonen. Veel keuze hebben ze niet. Dit tafereel speelde zich nu anderhalf jaar geleden af.

Vandaag stap ik terug binnen. Opnieuw ben ik nieuwsgierig. Het nieuwe Zim is aangekondigd en de feestvierende taferelen zijn de wereld rondgegaan. Geen geweld, geen ruit is er gesneuveld of auto beschadigd. De Jacaranda-revolutie, noemen enkelen het hier. Niets is minder waar. Regelingen werden getroffen, een europese vorst waardig, de rangen werden vervolgens gesloten en oude krokodillen werden in de overgangsregering geposteerd. Bang afwachten is het.  De uitgedreven boer zit voor me. Met één oog kijkt hij naar een cricketmatch op het scherm voor de open haard. Thee en koekjes. Plots begint hij een enthousiast betoog over het oude en het nieuwe Zimbabwe. In de jaren negentig vlogen er dagelijks twee vliegtuigen met tulpen richting Schiphol, zegt hij uitgelaten. De produktie was zo groot dat er restricties op de invoer moesten komen. Het land boomde! Tabak, fruit, vlees, ertsen, toerisme,… Nu ziet het er anders uit. Toch wordt dit het Zwitserland van Afrika, zegt hij apetrots. De boeren worden teruggevraagd om de commerciële landbouw weer  op de kaart te zetten en vandaag kondigde de interim-regering aan dat de Indigenisation wordt afgeschaft. 51% van elke bedrijvigheid moest in handen zijn van een etnisch zuivere zimbabweaan. Blank én zimbabweaan, was niet voldoende. Hij wil zijn zonen terug naar hier brengen.

We horen de voorbije week meermaals gelijkaardige verhalen. Een enkele reaktie is ronduit negatief. Teveel ontgoocheling. Teveel traumatische ervaringen en het water aan de lippen. Hoop is verbittering geworden. Zonde! Maar te begrijpen. Zelfs nu er licht aan het einde van de tunnel schijnt, is het dagelijkse leven voor velen een struggle. Reeds meer dan twitig jaar hopen ze op verandering.

Nu dan! Sommige banken spuwen al terug US$ uit de automaat. Spuwen is een beetje overdreven. Druppelen. Het gras is groen en de vroege regens zijn het bewijs dat het goed gaat en het geluk aan hun kant staat. Voor ons is een beetje zon al voldoende om een leuke dag te beginnen. Hier is een druppel regen als een omen. Een voorteken dat er betere tijden zitten aan te komen. Will, een overjaarse hippie die hier in de jaren negentig als leraar werkte en op een prachtig stuk land woont dat uitkijkt op de Hillside Dams, vertelt me net dat er de nacht na de coup een zware storm passeerde. Als hij de volgende morgen opstaat, schijnt de zon en is alles vredig rustig.

Spellingsregels!l Leestekens? Ik heb er een hekel aan. Toen we in de jaren zeventig als huistaak een vertaling van een zin van Cicero mee naar huis kregen, was het een heel WE puzzelen, knippen en plakken. Twintig lijnen onderbroken door leestekens, op zoek gaan naar onderwerp, lijdend voorwerp,… Als dan enkele dagen later de vertalingen klassikaal werden voorgelezen, kregen we totaal verschillende verhalen te horen. Hilarisch, soms beschamend als het jouwe werd voorgelezen met een toon van ‘wat heeft die ervan gemaakt’ en je dan de échte vertaling te horen kreeg. Geef mij dan maar Afrikaans. Je schrijft wat je zegt en je zegt wat je ziet. ‘Sarah se gat’ ziet er uit als een platte duin, weten we ondertussen. Het is geen omweg waard.

Deze regio in zuidelijk Afrika is misschien wel een détour waard!