Oktober in Byo.

Gewild of niet, welkom of niet, we hebben een heimatloze meegenomen. Hij vergezelt ons reeds enkele weken en, alles in beschouwing genomen, is hij geen storend element in onze kleine optrek-op-wielen. Het is dan ook moeilijk afscheid nemen als onze wegen scheiden.

Afscheidnemen is altijd dubbel. Je laat iets achter, neemt wat mee en krijgt nog wel wat extra. We raken het gewend, dat heen en weer pendelen tussen twee werelden. Het ene leventje is heel vertrouwd en verwelkomt ons met open armen. De andere wereld daagt uit, is onbekend en vaak onzeker.

Drie maanden zijn verstreken. Manfred pikt ons op aan de luchthaven van Windhoek. Zijn auto wordt volgeladen met zakken. Onze bestemming heeft zowat alles tekort wat een hart kan wensen. Behalve lieve mensen, leuk weer en mooie vergezichten, is er een tekort aan geld, produkten en middelen. Kreatief zijn en mindful omgaan met wat op je weg komt, wordt de regel.

Manfred had ons reeds verteld dat hij een hertejager is en, als het moet, bij overlast dus, zijn geweer bovenhaalt om de refugee uit onze wagen manu militari te verwijderen of zelfs gewoon koud te maken. We hadden geen tijd om alle toestanden met vluchtelingen en wat dat politiek veroorzaakt, uitgebreid te gaan uitleggen. Meningen kunnen verschillen. Nu vertelt hij ons doodleuk dat hij de indringer drie maanden gedoogd heeft en dan plots de ernst van de zaak inzag en hem met drastische middelen de hoek heeft omgeholpen.  Ook nu hebben we geen tijd noch de goesting om hier veel woorden aan te verspillen. Het is al laat en donker. Bovendien staat de auto gewassen en rijklaar klaar en is het nog ruim een half uur voor we op de camping aankomen. Rijden in het donker is het laatste wat je in Afrika en nog minder in afrikaanse steden wil doen. Snel betalen we Manfred. We bedanken hem voor de zorg en zeggen “Auf Wiedersehn” en misschien tot nooit meer.

In het donker klappen we de tent open. Het is een geordend ritueel dat ondertussen al ruim honderd keer is gevolgd. 10 minuten duurt het en ons bedje is gemaakt. Één hoog en droog. Bij het uitpakken  van de bedding merken we her en der verspreid kruimeltjes, papiersnippertjes, plastiekrestjes. S’morgens nemen we de echte omvang van de ravage op, aangericht door onze kleine indringer.

Een thuisloze wordt een indringer als hij voor schade en overlast zorgt. Ongewenst wordt hij en voortvluchtig. Wij willen hem de deur uit. Drie maanden  geleden lieten we de poort van ons paradijs vol lekkers openstaan. Alsof we hem wilden duidelijk maken dat hij snel terug naar de Kalahari moest rennen. 500km is ver maar niet onoverkomelijk. Het rijdt hier vol gehuurde fourwheeldrives die een klein wezentje ongeweten een liftje kunnen geven. Dus je  hebt de keuze: vrijheid of geschoten worden door de Deerhunter. Uiteindelijk wordt het de dood door vergiftiging. Manfred had nl. besloten zijn jachtgeweren te verkopen. Zijn vizier stond niet meer scherp. De handen trilden teveel als de adrenaline omhoogschoot bij het zien van een fiere kudu of elegante springbok.

Met de stofzuiger zuigen we op wat rest van zijn overlevingstocht in de auto. Muizenstront allover! Hoe is hij in godsnaam aan water geraakt. Het mag dan nog een Kalaharimuis zijn, de houten lepel, plastiekpotjes, de binnenbekleding van de auto,… bevatten weinig vocht. Toch overleefde deze kwikke knager. Uiteindelijk vinden we hem naast het op kaasblokjes lijkende gif. Dood!

Moraal van het verhaal: verzorg je indringers, zoniet schakelen ze in overlevingsmodus en is schade mogelijk of zelfs onvermijdelijk.