“Bier her!bier her! Oder ich falle um, jochei!”, gonst door mijn hoofd en rolt over mijn tong als ik de perfect geasfalteerde wegen en de rechtlijnig omheinde domeinen zie passeren. Grundlichkeit is de maatstaf en bier de calmant. Hier wordt meer Afrikaans gesproken dan in Zuid Afrika en mensen schijnen hier niet te wonen. Het voelt onwerkelijk aan en dat is het ook. De mentaliteit doet denken aan de jaren tachtig in Zimbabwe en de omgang met de lokalen ruikt naar segregatie. Verder voelt een Europese toerist zich hier thuis en rijdt hij in witte, gehuurde Hiluxen van hot naar her, kilometersmalend van de ene touristtrap naar de andere. Dus dat deden we dan ook maar eens. We zijn in Namibië aanbeland. Hier woont eigenlijk vrijwel niemand per vierkante meter, zijn er alleen koeien achter metershoge omheiningen en spreekt men Duits en Afrikaans. We stoken een vuurtje van koeievlaaien en eten bratwurst als ontbijt.  Het noorden, aan de grens met Angola is wel bevolkt en Himba’s, Herrero’s en San zitten er aan restaurants en supermarkten te wachten op fototrekkende toeristen. Net de grens gepasseerd in Ruacana zaten we rustig in een lokaal barretje te ontbijten toen een man ons een vrouw voorstelde. We kwamen net uit Himbaland en Namibe aan de andere kant van de grens en hadden al heel wat moois gezien zonder er moeten voor te betalen. “Zij is Himba en kan haar kleren uittrekken als je foto’s wil trekken”, vertelt hij ons overtuigend. Een andere keer misschien.

Hotsebotsend over eindeloze wasbordzandpaden rijden we ons gek naar Sossusvlei en de  ondertussen overleden bakker Moose in Solitaire. We gaan er appeltaart eten en duin 45 beklimmen bij zonsop-en ondergang. Het is dan ook nog eens volle maan en als toemaatje is ze dan nog een stukje verduisterd. Een kers op onze appeltaart! s’Morgens om kwart voor vijf staat er een file voor het hek naar de 60km lange asfalt die speciaal is aangelegd om de duin en de vlei op tijd te bereiken. Hijgend en hoestend wordt door het zand geploeterd om bovenaan op een hoogte van 170m de foto van je leven te maken en dan versteven van de kou de afdaling te beginnen en terug filewaarts naar de bakkerij te rijden om er de Apfelstrüdel en een warme bak koffie naar binnen te werken. Vandaag willen we nog terug in Windhoek arriveren en de Hogespreetpas is zo steil dat we even twijfelen of dat wel gaat lukken. In eerste versnelling kruipen we de helling op niet wetend of we er wel terug af zullen geraken.  Windhoek is de beloning, waar de Kirche en de gekuiste Strassen een normaal mens gelukkig maken. De foto’s zijn het bewijs!