Hilarisch en bijna even legendarisch  zijn de verhalen over de vooruitgang van de achteruitgang! Het is trouwens, onder andere, mijn favoriete onderwerp. De pot is een plek waar nagedacht wordt of waar je gewoon de gedachten hun loop laat gaan. Een plek waar rust heerst en gemediteerd wordt. Voor sommigen  is het een toevluchtsoord, weg van mensen en drukte. Vooruit achteruit!

Een chemisch toilet siert onze achterbak. Vanaf het begin was het een doorn in het oog. Het nam teveel plaats in en was ronduit lelijk daar vanachter in onze stijlvolle Landcruiser. De schrik voor insekten, slangen en katachtigen die we op onze weg doorheen Afrika evt zouden kunnen tegenkomen, gaf de doorslag. En hygiëne. Met ebola, cholera en typhus op onze weg zou dat geen overbodige luxe mogen zijn. Twee jaar rijden we ondertussen met dat misbaksel rond en in al die tijd werd het welgeteld en exact tweemaal gebruikt. De eerste maal voor een korte plas uit ongemak en gemakzucht. De tweede keer werd het gebruikt voor een iets langere ontlasting terwijl we omsingeld waren door een kudde olifanten en al een twintigtal uren geen toiletbezoek meer hadden gedaan.

De pot op met die pot! En na twee dagen wroeten en schroeven losdraaien krijgen we eindelijk zicht op de zaak en waar het echt om te doen is. Nog enkele bouten en het onding kan een andere bezitter tegemoet. Zonder succes tot nu toe, want een chemisch toilet vraagt een aparte aanpak en is niet zomaar een plank-met-een-gat-in boven een put. Hier doen mestkevers en andere insekten het opkuiswerk. Chemische verteerders en verwerkers van menselijke uitwerpselen zijn hier zelfs in de betere winkel niet te vinden. Dollars worden schaars en de lokale paralelle munt is stilaan in waarde aan’t dalen. Dat belooft niks goed met het vooruitzicht op de volgende verkiezingen binnen een jaar. De pot op, zou je verwachten. Na zoveel onrecht, zakkenvullerij, discriminatie,… verwacht je wat reaktie. Niks daarvan is in het straatbeeld te merken. De gewone mens is al blij als hij op het einde van de dag een volle pot sadza op tafel krijgt.

De eindjes aan mekaar knopen is hier een zelfgeleerde vaardigheid. Vriendelijkheid, geduld en respekt lijken vanzelfsprekend. In onze maatschappij zou het ouwbollig overkomen, maar hier is dat normaal. Onderhandelen  doe je gaandeweg minder. Het onderste uit de kan halen als je ditjes of datjes koopt, voelt ongemakkelijk. Zoals Martin gisteren, die na het plaatsen van de voorste schijfremmen, heel redelijk de opmerking maakte dat ze, om de zaak draaiende te houden, geen kortingen geven voor cash betalingen en zeker geen zwarte koers hanteren. Langs de kant van de weg duiken ze onderhand op, de geldwisselaars. 1.05 tot 1.07 voor de dollar. Er zijn geruchten dat de feitelijke waarde nu al schommelt rond de andehalve lokale bond voor de dollar. Momenteel steunen we dan maar de lokale economie  en trachten we zoveel mogelijk eigen produkten te kopen. Zolang de voorraad strekt!