La bicicleta de Ghislain Lambert vormt de achtergrond van een klein zaaltje in hartje Spaanse Pyreneëen. De hele bevolking van dit bijna leeggelopen dorp in het middengebergte vermaakt zich met de in het spaans gedubde fratsen van Poelvoorde en de clichés van het wielrennen. We verstaan er niks van, maar genieten van de mooie beelden. Het kader is uniek. We zijn hier om in het geheim te trainen voor de jaarlijkse editie van de Grote Prijs Dirk Claessens 2017. 

We organiseren voor de zoveelste keer -en nog niet de laatste-de GPDC.  De meest memorabele editie was de eerste. Dirk, oprichter en voordien ook deelnemer, stuurde voor het laatst het zootje ongeregeld op de fiets en ontregelde als geen ander de boel als de voorspelbaarheid te groot werd.  De eersten kunnen de laatsten zijn…of ook niet!

Dit is ondertussen acht jaar geleden en de geest van ons aller vriend en weldoener lijkt terug in de fles verdwenen. Nooit zoveel voorspelbaarheid en kontrole meegemaakt. De truitjes worden het liefst over dezelfde, nauwelijks bezwete lijven getrokken. Wie maakt hier de borst nog eens nat!?

Van heinde en verre komen de deelnemers traditioneel afgezakt naar dit jaarlijkse evenement in de Ardennen. De winter zit erop. 20.000km op de fiets is een goede tot zeer goede voorbereiding. Gestreden wordt er om de Bergprijs, de Wisseltrui, de Wanneman, Wannebe Nr.1, Wannetijd, Wannelux, Gouwe Ouwe,…

De Côte de Wanne is ondertussen van het parcours verwijderd en Coo doet gewillig dienst als aankomst-en vertrekplaats. Voor de watervallen moet je daar al lang niet meer naartoe. De Redoute wankelt wegens te steil en de Oudjes mogen andere wegen berijden. Stampen en lopen op de pedalen of een ideologische strijd om de winst van een stuk vod, lijken tot het verleden te behoren. Ook hier heerst de sterkste, de slimste en is het een survival of the fittest. Bergen zijn om af te bollen, de haren strak achteruit, de pedalen als steun voor dikke benen. Het plat is om uit de wind te zitten, verstopt achter dikke vrienden. Koersen is zoals kaarten: de tafel plakt!

Den Dirk is van ’53 en kijkt met plezier naar het zootje dat zich daarbeneden in zijn gunst wil fietsen. Elke editie van zijn Grote Prijs schrikt hij zich een bult van zoveel overgave, intrige en goesting. Teveel is nog niet genoeg! Als de laatste met een zoete lach en zure benen over de meet fietst en onmiddellijk een discussie aangaat met de eerste over het wat en hoe van deze of gene move ergens rond kilometer 77, zal Dirk met voldoening een dikke sigaar aansteken en een witte wolk aan het firmament blazen. Tomorrow another day!