The Dutch hebben een probleem met de Landrover. Het vehikel dient met respekt behandeld want het heeft hen van Nederland tot hier gebracht en heeft nog wel wat over op de teller. Dat dit niet zonder de regelmatige herstellingen aan servo (stuurbekrachtiging), turbo en assen kan, is triviaal.  We staan bij Aldo. Ergens verstopt in de bush een aantal km buiten Byo leeft hij in een garage, annex atelier, annex schroothoop, annex woonst, annex patattenveld. In Afrika wint de natuur altijd. In geen tijd overgroeit je hebben en houden met lianen, vreemdsoortige planten en bomen en anderssoortig groen. Dat is wat we constateren als we het erf van deze italiaanse garagist oprijden. Onze, Kars en ik, vier ogen scannen instinctief de omgeving af op zoek naar een gelijkaardige fourwheeldrive. Het ex. dat we even later ontdekken, overgroeid net als de hele omgeving, wordt als kippenhok gebruikt en geeft het beetje vertrouwen dat nog restte een nog grotere deuk.

Aldo werd ons aangepraat als dé  Landrovermecanicien! Hij vertelt droogjes dat het in zijn tuin wemelt van de vogeltjes, bijtjes en vlinders. We spotten een wevervogeltje op een tak. Het dier is net één of andere paringsdans aan’t performen en dit werkt duidelijk aanstekelijk op de gemoedsgesteltenis en staat van paraatheid van de eigenaar van dit surrealistische landgoed. Hij vertelt ons plots enthousiast dat er verschillende soorten weavers zijn. De mannen bouwen de nestjes, de vrouwtjes leggen de eitjes en samen verzorgen ze  de opvoeding van de kuikens. Éénvoudig, zo lijkt het.  Één soort gooit echter het nestje slordig en warrig aan een tak. Het vrouwtje wringt zich een toegang en begint eitjes te leggen. In no time! Een andere soort daarentegen bouwt het nest heel traag en zorgvuldig. Als het huisje af is wordt het gekeurd door het vrouwtje en indien het voldoet, begint het haar eitjes te leggen. Aldo zag ooit een mannetjesweaver tot tienmaal toe een nest vlechten en weer afbreken. De voorlaatste keer werd het  mannetje zó kwaad dat het wild om zich heen begon te fladderen, kwaad en luid begon te kwetteren en uiteindelijk woest het quasi perfekte nest vernielde. Tóch begon hij opnieuw en eindelijk fwiette het vrouwtje tevreden. Ze legde even later wrschnlk het grootste, gladste en best gevormde ei van de hele wevervogelkolonie. Sala N’Golo! Nothing comes easy!

In Dolisie(Republiek Congo) logeerden we enkele maanden terug bij een zwitserse pater. Hij kocht vijftien jaar eerder een oud fabrieksterrein met gebouwen en startte er een projekt voor foutgelopen jongeren. Een soort tweedekansonderwijs. Onder professionele begeleiding worden ze opgeleid tot garagist, schrijnwerker, loodgieter, kok, kippenkweker, ITer,… Wij slapen naast het kippenhok en krijgen een ontbijt met versgekookte eitjes recht uit het nest. Het project draagt de naam Sala N’Golo. Het geeft aan dat er wat inspanning moet gedaan worden om iets te bereiken. Niks komt vanzelf en alleen de zon gaat voor niets op. Én het werkt! Nu al 15j studeren jongeren af, beginnen te werken, bouwen een nestje en als dat goedgekeurd wordt, komen de kindjes….

Aldo is de perfecte mecanicien, woont in een slordig nest, maar weet verdomd goed hoe een auto-met-een-hoek-af dient hersteld. Hier komen wij de volgende keer opnieuw ons eitje leggen. Blijgemutst rijden we hotsebotsend als twee vrienden, Kars in zijn Landrover en ik in mij Landcruiser, terug naar Byo. De vrouwtjes zijn tevreden en so do we.

En als we dan toch iets wensen voor het nieuwe jaar….Leve de geordende chaos en het fragiele evenwicht! Proost! Geef mij maar een pinteke, Kars!