Berthold zit tegenover mij in Middy’s, zowat het populairste koffiebarretje in Centrum Byo. Hij spreekt Duits, maar ons gesprek verloopt gemakkelijkheidshalve in het Engels. Naast het Shona en het Ndebele is Engels de officiële taal in het land.

Berthold vertelt me dat hier cashgeld in handen krijgen een serieus probleem is. Dat wisten we eigenlijk al. We krijgen met moeite $100 uit de muur. Tweemaal worden er transactiekosten aangerekend! Hij vertelt dat hij een aantal briefjes in een plastiekzakje in de kelder verstopt houdt. Voor noodgevallen! Een dag of twee terug daalt hij de trappen af om eens te checken hoeveel hij nog overheeft. Net beneden trapt hij ergens op. Hij kijkt en raapt en gaapt. Een pakje oude tabak ligt onder zijn voeten. Hij grabbelt het van de grond en merkt al direkt dat eraan geknabbeld is. Ratten of muizen hebben zich tegoed gedaan aan menselijke geuren en restanten op zijn 10 vijftigdollarnotes.

Rijden doen we richting Hwange NP. Het is het grootste wildpark in Zim. Met een oppervlakte van 14.600 vierkante km is het half de grootte van ons kleine België en alleen bevolkt door dieren. Wilde dieren! We gaan olifanten tellen. Zal niet zo ingewikkeld zijn. We werden daarvoor uitgenodigd door niemand minder dan Gail Omyot. Omyot wie, denk je? Ze is de Jane Goodall of de Dian Fossey van de olifanten. Haar hele leven heeft ze zich ingezet voor de bescherming ervan. Ze ging naar de topvergaderingen van Cites in Tokyo. Ze werd uitgemaakt en bestookt voor het verdedigen van de Culling (het gecontroleerd slachten). Nu ziet ze vooral dat er te weinig ruimte overblijft en dat de mens steeds verder oprukt. Zimbabwe en Zambia zijn uniek, vertelt ze vol vuur, en als er transfrontier parks komen, krijgen de dieren terug meer doorgang en kunnen ze vrijer migreren. Benieuwd wat er te tellen valt en of we naast de olifanten ook nog wat anders te zien of te horen krijgen.

We staan nog maar net aan de Dopi Pan, de ons door de Wildlife Society toegewezen telplaats, als er een pickup op ons komt toegereden. Serge stelt zich voor als een researcher die onderzoek doet op het gedrag van zebra’s. Hij vraagt beleefd of hij naast ons mag komen staan in de wildernis en zijn materiaal mag opstellen. Geen probleem voor ons. Toch vragen we, nieuwsgierig als we zijn, wat zijn onderzoek nu eigenlijk écht inhoudt. “I research ze behaviour of ze zebra with ze ring of ze lion”, maakt hij ons duidelijk in de hoop dat we heel enthousiast gaan reageren op zijn studie. En wat is dan die ring van de leeuw?, vragen we hem nogmaals. “Zis is ze roaring of ze lion and ze reaction of ze zebra!” Oh, dat is wat anders. Hij is benieuwd hoe zebra’s reageren op het brullen van een leeuw en wil dat wetenschappelijk vastleggen. Die biologen toch!

Zoveel fantasie en maar projecten voorstellen aan instanties. Wedden dat Europa deze drie maanden durende studie financiert!? We bedanken vriendelijk en vragen hem zijn studie ergens anders uit te voeren want wij gaan wel échte dieren tellen. Even wil ik hem nog voorstellen om de wereldberoemde en tijdloze “Chu, chu, chu” uit zijn boxen te laten galmen om dan de reactie daarop te bestuderen. Ik heb me al lange tijd afgevraagd of Karen Blixen in Out of Africa wel echt al dat wild wegjaagt met die paar uitlatingen. Misschien was het toch maar film en in mekaar gezet. Onderzoek hierop is nodig en belangrijker dan zich af te vragen wat een zebra doet als een leeuw bruult. Zelfs een klein kind weet dat!