Vanmorgen stap ik het mooie stadhuis van Bulawayo, Byo voor de vrienden, binnen om mijn bijdrage te leveren aan het onderhoud van waters en wegen, de afvalophaling en ononderbroken electriciteitstoevoer. TIA betekent dat dit niet evident is in Afrika. De rekeningen zelf worden door de postman gewoon in de brievenbus gestopt, die in de muur ingebouwd zit aan de verkeerde straat. Zelf gezocht als je wil dat alles en iedereen langs achter binnenkomt. Nu de voorkant. Het is maandagmorgen. Ik zie een rij wachtenden. Ik vraag de security of ik gewoon achter hen moet aanschuiven en of ik dan tegen het middageten terug thuisraak. Neen, zegt hij vriendelijk, jij schuift daar aan bij die korte rij! Binnen een kwartiertje heb je het hele zaakje afgehandeld! Ook goed of zelfs nog beter, vind ik dat. Aanschuivend wordt er wel eens gekeuveld. De politieke en economische toestand wordt er met het nodige sarcasme doorgesleurd. Waar niet?!

Plots duikt de security achter mij op en spreekt hij een dame aan die kennelijk in de verkeerde rij staat. Luidkeels dient ze hem van antwoord en maakt duidelijk dat ze niet nog een paar uur langer wil aanschuiven. Bovendien is het voor haar bejaarde moeder dat ze die betalingen komt doen. Ze zouden moeten blij zijn dat dat überhaupt gebeurt!, voegt ze er in een vlot Engels accent en met een afgestreken gezicht  aan toe.

Ze woont eigenlijk in GB en komt hier af en toe om zorg te dragen voor haar big old mama. Die had hier trouwens wél mogen aanschuiven, want dit is “the old citizens queue”! Wat?! De rij voor de oude van dagen. Het is zover! Of is het werkelijk zover? Ik  overweeg even om in de andere rij een paar uur aan te gaan schuiven en zo te bewijzen dat men onderscheid in rijen maakt op basis van  fysical fitness, getest in een daarvoor bestemd lab, en niet zomaar lukraak op leeftijd. Ijdelheid versus gemak. Wat overheerst is ongeduld en ervanaf willen zijn. Dus, na wat gekeuvel en uiteraard de betaling van water en taksen, sta ik een half uurtje later terug op straat.

België heeft geen ambassade hier. Die is gevestigd in Johannesburg, hier zo’n 800km vandaan. In de hoofdstad Harare, 500km noordelijker, is er wel een consulaat dat onze belangen behartigt. Als we melden dat we in het land zijn, we doen dat op hun vraag in het Engels want onze ambassadeurs en consuls zijn, op een enkele uitzondering na, franstalig, krijgen we als antwoord dat His Royal Consulness heel september op verlof is in De Panne en dat we ons voor dringende zaken moeten richten tot onze vertegenwoordiging in Joburg. Gezien de wankele toestand waarin het land zich politiek en economisch bevindt, moeten we wel enkele voorzorgen nemen: zet de auto volgetankt klaar, zorg voor voldoende drinkbaar water in huis en zet de generator startensklaar  in geval van water- of stroomonderbrekingen. Dat eerste kan geen probleem zijn want we vullen de volledige 240L diesel in het minder taksen heffende Botswana. 5L flessen drinkbaar water staan er altijd op voorraad. De ontsmetting van het leidingwater is niet 100% betrouwbaar en dus drinken  we er niet van. De generator tenslotte ligt in stukken onder het afdak. Gelukkig hebben er zich de laatste maanden geen power cuts meer voorgedaan. In noodsituaties hebben we de Petzls en kampeerlampjes allerhande van onderweg en sterrenkijken met kaarslicht is interessanter en nog romantisch ook.