Het is droog, kurkdroog in Zuidelijk Afrika. De winter kruipt naar zijn einde en de natuur snakt naar water. Onderweg van Pretoria naar hier doorkruisen we het ene wildpark na het andere. We mijden de hoofdwegen. Niet omwille van het verkeer, maar roadblocks en drukke grensposten hebben we genoeg gehad het voorbije jaar. Geen groen, wel goudgeel is de flora in dit seizoen. Bladeren vallen van de bomen. Gras en ander onkruid trekt zich terug onder de grond. Buiten kikkers en een verloren gekropen krokodil zoekt het wild bovengronds datgene wat nog rest aan vegetatie en vocht. Massaal trekken de dieren richting waterplassen. Een plezier voor het oog. Nooit zoveel olifanten zien passeren langs de tent en het getrompetter en diepe gerommel tijdens de nacht aanhoord, hoog in ons arendsnest. Het gepling van de vleermuizen in de bomen, de aanstekelijke, gekke lach van de hyana’s in de verte en het gebruul van de leeuwen na een nachtelijke kill. Zalig wakkerliggen is het in deze oorverdovende wildernis. De meeste lodges en campsites leggen een waterplas aan en vullen deze met een pomp. Elephant Sands haalt het water 35km verder uit de grond en voert het met pijpleidingen tot aan deze brakke waterplek. We slapen in de open savanne of semi-woestijn aan de rand van de Makgadakgadi en Kalahari. De zichten zijn fenomenaal. Niet moeilijk want elke boom of struik hoger dan drie meter wordt door deze mastodonten omvergelopen of met hun handige slurf en sterke Elphenbeinen neergehaald. We kijken uit over een geruïneerde vlakte. Het lijkt alsof er net een orkaan is gepasseerd of in een ver verleden een tsunami is overgespoeld. Botswana heeft de jacht verboden in tegenstelling tot de buurlanden, waar professioneel hunten nog een erkend beroep is. De paar bomen die in dit barre, lege land staan of beter stonden, zijn in olifanten veranderd. Overal zie je ze. Een overdosis dikhuid overvalt de naar biodiversiteit verlangende safari-toerist. Waar is de giraffe? Geen hoge bomen hier! De luipaard jaagt s’nachts en legt zijn prooi te versterven hoog in een boom, zodat leeuwen en aaseters elders moeten gaan zoeken. Niet te zien!

Het meest hallucinante beeld krijg je als je de grenspost tussen Botswana, Zimbabwe en Zambia nadert. Zwaarbeladen trucks staan er dagenlang kilometersver voor de grens aan te schuiven. Aan de kant van de weg staat af en toe een bord met de verwittiging dat er wilde dieren rondlopen. Beware! Wild animals on the road. Tussen de picknickende truckers lopen de olifanten als op een doodgewone zondag over straat te paraderen van de ene grenspost naar de andere. De wildparken zijn sinds kort transfrontier en dus mag wild legaal de oversteek maken. Op dit drielandenpunt betekent dit een drukte van jewelste. Even verder heb je dan nog de Caprivistrip in Namibië en de grens met Angola! Overlast en ongemak als je wat appelsienen of ijskasten de grens wil overkrijgen.

Diversiteit heerst er overigens wel in onze keuken. Sinds heel kort wordt de melk koel gehouden in een Zuid Afrikaanse ijskast, koken we op een Zimbabweaans gasfornuis, maken we smoothies met een Chinese blender en reinigen we onze Japanse auto met een Russische stofzuiger. De kaas in de ZAfrikaanse ijskast is Deens, net als de boter. Ik draag Spaanse espadrilles om naar de Franse film te gaan kijken en raak er aan de praat met een Belgisch-Libanees koppel. Een Joodse vriend kwam me gisteren uitgebreid vertellen dat het leven op aarde kort is en dat de onsterfelijkheid zeik van boeremie is! Slik! Straks krijg ik Elephantiasis aan mijn Vlaamse kloten en zit die  Marokkaanse kakzak voor het eerst als gegoten.