Tijd voor een test van schedel en vliezen rond de hersenkwabben en de next level training voor het verbreden van het zichtveld want dat mag nog wel wat beter. Stijgen naar tienduizend meter, de trommelvliezen voelen ploffen en klaren, luchtzakken, gekneld rechtopzitten in een door O’Leary gecreëerde lowbudget vliegende worst,… We vliegen in het ijle luchtruim en dalen even na het opstijgen weer neer in het lege noorden van Spanje.

“Als de stilte oorverdovend wordt en je hoofd staat op een kier…zeg ik : Dit is mijn huis!”(De Mens).  We verblijven momenteel, op uitnodiging, in een huisje aan de rand van een  bergdorp. Tweehonderd zielen en een veelvoud aan makke schapen bevolken deze heuvel. Gieren cirkelen boven de kuddes aangetrokken door de geur van zwakte, ziekte en dood. Het dorp loopt vol telkens wanneer Jesus in een glazen sarcofaag door de straten wordt gedragen. Dat is op het einde van de Semana Sancta  en tijdens de grote vakantie als de kroostrijke gezinnen naar hun vroegere heimat afzakken. Ons tijdelijk verblijf lijkt zo uit de sixties weggeplukt en  heeft bovendien een fenomenaal zicht op de omliggende bergen en de daken. Vier verdiepingen lager stap je buiten middenop de Plaza Mayor en het leven zoals het is op dit leeglopende (platte)land. Uniek en tijdloos!

Aparte ervaring toch, hier aankomen gisteren. Het hele dorp kent je van ver of dichtbij. Ze weten bovendien alles van mekaar en van de toevallige passant. Dus ook dat ik een ingreep achter de rug heb. Allemaal kijken ze me aan alsof ik net uit de doden ben  opgestaan! Misschien zijn ze of fout geïnformeerd of weten ze meer dan ik. Hoe en wat het ook zij, het is telkens een fijn thuiskomen in dit naar varkens en schapen stinkende stukje Aragon. Geen gezeik over drijfmest en rottende karkassen. De natuur en de vale gier (gyps fulvus fulvus) krijgen  hier voorlopig nog de tijd om alles op te kuisen. Sommige dorpen verwelkomen je met een bord “Inhabitado”.

De bakermat van Opus Dei ligt om de hoek in Torreciudad en de Pyreneëen vormen een veilige buffer met het geterroriseerde Frankrijk. Geen beter oord om even op adem te komen en het zenuwstelsel te healen in aanloop naar de terugkeer richting Bulawayo en het Verre Zuiden. De vlucht ernaartoe neemt algauw een volledige dag in beslag. Het leven in het idyllische Byo speelt zich eveneens af op grote hoogte  in kurkdroge, ijle lucht en het baadt in  een constant fel licht. Geen wolkje aan de lucht. Idealer kan bijna niet, maar toch is het een test voor hoofd, ogen, lijf en leden na  een veel te lange inactiviteit.

De weg terug ligt bezaaid met hindernissen en is niet gepland. Er bestaat ook niet zoiets als een handleiding om je er veilig doorheen te loodsen. Zoek het maar uit! En geduld?!  De overlandtrip doorheen Afrika is onverwacht een ideale voorbereiding geweest. Een jaar lang cruisen, onthaasten, geduldig wachten op officials allerhande, vertrouwen en geloof hebben. Dezelfde vaardigheden voor een reis in je veranderde status zijn onontbeerlijk. Tomorrow another day. Geloof en geduld.  Veel lieve mensen en engelbewaarders loodsen je over de hindernissen. Ook hier is de weg het doel.         El Camino.