Wat als? Nog nooit zoveel stilgestaan bij dat wat nog niet is en misschien wel tot de mogelijkheden behoort. In het huidige sedentaire bestaan dat zich nog teveel in lig of halflig voltooit, is het leven on the road een verre herinnering geworden. Nooit zoveel stilgestaan bij het aardse bestaan en met verdriet vooruitgekeken naar dat wat misschien niet meer komt. En de aftakeling die er mogelijk veel vroeger gaat zijn dan verhoopt. Gans mijn professionele carrière verdiende ik mijn brood met het verspreiden van de positieve gedachte. De logica respecterend dat als je het niet weet, er beter positief kan over gedacht worden. Het is een simpele kwestie van geen onnodige energie te verspillen aan het negatieve, het ondermijnende gevoel van pijn en verdriet voor iets dat niet is, niet onnodig een plaats geven.

Leven  in een virtuele realiteit én met een filter die het slechte tegenhoudt! Het lijkt een automatisme geworden. Jarenlang zat ik opgesloten in een kamertje van twee op drie, gemiddeld tien uur per dag. Gedachten zwerven in stilte en rust, ideeën hebben ruimte om te ontpoppen, te kiemen. Zalig bestaan!                                                                                 “Confieso que he vivido!”, oneliner van de dichter Pablo Neruda. De laatste verontschuldiging voor een vol leven dat naar zijn aardse einde loopt of schuifelt. Bittere Bloemen van Jeroen Brouwers is ook zo’n beschrijving van iemand die op zijn laatste beentjes loopt met een geest van een stoute puber. Hilarisch en bijwijlen cynisch relaas over een  chaotisch einde van een vol leven dat niet meer voldoet aan de eigen waarden en verlangens.

“The best is yet to come”,  is nog zo’n leuke intro en meestal gebruikt voor verjaardagswenskaartjes van vijftigplussers of toch minstens iemand waarvan verondersteld wordt dat hij al over de helft is. Gezien  de status presens misschien een beetje ridicuul. Hopelijk staat er gewoon nog wat aan te komen!                                                   Vooruit achteruit! Dit heeft een beetje van beide. Met volle moed de aftakeling tegemoetgaan.

Als de wanhoop groot is (en dat is het af en toe wel), is de redding nabij ( daar zou ik wel willen voor tekenen). Gered worden, als bij wonder, uit dit onzekere bestaan in een grijze zone waarvan de perimeters niet bepaald zijn. Verschillende keren ben ik langs Lourdes gepasseerd, gefascineerd door en uit curiositeit voor dit onophoudelijke spektakel. Het lijden als commercie. Bestaat er zoiets als de mogelijkheid van. Overtuigd een dikke kaars kopen, jezelf dopen in het Heilige Water van Maria de Onbevlekte?! Never know en als de emotie het van het brein haalt en angst en wanhoop het bestaan van de Ziel openbaren, je het Grote Licht laten zien. In die toestand is een homo sapiens sapiens tot alles in staat. Zichzelf opblazen lijkt dan zelfs een koud kunstje. Tenzij natuurlijk de angst voor de dood een obstakel wordt in die laatste momenten en de twijfel toeslaat.

Vanmorgen voor het eerst in tien jaar de woensdagmarkt in de Oude God bezocht. Het leven zit vol verrassingen! Het was een echte ontdekkingstocht tussen vis en groenten, klederen en andere waren. De groenteboerin geeft er na dertig jaar de brui aan. Teveel regeltjes en controles maken haar bedrijvigheid niet meer plezant. Het gesprek komt pas goed op gang als ik haar de vraag stel of er nog zo van die echte dikke, vormeloze vleestomaten bestaan. Karbonkels, roept ze enthousiast uit, zijn niet meer in de handel omdat ze niet de juiste afmetingen hebben en onze bio-boontjes worden op de veiling in Katelijne gewoon bij de andere gegooid. Europa, vult haar man honend toe, ze doen maar wat en maken onze business kapot. De Brexit is nog niet goed verteerd en Byelgium krijgt hier al voet aan de grond. Asperges van Holland (slik),…. en in Spanje doen ze lekker hun goesting en spuiten ze er nog vrolijk op los. Op het einde van de rit wordt alles bij mekaar gekieperd en voor dezelfde prijs verkocht.

Toch eens overwegen om naar Lourdes te gaan of op zijn minst kan de vraag aan Hem gesteld worden. Wat als?