Niemand weet waarheen ik moet….Is er leven op de maan? Is er ergens op de wereld een plaatsje waar ik heen kan gaan? De zon schijnt en het groen doet pijn aan de ogen bij de aankomst in Brussel Centraal. Een vreemde ervaring na maanden schraal decor en dorre landschappen. Onbereden, mooi zwart asfalt in het desolate niets. Namibië, Botswana, Zimbabwe, het zijn me de landjes wel. Sommige geliefd door toeristen, een andere helemaal niet. Één ding hebben ze gemeen: plaats. Nergens zo vaak alleen op de weg gereden, solitair een camping bevolkt, urenlang rondgeken op zoek naar een levend wezen. Af en toe komt er uit datzelfde landschap een koe of een geit tevoorschijn. En dat is het dan weer voor de komende honderd km.

Ondertussen regent het alweer. Twee dagen onafgebroken grijs en nat weer hebben de acclimatisatie bespoedigd. België windt er geen doekjes om. Het enige lichtpunt is onze Nationale Voetbalploeg. Koning voetbal spreekt alle talen en brengt ons kleine landje voor korte tijd samen. Het gevoel van allemaal samen Belg te zijn is ongekend en vreemd. Start to love Belgium! We gaan het Europees kampioenschap in het getergde Frankrijk winnen na een finale tegen de Duitsers en al onze frustraties, trauma’s en onopgeloste problemen zijn de wereld uit(getrapt). Heel Afrika supportert, na onze doortocht overland, voor de Red Devils.

Belgen hebben standaard een baksteen in de maag en onze kasseiwegen zijn wereldberoemd. Grijs is de kleur. Haar, lucht, straat, auto,…monochroom. Grijsaards worden hier dan ook tot de dood verzorgd door een systeem, uniek in de wereld.

Musa, 68 en vroeger Principal Physio én onze baas in Mpilo Central Hospital, werkt zich nog steeds de rug krom omdat haar pensioen is verdampt tesamen met de Zimdollar. Mrs Hamilton idem. 5$ per maand krijgt ze uitgekeerd, maar ze ziet er niet ongelukkig uit. Veerkrachtig en positief gaan ze de uitdaging aan. Verrassend is hun kijk op zichzelf en het leven. Nooit werden ze gepamperd en dat merk je aan houding, mentaliteit en ingesteldheid. An eye opener! Heel Afrika door werden we geconfronteerd met armoe en allesbehalve ideale leefomstandigheden. Een doorlopende les in nederigheid, respekt en positivisme. Afrika bekeert, het Westen dirigeert. Africa is the New World!, probeerden we telkens over te brengen tijdens de ontelbare gesprekjes onderweg. Als we weer eens de weg kwijtwaren door onze quasi onbruikbare Michelinkaart en gedateerde Lonely Planet, verrasten we de mensen met deze oneliner. Ongeloof, anderen blij met deze uitspraak als ze ons enthousiast de juiste richting uitwezen. Zou het kunnen?, hoorde je ze bijna luidop denken. En waarom niet!

Morgen Luc Tuymans in het Mas. Twee exportprodukten van de laatste jaren. Naast het bier en de chocola die van oudsher de eer van ons landje moeten hooghouden en ons een imago geven, zijn we fier op onze kennis, cultuur en ondernemingsgeest. Slim, harwerkend en bescheiden gaan we de wereld tegemoet. Enough is enough! Wannebe a Belgian? Bel dan 979204!