Als je in Afrika een auto bezit, dan staat die in de voortuin geparkeerd. Voor altijd! Zonder wielen en door dezelfde cementblokken gefundeerd als het huisje erachter. Voor het eerst valt het esthetische ervan op. Hoe mooi het plaatje kan zijn en hoe het volledig past in de stoffige omgeving,  gekaderd door bergen, blauwe lucht en platte, witte wolken.

In West en Centraal Afrika merkten we reeds dat het bezitten van een autowrak een teken van welstand is. Vaak rest alleen nog een naakte carrosserie.  Deuren, ramen, zetels en binnenbekleding zijn waarschijnlijk gerecycleerd in meubeltjes, gebruiksvoorwerpen en sieraden.

Naast me zit de onverslijtbare Toyotavrouw, die we gisteren voor het eerst naast onze Toyota zagen staan. In Himba-outfit, wat zoveel betekent als weinig om het lijf hebben en daar fier op zijn, kwam ze ons lieflijk de weg wijzen naar haar dorp en een plek om de nacht door te brengen.

Ze zijn mekaar waard, die twee Toytoys. Op de eerste staan momenteel 233.000km en dringt een volledige vidange en vervanging van alle riemen en filters zich op. We zijn bijna aangekomen en het tot hier geraken alleen al is een stunt van jewelste voor dit oude vehikel. Of dat is toch wat ik ervan dacht!   De tweede heeft ook al wat op de teller staan, maar hoeveel juist is onduidelijk. De communicatie verloopt via gebaren en veel verder dan het vragen om een fotootje en of ze daar dan iets voor wil en of ze zich ook eens wil omdraaien om de achterzijde beter in beeld te brengen, komen we niet. We geven haar nog wat te drinken en laten de bijeengetrommelde gemeenschap meegenieten van onze kampeeruitrusting, huisje in de auto, slaapkamer met bed op het dak, water uit de kraantjes, enz… Ze genieten van het schouwspel en wij genieten mee. De voorbije maanden zijn we vaak de bezienswaardigheid geweest. Weinig blanken reizen door Centraal Afrika omdat de toegangswegen via Oost en West Afrika afgesneden zijn wegens het dreigende terrorisme, en dus wordt die enkele blanke toerist aangestaard, toegewuifd, toegeroepen, betast,… We beginnen te geloven dat we een uitstervende soort zijn en dat bescherming van onze species zich opdringt. Zeker met de laatste gebeurtenissen en ontwikkelingen in Europa en de rest van de wereld, wordt duidelijk dat blank zijn ook nadelen heeft. Wij ondervinden voorlopig vooral de voordelen en merken met hoeveel respect we benaderd worden.

Ondertussen zijn we in Nambië beland. Toeristen worden hier verwelkomd en naar hun eisen bediend. Een rare soort toch, de doorsnee blanke toerist. Op een tribune zitten ze geduldig in rijen te wachten op de ondergaande zon, die dat vandaag met een grote zekerheid ook gaat doen, en op de dieren die in de waterhole rond diezelfde tijd zouden moeten komen opdagen. Vandaag niet of het is niet het juiste seizoen. De campsite waar we de voorbije nacht doorbrachten, is volledig gesponserd en ingericht door Amerikaanse weldoeners en dat is eraan te zien. Inspiratie werd gezocht in Jurassic Park en je verwacht dan ook dat er elk moment een T.Rex tussen het struikgewas zal opduiken. De omheiningen zijn 4 meter hoog, met electrische draad beveiligd en het kijkplatform is navenant.

Olifantsrus noemt de plek en bevat nog een installatie waar 30 jaar geleden olifanten werden gedood, gevild en versneden. Culling noemt men het systeem waarbij te grote aantallen wilde dieren die het natuurlijke evenwicht dreigen te verstoren, op een legale en gecontroleerde manier worden uitgedund. Hier vonden 500 olifanten de eeuwige rust. We komen tot de vaststelling dat dat er teveel waren en er net daarom  geen olifanten meer zijn op en rond Olifansrus. De kans om hier een dino op het lijf te lopen is bijna even groot. Geduld, een beetje hulp van de wetenschap en binnenkort lopen deze lieve grote dieren en andere uitgestorven soorten op deze aarbol rond in gelijkaardige, speciaal voor hen ontworpen  parken.

In Maghreblanden wordt gekwijld bij elke vierkante centimeter naakt en doen we daar denigrerend over of vinden we dit achterlijk. In Opuwo zetten de Himba-vrouwen en varianten uitdagend voor het enige restaurant met bijhorend terras, dat vooral door toeristen wordt gefrekwenteerd. Je moet niet slim zijn om te beseffen dat blanke Europeanen geilen op blote borsten en dat daar gemakkelijk geld mee te verdienen valt. Hier worden nieuwe outfits gecreëerd en stammen verzonnen, waarbij de enige gemene deler het ontblote bovenlijf is. De mannen van diezelfde stammen lopen wat verweesd rond hun vrouwelijke soortgenoten en krijgen weinig of geen aandacht. Alcohol is hun roes en tijdverdrijf. En ‘s’avonds als de werkdag erop zit, innen ze het geld en trekken de vrouwen hun Tshirts weer aan om thuis de was en de plas te gaan doen. Het is nog maar een paar duizend jaar geleden dat Romeinse soldaten de beeltenissen van Isis in de Egyptische tempels verminkten en er de naakte borsten afbeitelden. Wat de verrijzenis van Jezus  heeft teweeggebracht tart elke verbeelding. Meer dan tweeduizend jaar later vullen deze fantastische verhaaltjes nog altijd de kinderharten en klikken onze digitale toestelletjes als nooit tevoren.

Onze Landy ondergaat een volledig nazicht van de onderkant, de getormenteerde gewrichten en een olieverversing na de gebruikelijke 15.000km. Pupkewitz is de naam van de Toyotagarage die zich over onze auto ontfermt. Deutsche Grundlichkeit en Joods vernuft en in no time is deze job geklaard. Dat denken we toch! Maar na twee uur wachten is het voertuig nog altijd niet geregistreerd in het Toyotabestand. Gelijkaardige taferelen maakten we mee in landen die te snel evolueren en het nauwelijks kunnen bijbenen. In Ruacana wisselden we een 100$ biljet in een brandnieuw bankgebouw en ook dat nam een uur in beslag. Welcome to the New World!