Traumatiche ervaringen waren het, die eerste schooldagen. Halfwakker beseffend dat de vakantie gedaan is en dat zodadelijk de lijdensweg op de schoolbanken herbegint. Een jaar lang gevangen tussen houten planken, hoofd vooruit naar de onderwijzer. Heel af en toe gebeurde wel eens het omgekeerde. Je wordt wakker met de pijnlijke realiteit van weer een dag naar school om dan plots te beseffen dat het nog vakantie is en het weer een leuke dag wordt. Gelukkige momenten zijn dat. Zoiets gelijkaardigs hoop ik nu te zien gebeuren hier in Congo Brazzaville. Heel vaak al, misschien zelfs iets te, hebben we doorgangen geforceerd, deuren ingetrapt of op zijn minst een voet tussen de deur gezet. En meestal lukt het dan na veel vijven en zessen wel. Één enkele keer is er uit totaal onverwachte hoek hulp gekomen en werd de scheve situatie rechtgezet door iemand die erbovenuitsteekt. Serge, de Gabonese mysterieuze eilandbewoner, die even de Shellboot terugriep en ons eigenhandig richting overkant en het verdere verloop van de reis leidde. Mensen die het verschil maken!

In de zoveelste visa-affaire merken we dat alleen zo iemand ons op dit moment kan verderhelpen. Buiten op de Ambassade van DRC hangt een schrijven met de mededeling dat je resident moet zijn om een aanvraag te doen. Klaar! En duidelijker kan het niet zijn. Wij proberen nu al een week te bewijzen dat ook zonder hier in Brazzaville te resideren, een visum kan verkregen worden. Ondertussen kennen we de ganse expatfamilie, hebben we restaurants, feestjes en allerhande uitstapjes gefrekwenteerd en genetwerkt als nooit tevoren. Heel interessant en verrijkend.
Euphrasie, de chef van de congolese ambassade, zegt heel overtuigd dat we geduld moeten hebben en geloof! Monsieur Patrick, vous avez besoin de la Foie! Waar hebben we dat nog gehoord?! Mooie Marie Claire van het klasrijke Hotel Madiba in Lomé nam onze handen vast en heeft onze reis en al wat eromheendraait ook op gelijkaardige wijze ingewijd. Heel tof vonden we dat toen van haar. Vaak denken we terug aan dat magisch moment van verbondenheid!?  Het grote verschil is echter dat Marie Claire dat volledig vrijblijvend deed en wij niks van haar moesten gedaan krijgen.

Euphrasia daarentegen bevindt zich in een machtspositie en wij moeten toch  iets teveel ja knikken. Hoe homo’s worden veroordeeld en de hemel en hel worden verheerlijkt!?! Lydia antwoordt heel lakoniek, als we haar het verhaal vertellen, Ik heb ook Foi, mijn lever, en die laat alleen van zich horen als ik teveel alcohol heb gedronken. Toffe madam! Een van de vele engelbewaarders op onze reis doorheen Afrika. Zij is een echte mobutiste en heeft nog enkele gloriejaren aan de overkant gekend, in het postkoloniale Zaire. Avonden heeft ze ons vermaakt met sappige vehalen over het leventje daar in de hogere kringen, waar belgische ministers zich kwamen vermaken met de zairezen. Na de dood van Mobutu hebben velen zich aan deze kant van de Congo gevestigd en zich een nieuw leven in dezelfde kringen verworven. Als ze over de DRCongo praat, zegt ze nog gewoon Zaire. Zelfs in hun ambassade krijgt ze het woord Congo niet over de lippen. Tot grote ergernis van chef Euphrasia!

Ondertussen slapen we al enkele weken bij nonnen. De zusterkes van Don Bosco in Brazzaville, de Soeurs de Charité van Gent in Muanda en Boma, de Zusters Franciscanen in Matadi en dan tussendoor nog bij lieve broeders in Cabinda. Veilige havens zijn het voor ons hier in the heart of darknes. Ondertussen zijn we erdoor en wordt het lichter. Letterlijk en ook het reizen wordt terug makkelijker. We voelen ons toeristen in Angola en worden ook zo benaderd en behandeld. Welcome in the new world!