De Congorivier ligt voor me. Als een aneurysma stulpt ze uit tussen Brazzaville en Kinshasa vóór de massa water zich weer terug in een smalle doorgang richting Inga-watervallen en de oceaan duwt. De kracht is enorm en heeft een potentieel aan energie uniek in de wereld. Slechts een fractie daarvan wordt aangewend. Reeds jaren bestaan er plannen om dit megaproject uit te voeren. Voorlopig zonder succes!

Naakt spring ik in het bruine water van deze machtige rivier. Ik moet plassen en zie geen andere uitweg. Het loopt hier vol kinderen en er is urgentie. Het water is warm en zoet en ik voel me vrij en gelukkig! Een beetje verdwaasd word ik wakker uit een zalige droom en voel ik natte, warme lakens. Ik heb mijn bed ondergeplast! Deze droom uit mijn prille jeugd is mij altijd bijgebleven. En nu sta ik hier voor diezelfde rivier en word ik wakkergeschud uit een anderssoortige nare droom. De realiteit is nl. dat we de rivier niet overgeraken. De zoveelste visa-perikelen. In volle verkiezingsperiode worden de regeltjes nog strenger en strikter toegepast. Alleen residerenden kunnen een aanvraag doen en zij zijn zelfs dan niet zeker hun visum binnen bepaalde tijd in handen te krijgen. Het botert niet tussen beide landen en we zullen het geweten hebben!

Gisterennacht sliepen we in één van de schraalste buitenwijken van Brazzaville. De ene boîte  naast de andere. Bonkende bassen tot diep in de nacht. Zattepraat en kotsplaats.   We staan in een steegje naast de hoofdstraat. Achter de auto ligt een berg afval. Maar er is ons verzekerd dat het veilig is.

Plots worden we wakkergeschud! De Landy schokt heen en weer. Kris zegt me bezorgd fluisterend dat ze aan de auto aan’t prutsen zijn en iets vooraan  proberen los te rukken, misschien wel het laddertje om op het dak te klimmen. Nu voel ook ik de auto schokken en til mijn bezwete, zwaarvermoeide lichaam vanonder het door muskieten belaagde, eveneens natte laken. Met een wazige blik kijk ik door de voorruit en zie twee donkere schimmen hevig tekeergaan op de motorkap. Warempel, Kris heeft gelijk. Iets te traag, maar uiteindelijk focussen mijn slaapogen zich op wat zich vooraan op onze auto afspeelt. Ik doe de koplampen aan en zie twee halfnaakte gedaanten tegen mekaar en onze auto stoten, kreunen en hijgen. De ladder en motorkap worden als houvast en keukentafel gebruikt. Een beetje verward ontrafelen ze zich uit hun besognes en worden klederen en andere vodden op hun plaats getrokken. In het licht van de schijnwerpers wordt vlug nog wat geld geteld en toegestopt en even later verdwijnen de twee figuren terug in de duisternis van de nacht. Wat het ook zij, onze auto heeft een gratis beurt gehad en wij vallen pardoes weer in een zwoele, natte roes.

 

Brazzaville is fier op zijn Franse cultuur. Titan, onze gastheer en journalist bij TopTV, vertelt ons dat mensen hier meer weten over Frankrijk dan over hun eigen land. Vraag hen wie de minister van Financiën is in Congo en ze trekken hun schouders op. Dezelfde vraag over zijn Franse collega en ze gaan je onmiddellijk het juiste antwoord geven.

Titan leidt ons rond in Mpila, de buitenwijk van Brazzaville waar we de voorbije nacht doorgebracht hebben. Enkele jaren geleden zijn de inwoners van deze quartier wakkergeschud door de ontploffing van een munitiedepot hier vlakbij. Balans: 200 doden en alle huizen met de grond gelijkgemaakt. De sporen zijn nog duidelijk zichtbaar. Hulp van de stad of staat laat op zich wachten en zorgt voor onvrede bij de bewoners. De verkiezingen staan voor de deur en campagnes worden gevoerd. Drukke tijden voor Titan en TopTV.

In Afrika word je regelmatig wakkergeschud, terug met beide voeten op de grond gezet, met een andere realiteit geconfronteerd. De chef op de Ambassade van DRCongo vertelde ons een beetje lakoniek dat zij, zelfs als diplomaat, ook niet zomaar in België binnenkomt. Verwacht je dan dat wij een uitzondering voor jullie maken!?, voegt ze er zelfverzekerd aan toe. Een dooddoener vind ik dat. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen en is het gewoon een kwestie van de juiste persoon op de juiste plaats te vinden. Voorlopig in deze nog niet gebeurd en dus zitten we voor de zoveelste keer vast. Hoelang !?

Hoe Lang is een Chinees en die zijn er hier veel. Wegenwerken, bos- en mijnontginning, ….het hotelletje waar we nu verblijven, opgestart door een Franse overlander en zijn Vietnamese vriendin, is sinds een jaar overgenomen door een groep Chinese investeerders. De Fransman woont nu met zijn vijf kinderen lang en gelukkig in Viëtnam.