Moeilijke wegen toch, hier in Congo Brazza. Gisteren de ganse dag door mekaar geschud op kapotte, onverharde moddertracks. De regens zijn begonnen en wij zijn  ondertussen een kleine maand en retard. Het laatste stuk piste werden we vergezeld door een leraar wetenschappen die om een lift vroeg richting Dolisie. Normaal, dus als het volop regent, doen ze over deze 35km twee dagen, geeft hij ons informatief mee. En hier in deze waterplas overnachten vaak auto’s , wachtend tot ze er de volgende dag weer uitgetrokken worden. Onze weddes zijn veel te laag en ,eerlijk of niet, 120.000CFA’s is niet veel. Politie en leger verdienen meer, voegt hij er sarcastisch aan toe, omdat zij een zinvol en belangrijk beroep hebben!

Congo Brazzaville is nog een tijdje Belgisch geweest, vóór de Fransen het overnamen, en heeft bodemrijkdommen alom. Maar ook hier ziet de kleine man daar  weinig van. Er lopen trouwens heel veel kleine mensjes rond in dit land. Chinezen en Maleisiërs kappen hout,  Pygmeëen leven van het bos en dragen hun zware lasten in manden, die ze aan hun voorhoofd vasthouden.

De grote jongens, Shell en Total, verdelen de aardolie en komen niet verder dan een paar kilometer van de kust. Hun mooie huizen staan langs de zee en de wegen ernaartoe liggen er verzorgd en netjes bij. In Gabon hebben we kunnen kennismaken met hun bureaucratie. De privé-overzet van Shell, de enige aan deze zijde van de rivier, vaart alleen voor hun bevoorrading en voor die ene uitzondering, die het protocol heeft afgelopen en op het manifest staat vermeld. Wij niet dus! We zien met verbijstering de boot van maandag vertrekken, waarop we sinds vrijdag stonden te wachten. Probeer op het manifest van donderdag te geraken, zoniet vaar je niet mee, verklaart de commandant zijn orders van bovenaf. Later horen we dat recent een Nederlander zich undercover met zijn wagen heeft aangemeld voor de overzet, wat resulteerde in een gepeperd rapport en reprimande. We zullen het geweten hebben, want ondanks het tot driemaal doorgeven van nummerplaten en namen, staan we ook donderdag niet op het manifest en zien we ook nu tot onze stomste verbijstering de boot LEEG vertrekken. De voorbije namiddag is er nl. een verschrikkelijke storm gepasseerd en ligt de piste achter ons vol omgevallen bomen, waardoor geen enkel voertuig tot hier is geraakt. Wij zijn de enige wachtenden en doen dat al bijna een ganse week geduldig en vol vertrouwen.

De privé-vloot van Shell bestaat uit een passagiersvaartuig, waar ook lokale bosbewoners gebruik van mogen maken, en de grotere overzet waarop makkelijk tien vrachtwagens kunnen verscheept worden naar Gamba, drie uur varen hiervandaan.

De passagiersboot is al vijf minuten weg, achter de eerste bocht verdwenen en de grotere overzet vaart voor onze neus voorbij zonder één voertuig aan boord.               Yes, it’s not impossible! We weten nog altijd niet met 100% zekerheid of dit nu ja of neen betekent. No, it’s not possible!, lijkt nog verwarrender.

 

Hij stopt, de boot! De commandant staat druk gesticulerend met iemand te bellen. Wij aan de kant weten niet wat zich hier afspeelt en Serge, onze engelbewaarder van dienst, knipoogt en meldt ons dat we eropgaan. What the F!

Het gevaarte gaat in achteruit, neemt een scherpe bocht en duwt zich even later terug met zijn laadklep op de kant! Met dank aan Serge dus! Enkele minuten later varen de beide jeeps, als enige, fier middenop het dek, naar de andere kant van de delta. Ook wij worden even later door de Shell-passagiersboot opgehaald en verstomd maken we de overtocht.

De weg naar Congo ligt nu voor ons open. De regens beginnen, de pistes worden natter en liggen er modderig bij. Time to have some fun!

Spécialement pour Serge un grand merci! Sans vous on n’aurait jamais réussi á prendre ce bateau. Un jour nous allons nous rencontrer je ne sait pas oú sur cette petite planéte. Beaucoup de chance avec et des temps heureux sur votre Paradis Robinson.