Zowat elk jaar, op het einde van de lente, trekt een groep sportieve helden naar een uithoek van de Ardennen om er de ondertussen legendarische Grote Prijs Dirk Claessens te rijden. Wie momenteel ergens in de buurt van Lier de fiets neemt en enkele km met vrouw en kinderen langs de Nete rondrijdt,  ziet ze ongetwijfeld zwetend en hijgend in ongepaste outfit voorbijflitsen.

De GPDC is een wedstrijd gespreid over twee dagen, om en rond de Côte de Wanne, waarbij jong en oud de strijd aanbindt om een jaar lang de eer te hebben dé Wanneman te zijn. Of Wannebe als het eerste niet lukt. Of Number One, Wannetijd, Wannestraffe, Wanneplatte,…

Onderweg door Afrika bind je de strijd aan met andere elementen. Het is een werelddeel met vele landjes, die uiteraard elk hun grenzen hebben. Soms rij je in één dag van de ene grenspost naar de andere, het land weer uit. Haal je het of niet. De grens tussen Marokko en Mauretanië nam een volledige dag in beslag en we reden opgelucht maar uitgeput in het donker het chaotische Nouadhibou binnen. De grens met Ghana was a piece of cake.Iedereen verkeerde in kerstsfeer. Meestal is het spannend afwachten en sowieso een hoop gedoe.

Na twee weken wachten op de boot, die een week voor anker lag wegens werken in de haven, rijden we fier,  met de arm losjes uit het raam, de parking van de haven uit. We komen net van de chef de douane en zijn in een euforische stemming omdat het allemaal zo makkelijk ging. Hij, de Number One van de havendouane, ontving ons in hoogsteigen persoon op zijn eiland van een bureau met aanpalend salonnetje.

Aan de ene kant, tegen de muur aan, staan de dozen kadootjes opgestapeld. De flessen wijn en whisky liggen wat slordig bovenop. We zagen net nog een man-met-doos deurenslaand buitenstappen. Hier was duidelijk iets niet gelukt. Was het de inhoud van de doos die te licht woog? Wij zitten rustig en met lege handen onze beurt af te wachten. Eigenlijk moet hij ons gewoon met onze oude auto’s het land binnenlaten. In Gabon staat een invoerbeperking op de leeftijd van de wagen van 3jaar. Onze Landy is meer dan 15j en de Landrover van onze hollandse vrienden dateert van ’98! Twee weken en twee gemiste boten verder, zijn we er in Togo uiteindelijk in geslaagd om de officiële toelating te krijgen van de Gabonese autoriteiten. Nu zitten we hier in Libreville Gabon met een dubbel gevoel te wachten op dat ene stempeltje dat ons toelaat hun land door te rijden. Gaan we His Royal Customness ontdooien, of is de toon gezet en gaat de chef ons meteen bij binnenkomst de deur weer uitzetten. Een kleine dikke man komt ons tegemoet gestapt en kijkt ons met een ietwat verveelde blik aan. Tussen al die vermoeide, gestresseerde transitairs zijn twee toeristen een vreemdsoortige verschijning in zijn bureau. We gaan zitten in de lederen zetels van zijn salon, leggen onze Carnet de Passage en Douane op het lage tafeltje en brengen hem op de hoogte van ons wedervaren. We zeggen hem er snel ook bij dat we verderrijden langs één van zijn grensposten in het zuiden, waarvan de naam ons even ontsnapt. Oh!, zegt hij, ik zal er even een kaart bijnemen, dan laat ik het jullie toch gewoon zien. Even later komt hij fier en breed smilend met een stenen kaart van Gabon aangedraafd. Zo’n ding dat je in een souvenirwinkeltje koopt en op je schouw of bureau zet. De provincies zijn mooi ingekleurd en benoemd. Geen steden, geen wegen! Wij kijken stomverbaasd naar dit kinderspeelgoedje, maar hij wijst enthousiast de verschillende grensposten aan. Na 10 min. zijn de stempeltjes gezet en besluiten we als afsluiter het geheel te vereeuwigen met een selfie. Hilariteit alom en handenschuddend nemen we afscheid van deze aimabele man. Bij het buitengaan worden we stomverbaasd aangestaard door de rij wachtende expediteurs. TIA!

We rijden in diezelfde euforische stemming een kwartiertje later de parking van de haven uit, richting bareel. De Gendarmerie Nationale wacht ons op. Even de paspoorten laten zien en dan gaat dat ijzeren ding omhoog en kunnen we eindelijk terug de stad in en uit met ons eigen voertuig. Er ontbreekt hier nog één douanestempeltje, iets van niks, en dan kan je verder, spreekt de man ons vriendelijk toe. We worden begeleid door een jonge transitair, anders kom je nl. een haven niet in. Hij zucht en loopt met onze Carnet terug naar een bureautje, even later weer buiten om een copijtje te nemen, weer 5min. verder om opnieuw een stempeltje te laten zetten. Hij verdwijnt plots met de auto én onze Carnet. Wij wachten geduldig maar worden toch wat ongerust omdat hij een half uur later nog niet terug is. We besluiten zelf naar de poort te rijden en leggen de beamte uit dat alles in orde is en dat we nu eindelijk de haven willen uitrijden. Waarom ook niet, zegt hij, alles is toch in orde!? We rijden behoedzaam de poort uit en gaan opgelucht met onze badge de paspoorten ophalen bij de politieman in het hokje achter de uitgang. Waar is de bordereau met de uitstempel?, vraagt hij ons streng maar niet onvriendelijk.Geen idee, zeggen we hem, alle papieren zijn in orde, dus dat zal wel ergens in ons mapje liggen. Er wordt gegoocheld met papiertjes en stempeltjes en dubbeltjes, maar onze transitair moet dit kennelijk oplossen. De auto moet terug naar binnen!

We hebben het gehad!  Een col is een berg en eens met de beklimming begonnen, is er geen weg meer terug. De top is het doel en de uiteindelijke verlossing uit het lijden. Dit is wat we hier ervaren. De auto staat ondertussen terug achter de poort in de haven. Dit ziet er niet goed uit!

Eindelijk duikt onze  transitair terug op uit het niets en hij overtuigt de douane dat laatste stempeltje uit te zetten.

Een Douwanne is de winnaar van de trui waar het meeste zweet aan kleeft. Zweet van inspanning, stress en angst. Een vodje wanhoop om de schouders als beloning voor daadkracht en doorzettingsvermogen. Leve onze vriend Dirk en de Grote Prijs Dirk Claessens forever!