Twee weken nu duurt ons verblijf hier tussen de kokospalmen aan de rand van de Golf van Guinée. Het ruisen en beuken van de zee en heel af en toe een doffe plof van een vallende kokosnoot zijn de enige geluiden in dit stukje ongerept.

Toch is Togo van alles een beetje.
Een beetje proper, een beetje vuil. Een beetje Duits ook. Het is een beetje correct en een beetje corrupt. Een beetje warm en een beetje vochtig.
En een beetje arm. De wedde van onze lieve Viviane, manusje van alles, die ons s’morgens om 7h de thee brengt en s’avonds om 10h het terras sluit, ligt rond de 30€ per maand. Het gemiddelde maandloon bedraagt 80€. Een beetje weinig toch.
De weg gaat even verder overzee. De auto vergezellen op de boot is het eenvoudigst, maar na veel onderhandelen en navragen toch niet mogelijk. Veel goodwill en een leuke boot doen ons fantaseren over een driedaags reisje op het water. Lekker chillen, boekje lezen, in slaap gewiegd worden,…

Gabon, de volgende bestemming, is de parel van W.Afrika. De olie spuit er uit de onderzee omhoog en het land heeft een conservatiebeleid, uniek in dit gedeelte van Afrika. 10% van het land is Nationaal Park en de rest is tropisch oerwoud. Olifanten en hippo’s surfen er in de branding en de houtkap wordt aan banden gelegd. t’Aards Paradijs!

Mee op de boot gaan blijkt toch geen optie en dus laten we de auto alleen vertrekken en nemen zelf een vlucht richting Libreville.
Coco Beach hier in Lomé boomt ondertussen. Het WWW is een wonder en een zegening voor Antoine, de eigenaar van dit stukje strand. Waar we een week geleden hier nog helemaal alleen  stonden met onze Landy, is nu de hele overlander community aangeland. Gezellig keuvelen over onze lotgevallen en de te gane route, de moeilijkheden met de visa, respectievelijke ambassades en de opties worden besproken. Ieder zoekt zijn way out.