Zonde van Mali toch. Doorrijden, dat land, omringd door vriendelijk wuivende mensen en over perfect onderhouden asfaltwegen. Burkina is niet anders. Maar we krijgen er iets meer bewegingsvrijheid.

Koffie heet Nescafé en zelfs koud in de melk en geshaked begint hij al te smaken! Nog erger wordt het als je zit te picknicken en er komt iemand naast je zitten met een heel klein transistorradiootje. Het is zondag en we zijn de islamgordel bijna gepasseerd. Vanmorgen werd ik voor de duizendhonderdste keer wakker geroepen door de Allah Akbar. In mijn halfslaap en om zes uur s’morgens heb ik geleerd dat gekweel te negeren. Maar varianten trekken sowieso de aandacht! Soms is het gewoon roepen, dan weer een kakafonie van niks te verstane door mekaar gehuilde vanallesennogwat, ook wel eens grappig vals of met een parlophone die iets te luid staat. Dus ik luister vanmorgen toch iets aandachtiger, want dit is een onbekende variant en wetenschappelijk onderzoek dringt zich op. Wat maakt dat deze godsdienst verder en verder zuidwaarts oprukt?!

Ik hoor een ezel balken. Geen kwelende muezzin , dit keer, ergens hoog in de bomen. Halfslapend is dit redelijk verwarrend, want de intonatie en klanken lijken heel sterk op mekaar. Het makkelijke aan de ezel is dat hij steeds hetzelfde herhaalt en snel stopt. De muezzin niet! Onvermoeibaar blijven ze eindeloos tot in het onooglijkste gat van Afrika hun leer indoctrineren.

Kerkklokken galmen als zingende engeltjes in de hemel uit dat kleine transistorradiootje. Mijn jeugd passeert in die enkele seconden. Weg de misselijkmakende zondagochtendmissen, weg de hypocrisie en het wiezitwaargedoe. Ik hoor nonnen op gregoriaanse wijze klaarkomen en we besluiten de kerst te vieren in Gaoua. Hier een kleine honderd kilometer verder in de brousse is een nonnenklooster met slaapgelegenheid. Stoicijnse kamertjes met beddebakken en een tros bananen op het nachtkastje. Of was het een Bijbel (de Lonely Planet voor West Afrika is outdated en de info dient gekorrigeerd of met een korrel zout genomen te worden). Het ligt niet echt op onze weg , maar voor klokkenbellen en een kerstmis met zang en dans op zijn Afrikaans, maken we graag een omweg.

Vanmorgen een bucketdouche genomen. Fris onder een opkomende zon. Kris was er als de kippen bij om fotootjes te nemen van dit gelukzalige moment. De resultaten worden kritisch bekeken en in de prullenmand gegooid. Vijf maanden autorijden, inactiviteit, fietsloos door de week zitten… Het leven van een sedentair wezen eindigt in atrofie en uitgedroogde  huidflappen. Spieren smelten als de zon, vellen en botten resten. Mijn o zo dierbare lichaam lijkt een skelet met een flap huid eroverheengegooid.  Hier geen foto’s van! Prullebak in en delete!

Hallelujah!