Op zijn gemak, á l’aise. Senegalese  mannen zijn cool, ontvankelijk en vriendelijk in de omgang. De vrouwen kijken je aan, rechtop, fier. De verleiding is hun tweede natuur.
De enige overgebleven vorm van toerisme in Senegal is, naast een enkele overlander op zijn retour, het sextoerisme. Hetgeen erop en afkomt ruikt naar schnitzel, goedkoop bier, sigaretten en schoothondjes. Ze spreken binnensmonds en onverstaanbaar. Hun taal is die van het bed en, op een rare variant na, overal verstaanbaar.

We cruisen rustig verder op onze weg zuidwaarts. Af en toe kms vreten om te vorderen. De weg is lang. Kerstmis nadert en we hopen  Accra te bereiken om oud naar nieuw in te wijden op de conceptie van mijn uitverkorene, nu een dikke halve eeuw geleden. Ghana was net onafhankelijk en in die feestroes is ze verwekt. Een beter scenario bestaat er niet.

Langs de kant van de weg staat een andere fourwheeldrive. De eerste, in dagen, die ons pad kruist. Een blanke man staat ernaast en is blijkbaar stoeltjes aan’t kopen. Naast hem staan enkele jonge Senegalaises te blinken. Ik vraag hem de weg naar het dichtsbijzijnde campement. Hij knikt ontkennend en vertelt me dat hijzelf een campement de chasse opzet hier een kleine 200km verder op onze weg. Claude, want zo noemt de Fransman, is met zijn vriend Francois op het fantastische idee gekomen om het grote terrein dat werd aangekocht, op een totaal nieuwe manier te gaan benutten. Bingo!

Wilde dieren zijn hier niet meer te vinden. Op enkele gazelles, wat wrattenzwijnen en apen na, is alles hier geschoten, gestroopt of gaan lopen. De laatste kolonie olifanten is weggevlucht richting Mali en Burkina, vertelde de parkwachter van NP Niokolo Koba me gisteren en passant.

Al wie de pseudo-realities op TV de laatste jaren door de strot kreeg geduwd, heeft ongetwijfeld de avonturier gezien die zich naakt met een cameraatje in de hand ergens in de wildernis laat droppen. Hij heeft nog maar net voet aan de grond gezet of hij zit al gulzig te slurpen aan het vuile water van een wildebeestenpoeltje. Meng dit concept met een vleugje romantiek van Expeditie Robinson en Temptation  Island en je weet perfekt wat Claude en Francois aan het bekokstoven zijn.

Rijke geiligaards, en die zijn er wel wat, zullen een slordige 10.00€ geven   om een week lang dé ervaring van hun leven mee te maken. Eerst worden 10 pure Senegalaises in de wildernis vrijgelaten. Een dag later vertrekken de uitverkorenen op zijn adams en gaan hijgend en kwijlend op zoek naar hun prooi. Waarna ze de rest van de week lang en gelukkig leefden.

Ik zie de flikkering in de ogen van Claude en bedenk dat Francois waarschijnlijk de boekhouder van de twee is. Er is er altijd één die het rekenwerk moet doen.

We rijden een tikkeltje verward verder. Wat is nu het beste? Dit totaal gestoorde idee of de laatste neushoorn laten doodschieten voor een fortuin, door waarschijnlijk diezelfde gluiperds.

Se non è vero, ben trovato!

Ciao!