Lange wegen, hier. De wereld is groot en we zullen het geweten hebben. We zijn nu al een halve dag onderweg naar de grens van Mauretanië. Het landschap verandert van zand naar meer zand. Dreigend duwt het zich een weg over het asfalt en, geholpen door een strakke wind, schuurt het genadeloos aan het koetswerk van de Landy.

“Tropic de Concer” staat er op een bord. Kreeftskeerkring? Geen lijn, geen monument of bord met verdere uitleg of een pretpark in de buurt om dit te vieren. Toch stoppen we en vereeuwigen dit moment. Digitaal en zogauw er een internetverbinding is, mag eenieder er deel van uitmaken. De ring van het niets en nog meer niets. Tot we plots de grens bereiken, de mooie, perfect geregelde Marokkaanse douane passeren en het Niemandsland inrijden. Behoedzaam. De wildste verhalen doen de ronde over dit stukje onland. De gieren staan ons op te wachten, proberen ons mee te leiden, hun richting uit te laten rijden en ons vast te zetten. Letterlijk, want dat is wat je ziet langs de doolhof van pistes hier. Wrakken liggen her en der verspreid in het zand. Een autokerkhof strekt zich voor ons uit. Waar we ook kijken liggen leeggehaalde, volledig gestripte auto’s te wachten tot het zand hen opvreet.

Braafjes en heel traagjes volgen we een zwaarbeladen vrachtwagen. Truckers kennen de weg! Tegen 5km/h kruipen we door het zand naar de Mauretaanse grenspost. Links en rechts van ons worden we gevolgd door de aasgieren in hun aftandse Mercedessen. Als een fata morgana duiken de grensgebouwen eindelijk op aan de horizon. We durven de vrachtwagen achter ons laten en bedanken hem voor  de hulp.

We staan geduldig met onze paspoorten aan het bureau van de Mauretaanse douane te wachten tot het onze beurt is. Die komt er niet. De deur sluit zich en eens geopend, worden vlug enkele paspoorten naar binnengeduwd. Pauze! C’est le temps des prières!

De zon brand in onze rug en op onze hoofden. De uren verstrijken, de dag kort! De zon staat al laag boven de horizon en het is nog een kleine 50km tot Nouadhibou, de dichtsbijzijnde stad.

Abdoullahi kijkt ons een beetje  bezorgd aan. “Vous êtes fatigués?” We zijn HET moe, maar hier de nacht doorbrengen hoeft nu ook weer niet! Dievenhol, wrakkenopslag, lijkepikkersverzamelplaats. Voor 100dh, zo’n kleine 10€ regelt hij in 10min onze papieren!

Anderhalf uur later en in het pikkedonker rijden we richting stad en camping. We zijn 50€ armer en nu wel moe. In Afrika kom je s’nachts met de auto beter niet op de weg en dat is wat we nu aan het doen zijn. Sommige rijden met één koplamp, andere met de grote lichten aan. Links en rechts op de weg of gewoon dwars stilstaand om over te steken. Beiroet aan de westkust, daar lijkt het op. No rules!

Welcome to Africa!