Such A Bloody Experience Never Again.

Jarenlang onze nationale trots met internationale faam van Brussel tot in Kinshasa en terug, en uiteindelijk door wanbeheer, van de Zwitsers natuurlijk, aan zijn einde gekomen. De Societe Anonime Belge stuurde meestal zijn oudere exemplaren naar en over het Afrikaanse continent. De reden lijkt me simpel. Als er toevallig dan toch eentje neerstort over het uitgestrekte Congo, is de kans klein dat men de zwarte doos ooit nog zal terugvinden in het tropische oerwoud. Dirk Draulants op missie, ditmaal niet op zoek naar bonobo’s, maar naar een zwarte doos. De kans dat hij één of andere inlandse (zwarte doos) tegen het lijf loopt is veel groter!

Ervaringen die éénmalig zijn en vooral niet voor herhaling vatbaar, zijn niet te tellen! De eerste beklimming op de Redoute tijdens één van de vooredities van De Grote Prijs Dirk Claessens, zei ik uitgeput hangend over het stuur van mijn knaloranje koersfiets, uithijgend op de top net na het laatste stukje vals plat: “dit doe ik nooit meer!” Ik heb hem daarna nog meerdere keren met veel plezier en ter ere van beklommen. Een gemummificeerde voet en onderbeen uit de opgravingen op Jebu in Aswan meesmokkelen, doe ik nooit meer. De ervaring van de controle door de douane, heeft ons bijna een hartstilstand gekost. Toch staat hij nu mooi te pronken in de stoefkast. Of ligt hij ondertussen ergens gewoon terug onder het stof verder de tijd te doorstaan. Enkele jaartjes meer is niks voor zo’n gebalsemd en ingewikkeld stuk mens. Uitglijden op de natte rotsen aan de rand van de kloof die Zambia van Zimbabwe scheidt. De Victoriawatervallen zijn een kleine honderd meter diep en de miljoenen liters water die met een enorme kracht de diepte instorten, sleuren je onherroepelijk mee naar de openstaande muilen van de krokodillen die aan de oevers van de machtige Zambezi een eindje verderop liggen te wachten op een gratis maaltijd. Nooit meer ga ik daar kijken hoe diep het echt wel is. Elke simpele gids weet het je te vertellen en je kan ze zelfs vanuit je luie zetel op Ipod of pad bekijken of overvliegen zelfs. De schrik, de moeite en het inkomgeld bespaard.

SABENA! Een beetje graven in je grijze hersenmassa en je haalt er zo een aantal naarboven. Mogelijk moet zelfs het ergste nog komen. Voor de doemdenkers was “het einde van de wereld” zoiets. Tot het zover was! Hebben wij met z’n allen eventjes geluk gehad!? Een berg rotte patatten en verlopen etenswaren, is wat er rest van dit zootje verzonnen onzin. We kunnen ons met z’n allen ook even een ongeneeslijke kanker verzinnen of een pandemie aanpraten, zoals we dat jaarlijks met de griep doen. De farmaceutische industrie en de kwakzalvers varen er wel bij!

Enkele maanden terug, op uitnodiging van een dikke vriendin, ben ik een voordracht van Skepp gaan volgen in Antwerpen. God bestaat niet, was het onderwerp. Ik nodig ze uit om dat hier in pakweg Casablanca eens te komen overdoen. Onder doodsbedreigingen zullen ze zich terug tot God keren en op hun blote knieën om vergiffenis smeken. Angst maakt zwak en troost is nabij als er zoiets als een Redder bestaat. Een Franse ex-legionair vertelde me ooit dat alle leegstaande kerken snel terug zouden gevuld zijn als er opnieuw een oorlog uitbrak. Ik weet het niet en God zal er niet veel aan veranderen. Het enige waar de sprekers  zich toen in vastreden, was het ontstaan van het leven. We zijn er maar een kleine stap vandaan, zei de ene met veel overtuiging. Mij lijkt die ene stap, de stap te ver!

Alhoewel, Jurassic Park of opnieuw Dodo’s in het bos en geen zorgen meer over de al dan niet met uitsterven bedreigde diersoorten. I’m a believer!