Geboren worden, wat eenieder van ons met 100% zekerheid overkomen is ook al weet je er niets meer van, is een weinig heuglijke gebeurtenis. Gekneld met hoofd en schouders in een veel te smal uitgangetje tussen de sphincter anus, die het hopelijk gehouden heeft en de clitoris, worden we met veel gekreun en gekrijs uitgedreven. Het woord is duidelijk: rausgehen om nooit meer terug te keren. Snakken naar lucht, plakkend gehuld in een glibberig slijm, blind en waarschijnlijk doof. Het begin van ons leven heeft niks moois of romantisch. En ook al maken ze je vanalles anders wijs, ook de eerste ontwikkeling is er een van vallen en opstaan. Waar is de baarmoeder?

IK! Eindelijk staat het op papier. Zeven jaar wachten om bewust mee te maken en  te beseffen dat je eigen leven begint. Lezen en schrijven! Ik ben geboren!, zal Morrisje net niet gedacht hebben na die eerste schooldag. Na oneindig veel jaren in de kakschool  kan hij  de eerste twee lettertjes die er echt om doen op papier krassen. De tijd van de lei en de griffel, een restant van het Stenen Tijdperk, waarop wij in de jaren zestig onze eerste lettertjes letterlijk krasten, is gelukkig voorbij. Binnenkort behoren ook pen en papier tot het verleden.

Ik ben Morris. Of was het sirroM. Beiden waren, tot een week geleden, Ok. Een kleine draaiing van de aardbol naar boven of onder en het had zo moeten zijn of van onder naar boven en van rechts naar links. Een kleine speling van het lot en ICH was het eerste woordje.

In onze werkmierenmaatschappij zijn scholen, creches, onthaal en opvangcentra louter een manier om kinderen een aantal uren per dag onderdak te bieden, ouders te ontlasten…. Onderwijs op school wordt heel zwaar overschat. Leren lezen, rekenen en schrijven kun je overal en op veel kortere tijd. Ondersteboven hangend in een boom, drijvend in een bootje op het water, spelenderwijs met vriendjes buiten in het bos of op straat. Praktische vaardigheden daarentegen moeten veel meer aandacht en tijd krijgen: balsporten, atletiek, zwemmen, schermen, boksen,…. Fietsen maken, motoren in en uit mekaar vijzen, gitaartjes bouwen en muziek spelen,… Muren volkladderen en kunst spelenderwijs ontdekken. Er zijn uren tekort om kinderen al die vaardigheden naar keuze te laten experimenteren en scholen zijn er niet de geschikte plaatsen voor. Zet het lerarenkorps op straat (met of zonder lln) en gebruik de gebouwen voor de binnenstromende vluchtelingen. Open the gates of Fort Europe!

Tessa en Sean komen we tegen op hun terugreis naar Schotland. Ze reizen al twee maanden  met een zware Mercedes 3l en hun vier kinderen  doorheen Marokko. Geen evidentie als je weet dat zij van Ugandese en hij van Keniaanse afkomst is. Ze beschrijven met een typisch  Schots accent hoe ze, telkens bij het in- en uitpakken op de volgende camping,  als een bezienswaardigheid werden beschouwd. De voorbije nacht werden ze nog  de poort gewezen in een camping rond Tanger, waardoor ze uiteindelijk moe, met vier jengelende kinderen om 1h  de tent hier naast ons stonden op te stellen.

Ze, Tessa en Sean, geven thuisonderwijs aan de  kinderen. Heel bewust en vanuit het principe dat het veel efficienter en motiverender is en dat er dan nog een zee van tijd overblijft voor sociale activiteiten  allerhande. Sean is bovendien een echte  voorstander van de Schotse onafhankelijkheid. Hij beweert dat tijdens de voorbije stemming alle Engelsen met een buitenverblijf in Schotland zijn komen tegenstemmen. Zoniet was Schotland nu onafhankelijk. A real braveheart!